Esther Steenbergen - speelt | schrijft

Kapitein Af

Op de valreep kregen we aandacht voor onze serie van het NRC, in de vorm van een interview met Celil Refik Kaya. Hij gaf voor een uitverkochte zaal een prachtig concert. Het laatste dat wij in deze serie organiseerden.

Op de site van Het Concertgebouw staat een interview met ondergetekende over de serie en de overdracht.

Op het blog van Otto staan voor de liefhebber nog een aantal back stage foto’s.

De website blijft voorlopig nog bestaan.

Ook intekenen op de Nieuwsbrief behoort nog tot de mogelijkheden.

Wij blijven kortom, voorlopig nog zijdelings bij de serie betrokken.

Maar om met Mirjam Wijzenbeek te spreken, programmeur van de Kleine Zaal van Het Concertgebouw, “Er is maar één kapitein op het schip.”

Vanaf nu ben ik Kapitein Af.

Balans opmaken

Meesters op de Gitaar is uitgegroeid tot een serie van nationaal en internationaal belang. Het heeft een trouw, gevarieerd en enthousiast publiek en voelt zich thuis in de Kleine Zaal van Het Concertgebouw. Een zaal die perfect van omvang is en misschien wel de mooiste akoestiek voor klassiek gitaar ter wereld heeft.

Het zou natuurlijk heel jammer zijn als de serie zou ophouden te bestaan. Maar ik kan er ook niet eeuwig doorgaan. Bij de voorbereiding van de lopende editie van Meesters op de Gitaar kwam ik erachter dat het seizoen 25 betreft!

Laatste Kaarten

Schubert & the blues

Schubert & the blues

“Schubert & the blues” was de titel van het eerste concert dat Otto en ik in Het Concertgebouw organiseerden. Samen met de prachtige foto, gemaakt door buurman Rollan Didier, vatte het precies samen wat het publiek kon verwachten: een zanger, een gitarist en een programma met klassieke en ‘andere’ muziek.

Ik wilde Schubert & the blues gebruiken om iets uit te leggen over het belang van een goede foto, op een lezing aan studenten van het Conservatorium van Amsterdam over mijn ervaringen als organisator van Meesters op de Gitaar, de gitaarserie in Het Concertgebouw.

Uiteindelijk heb ik de foto niet gebruikt, maar dat betekent niet dat hij nu voorgoed in de la verdwijnt.

De lezing was een succes. Er werden aantekeningen gemaakt. Heel veel vragen gesteld. Het was leerzaam. Voor de studenten. Maar ook voor mij. Ik ga het vaker doen.

Update

Er was van alles loos

Het dak ging er af. Het hart sloeg op hol. Naasten overleden of raakten de weg kwijt. Maar het werk is gewoon doorgegaan. Alsof er niks aan de hand was.

Blijf op de hoogte

Uitstel

Vanwege Corona stelden we het concert een jaar uit. Omdat er toen nog maar tachtig mensen de zaal in mochten maakten we van één concert, twee kortere. Daarna werden er versoepelingen aangekondigd. Nu konden de twee concerten weer worden samengevoegd tot een. Nadat we dat aan iedereen hadden laten weten, bleken de Verenigde Staten hoog risico gebied zodat hij tien dagen in quarantaine moest. Als hij al het vliegtuig in zou komen, want met die besmettelijke variant, wie weet werd hij wel positief getest.

Omdat het een cultureel evenement betrof kon voor de quarantaineregel een uitzondering worden aangevraagd. En toen dat was gebeurd werden de regels versoepeld, verviel de quarantaineplicht en leek er geen vuiltje meer aan de lucht.

Regisseur Pierre Audi

Pierre Audi weet: ‘een musicus is een musicus. Een acteur is een acteur. Een zanger is een musicus. Geen acteur.’

Hij zegt het tegen Suzanne Stephens, een van de weduwen van componist Karl Heinz Stockhausen. Ze is dramaturgisch adviseur van zijn opera en kijkt bedenkelijk. De partituur van haar geliefde Karl Heinz staat bomvol regieaanwijzingen voor de musici.

Maar de regisseur van de opera Aus Licht is onverbiddelijk: ‘Het is mijn taak om te voorkomen dat het er belachelijk uitziet’.

Hier stond een heel boos stukje over Maestro

Het was te grof. Daarom heb ik het weggehaald.

Ergernis

Ik schreef al eerder over Maestro (zucht). Ik schreef ook eerder iets over elite als verwijt. Maar nu hou ik er weer een hele tijd mijn mond over dicht.

Op het balkon in de kleine zaal van het Concertgebouw

zat een man die bij elke virtuoze passage van de gitarist op het podium in de lach schoot. Een paar stoelen verderop in dezelfde rij, zat een vrouw die steeds nadrukkelijk naar voren boog om boos naar de lachende man te kijken. Maar hij merkte haar niet op.

Ook de speciaal voor deze gelegenheid gecomponeerde wereldpremière werkte keihard op de man zijn lachspieren. Tijdens de razendsnelle opening barstte hij in lachen uit.

Opeens zag hij de boze vrouw.

Hij verontschuldigde zich. SORRY. Maar hij kon niet meer stoppen met lachen. Hahaha. ‘Oh sorry’ , ha ha ha ‘pardon’, ja sorry’.

Nu begonnen er mensen mee te lachen. Eerst een paar, maar het werden er steeds meer. Al snel zat het halve balkon te schateren. ‘HA HA HA!!’

De Noorse componist die speciaal voor de première vanuit Oslo naar Amsterdam gekomen was, had verwacht dat het Nederlandse publiek op het gebied van hedendaagse muziek wel wat gewend zou zijn.
‘Dat is ook zo’, zei ik.

Maar hij geloofde me niet.

Laatste tocht

Hij werd geboren in een geslacht van scheepsbouwers in Capelle aan de IJssel en stierf als boekhandelaar, in Amsterdam. Daar zaten tweeënnegentig jaar tussen. Daarin was een boot te koop geweest die nog door zijn vader bleek te zijn gebouwd. Hij kocht hem en maakte er sindsdien, met een min of meer vast gezelschap, elk jaar een tocht mee ter ere van zijn verjaardag. Afgelopen augustus zou hij negenennegentig geworden zijn. Om dat te herdenken was er wederom een boottocht georganiseerd.

Daar was hij niet bij.

Al dachten sommigen daar anders over.

Foto : Kris Spinhoven
Meer Wout : Slaapliedje | Leeftijd

Onder vrienden

Hoe het ging.

Nou… Niet zo.. Beetje vast. Beetje koersloos.

En jij dan?

Ik?

Ja jij.

…Ik lig op koers.

afbeelding : sail.nl