Kunst is illusie. Wil je de illusie in stand houden kun je beter niet door een stille passage heen hoesten, je telefoon aan laten staan of naar achter gaan. Ga je toch, bereid je dan op het ergste voor.
De artiest die zojuist nog begrip leek te hebben voor je intiemste gevoelens, aanspraak maakte op je diepste verdriet, of je het gelukzalige gevoel gaf niet alleen op de wereld te zijn, staat achter in onderbroek en overhemd uit zijn neus te peuteren, over voetbaluitslagen te praten of met een mede-homo af te wegen of het lekkerder is om te nemen of om genomen te worden. Heb je genoten van het concert, ga dan niet naar achter. Achter is een andere wereld. Achter zit iemand met meegebrachte boterhammen, een theezakje in een kopje warm water te dopen.
Voor staan mensen na te genieten van een concert.
Achter wordt geklaagd, van voor wordt gedroomd. Voor voor wordt jaren gestudeerd. Voor voor worden audities gedaan en wordt pijn geleden. Er worden lessen voor gevolgd en gehuild in repetitieruimtes. Voor voor wordt ‘s nachts wakker gelegen en op hotelkamers geslapen terwijl er thuis een feestje aan de gang is. Voor voor worden kaartjes gekocht en kaartjes verkocht. Posters gemaakt en advertenties geplaatst, een lichtplan ontworpen en subsidie aangevraagd. Het gaat om voor. Maar iedereen wil naar achter.
Er is een hele industrie ontstaan gebaseerd op ‘naar achter gaan’. Je kunt een back stage pas winnen of the making of van een speelfilm kopen. Je kunt opnames bijwonen van tv programma’s of zien hoe deelnemers van het songfestival reageren als ze de puntentelling te horen krijgen. Tijdens rondleidingen door het Concertgebouw en de Stadsschouwburg wordt het publiek een blik gegund in de wereld die ze niet geacht worden te kennen, maar die steeds meer op de voorgrond dringt. Zo is achter het nieuwe voor geworden.
Artiesten vertellen in praatprogramma’s hoe ze een trucje hebben gedaan, dat hun bankrekening leeg is of dat ze audities hebben moeten doen om aan die rol te komen. Zo helpen ze hun eigen broodwinning om zeep. Want het gaat om voor.
Esther Steenbergen
Jammer. Weer een illusie aan scherven. Ik dacht altijd dat kunstenaars ook in het gewone leven hele beschaafde en hoogstaande mensen waren en nu staan ze net zoals iedereen uit hun neus te peuteren. Hm. Het is natuurlijk net zoals in een huwelijk, zodra de kust veilig is, c.q. de intimiteit gewoon, laat je winden in elkaars gezelschap. Maar vooral hij natuurlijk. ;)
Haha.
Ja het valt allemaal niet mee. Maar het kan nog veel erger. Kijk maar eens op: http://www.lifesucksbigtime.com/
Ik bedoel maar …
Oh my god, ik beloof hierbij plechtig nooit meer bazelen over de trivialiteiten die ik soms problemen noem. Wat een mega ellende. Ik werd er helemaal down van. En dat vanuit het land waar iedereen zogenaamd op eigen kracht succesvol kan worden.