Nogal veel getalenteerde musici komen niet aan de bak, komen niet voldoende aan de bak of komen met iets aan de bak waar ze helemaal niet mee aan de bak willen komen.
Ze lopen gefrustreerd rond, dichten het ene gat met het andere en verkeren vrijwel permanent in paniek omdat ze hun leven, hun dromen en hun talent als afwaswater in een afvalputje zien verdwijnen.
De een trekt zich terug en gaat wat anders doen. De ander verandert in een om zich heen slaande furie over de ontkenning van zijn of haar talent. Een enkeling eindigt als verbitterde, maagzuurremmers slikkende zuurpruim, de dagen slijtend op de bij het grof vuil weggehaalde tweezitter.
Een deel heeft natuurlijk gewoon pech gehad. Verkeerde tijd, verkeerde plaats. Een ziek kind of een ongelukkige vrouw. Niet thuis toen de telefoon ging voor een snabbel die voorgoed een leven zou veranderen.
Sommigen zijn eenvoudigweg ongeschikt voor het aardse bestaan. Zij hebben zich verloren in de muziek en kwamen er te laat achter dat eten niet uit de hemel valt. Gek genoeg vind je die nog wel eens terug bij een vrouw die de praktische kant van het dagelijks leven voor ze regelt, totdat ze er achter komt dat muziek niet een hobby is waar je je beroep van maakt.
Maar in de meeste gevallen van de niet tot volle wasdom komende, in min of meerdere mate gefrustreerde maar wel degelijk getalenteerde musici, ontbreekt het eenvoudigweg aan een plan. Een plan voor: wat wil ik eigenlijk en hoe kan ik dat bereiken?
Esther Steenbergen
Geef een antwoord