Als ik burgemeester van Amsterdam zou zijn heette, als ik me niet vergis, de rubriek die vroeger in de Volkskrant stond. Elke week zette iemand uiteen wat beter kon of veranderen moest. Behalve dat Remco Campert een wandelboulevard langs de Amstel wilde, herinner ik me niet veel van de aangedragen ideeën maar toch was het leuk om te lezen. De mensen die aan het woord kwamen wisten waar ze over spraken. En geen van hen liet zich beperken door realiteitszin of ambtelijke regels.
Stel dat ik Minister van Cultuur zou zijn ging het laatst door mijn hoofd. Als gitariste met brede belangstelling moet je tenslotte ook een beetje aan je toekomst denken en voor een regelmatige baan met vaste inkomsten valt wel wat te zeggen.
Je schijnt er voor gevraagd te moeten worden. En lid te moeten zijn van een politieke partij. Dat laatste is mocht het zover komen een oplosbaar probleem al heeft het partijloze bestaan uiteraard mijn voorkeur. Voor je het weet word je geacht het partijbelang boven het cultuurbeleid te stellen. Gevraagd worden lijkt me lastiger te realiseren.
Je hoeft niet per se behept te zijn met veel kennis van zaken. Ik herinner me Rick van der Ploeg in reactie op zijn benoeming tot staatssecretaris tegen een journalist van het NOS journaal ‘Het lijkt me leuk. Ik weet er niet zoveel van. Ik ga me er eens in verdiepen’.
Afijn. Bij deze dus mijn nieuwe rubriek. Waarin mijn ideeën en opvattingen over het Ideale Cultuurbeleid. Mocht het er ooit van komen dan kan ik tenminste gelijk aan de slag en komen we niet zoals nu in een onheilspellend soort vacuüm terecht. Het gevolg vermoed ik van een visie voornamelijk gestoeld is op : het moet helemaal anders en de hele sector bestaat uit subsidieslurpers.
Esther Steenbergen
Geef een reactie