Door elke week een stelletje BNers voor gek te laten staan weet straks iedereen dat Festival Classique bestaat. Ik begrijp heus wel waarom de Avro het programma Maestro uitzendt. Bijkomend voordeel: het laat de gewone man kennis maken met klassieke muziek. Het haalt het klassiek uit zijn verheven tempel en het voedt de kijker op want wat blijkt: dirigeren is best lastig. Wie had dat gedacht.
Misschien kan de Avro in de volgende uitzending vertellen dat het ook best lastig is om in een orkest te spelen. Dat je daarvoor al als kind een instrument moet kiezen. Uren moet studeren. Vier, vijf jaar naar een conservatorium moet, audities moet doen omdat er voor jou, tien, wat zeg ik, honderd anderen zijn. Nee, orkestlid ben je niet zo één, twee, drie.
Als het je uiteindelijk gelukt is en je zit in een orkest, dan bestaat er ook nog de kans dat op een dag Catherine Keyl of Michiel Romeyn armenzwaaiend voor je neus komen staan. Daar heb je dan misschien geen zin in maar omdat bij je orkest – bah linkse hobby! – binnenkort negentig mensen worden ontslagen kun je als orkestlid maar beter niet al te kieskeurig zijn.
Esther Steenbergen
Ze zouden toch tenminste een BN’er kunnen vragen die van orkestmuziek houdt? Of zijn die er niet?
Die zijn er vast en zeker. Misschien houdt een aantal kandidaten van Maestro er zelfs wel van. Maar het programma is nogal respectloos ten opzichte van het ambacht van de musici en doet aan kapitaalvernietiging bovendien. Het orkest mag niet doen waar het goed in is terwijl de leden er jaren over hebben gedaan om goed te worden.
Niet om er eeuwig over door te gaan maar ik zoek nog steeds naar een goede vergelijking. Ik kom voorlopig nog niet verder dan een huis waarvan de deuren klemmen, de vloer scheef loopt en de gasleiding op ontploffen staat omdat de bouwvakkers de aanwijzingen van Kleine Viezerik moesten opvolgen terwijl ze wisten dat die niet klopten. De vergelijking gaat mank want het orkest volgt de aanwijzingen van de BN-er op de bok nauwelijks op. Ze moeten alleen doen alsof ze niet zonder zijn aanwijzingen kunnen.
Voor een betere vergelijking houd ik me aanbevolen.
Orkest en dirigent zijn denk ik zelf de beste vergelijking. Misschien is het inderdaad beter niet te lang stil te staan bij zo’n raar programma en te zoeken naar betere manieren om goede muziek bij bij een groter publiek onder te aandacht te brengen. Ik heb Komrij nog eens uit de kast gepakt. Het verband is losjes, maar toch. Het stukje heet Onrust: ‘De meest radicale manier om zich één te voelen met het heelal – hoeveel culturen hebben daar niet rituelen omheen geweven? – is dronken luisteren naar muziek. Het is de opperste genotservaring van de mens. Als de musici niet dronken zijn.’
Dat geldt dus zeker voor de dirigent.
Ik maak geen woord meer vuil aan Maestro en ben onmiddellijk aan de drank gegaan. Wat hou ik toch van Komrij. Als geen ander wist hij de spijker op de kop te slaan. Mijn dank is groot!
Esther, ik ben het helemaal met je eens wat betreft respect voor het ambacht van de professionele musicus. Maar nu ben ik opeens gevraagd of ik mee wil werken aan een programma waarin ik als amateur chirurgische ingrepen mag gaan doen tijdens operaties. En dat vind ik toch wel heel erg spannend. Het wordt waarschijnlijk tijdens de kerstdagen opgenomen en in het voorjaar uitgezonden. Misschien doe ik wel mee, wat vind jij?
Wat leuk voor je! Onmiddellijk doen natuurlijk. Ik hoorde overigens dat Michiel Romeyn de laatste tijd nogal last heeft van zijn blindedarm…