volkstuin

Als blogtrottende wereldburger heb je natuurlijk toch een ideaalbeeld van jezelf. Een moderne nomade die espresso drinkend in een authentiek, Portugees cafe nog even de laptop openklapt om er weer een onweerstaanbaar, virtuoos geschreven, hilarisch stukje uit te knallen dat door een gestaag groeiende schare fans met gejuich ontvangen wordt. En al schijnt tuinieren tegenwoordig überhip te zijn, iets in mij zegt dat een volkstuin daar niet in past.

Toch heb ik er een. Met de buurvrouw en vriendin de professor. Van het voornemen om er gelijktijdig te zijn is vooralsnog niet veel terecht terechtgekomen. Thuis vertellen we elkaar wie we gesproken hebben. De Turkse buurvrouw, de Baas, de Zuidasjongen. Ik heb contact met de Rus. De buurvrouw heeft contact met het Jonge Stel. De professor heeft al koffie gedronken bij de Marokkaan maar ik heb zaailingen gekregen van de Portugees terwijl de buurvrouw daar een beetje ruzie mee heeft gemaakt.