Iemand had een huisje gehuurd met een rieten dak en houten wanden.
En een zwembad. In dat huisje.
Of we zin hadden om langs te komen?
Nou dat hadden we wel.
We gingen wandelen, drinken, eten en nog meer drinken en op een gegeven moment wilde iedereen naar bed.
Het zwembad lag naast ons kamertje.
De pomp om het water op temperatuur te houden ook.
De wind stak op en glipte tussen de houten planken van het huisje, zo ons slaapkamertje in.
Het dak kraakte en degene die naast mij lag begon te snurken.
De zwembadpomp sloeg aan. De zwembadpomp sloeg af.
De wind beukte tegen de wanden. En degene die naast mij lag, zette er een tandje bij.
Toen me eindelijk duidelijk werd dat ik never nooit in slaap zou vallen,
in dat net te kleine bedje, in dat hele kleine kamertje,
met al die wind en dat veel te veel lawaai, dacht ik,
“ik kan beter wakker liggen van Paint as you like
dan van al dat gekraak, die zwembadpomp en dat helse gesnurk”.
Lang leve Michael Moore.
Gitariste Esther Steenbergen