zat een man die bij elke virtuoze passage van de gitarist op het podium in de lach schoot. Een paar stoelen verderop in dezelfde rij, zat een vrouw die steeds nadrukkelijker naar voren boog om boos naar de lachende man te kijken. Maar hij merkte haar niet op. Ook de speciaal voor deze gelegenheid gecomponeerde wereldpremière werkte op de man zijn lachspieren. Bij de razendsnelle opening barstte hij keihard in lachen uit. Opeens zag hij de boze vrouw. En verontschuldigde zich. SORRY. Maar stoppen met lachen lukte niet meer. Hahaha. ‘Oh sorry’ , ha ha ha ‘pardon’, ja sorry’. Er begonnen mensen mee te lachen. Eerst een paar, maar steeds meer en op een gegeven moment zat het halve balkon te schateren. ‘HA HA HA!!’
De componist uit Noorwegen had verwacht dat het Nederlandse publiek wel wat gewend was op het gebied van hedendaagse muziek. ‘Dat is ook zo’, zei ik. Maar hij geloofde me niet.
Esther Steenbergen
Geef een antwoord