Erfenis
Uitstel
Vanwege Corona stelden we het concert een jaar uit. Omdat er toen nog maar tachtig mensen de zaal in mochten maakten we van één lang concert, twee kortere. Daarna werden er versoepelingen aangekondigd en konden de twee concerten weer worden samengevoegd tot een. Nadat we dat aan iedereen hadden laten weten, bleken de Verenigde Staten hoog risico gebied zodat hij tien dagen in quarantaine moest. Als hij al het vliegtuig in zou komen, want met die besmettelijke variant, wie weet werd hij wel positief getest.
Omdat het een cultureel evenement betrof kon voor de quarantaineregel een uitzondering worden aangevraagd. En toen dat was gebeurd werden de regels versoepeld, verviel de quarantaineplicht en leek er geen vuiltje meer aan de lucht.
Regisseur Pierre Audi
Een regisseur wil altijd dat musici meer doen dan alleen maar spelen. We moeten op een bepaalde manier op een stoel gaan zitten, een acteur kussen of iets uit een denkbeeldig raam gooien. Dan komt hij er vervolgens altijd achter dat dat niet werkt waarna dan nog even wordt geëxperimenteerd met de manier van opkomen: langzaam. Snel. Heel snel. Met een omweg of in verschillende volgordes. En omdat ook dit nooit wordt wat de regisseur er zich van had voorgesteld wordt dan vervolgens altijd besloten om dan maar gewoon jullie instrument te bespelen.
Maar Pierre Audi weet: ‘een musicus is een musicus. Een acteur is een acteur. Een zanger is een musicus. Geen acteur.’
Hij zegt het tegen de weduwen van Karlheinz Stockhausen. Die schrikken daarvan want de partituur staat bomvol met regieaanwijzingen voor de musici.
Suzanne Stephens, weduwe van en dramaturgisch adviseur bij de Opera Aus Licht, nadat Pierre Audi heeft gezegd dat het zijn taak is, om te voorkomen ‘dat het er belachelijk uitziet’.
Pierre Audi zegt het in Licht, wederom een fantastische film van Oeke Hoogendijk. Gaat dat ZIEN.
Hier stond een heel boos stukje over Maestro
Op het balkon in de kleine zaal van het Concertgebouw
bbb
zat een man die bij elke virtuoze passage van de gitarist op het podium in de lach schoot. Een paar stoelen verderop in dezelfde rij, zat een vrouw die steeds nadrukkelijker naar voren boog om boos naar de lachende man te kijken. Maar hij merkte haar niet op. Ook de speciaal voor deze gelegenheid gecomponeerde wereldpremière werkte op de man zijn lachspieren. Bij de razendsnelle opening barstte hij keihard in lachen uit. Opeens zag hij de boze vrouw. En verontschuldigde zich. SORRY. Maar stoppen met lachen lukte niet meer. Hahaha. ‘Oh sorry’ , ha ha ha ‘pardon’, ja sorry’. Er begonnen mensen mee te lachen. Eerst een paar, maar steeds meer en op een gegeven moment zat het halve balkon te schateren. ‘HA HA HA!!’De componist uit Noorwegen had verwacht dat het Nederlandse publiek wel wat gewend was op het gebied van hedendaagse muziek. ‘Dat is ook zo’, zei ik. Maar hij geloofde me niet.
Laatste tocht
Hij werd geboren in een geslacht van scheepsbouwers en stierf als boekhandelaar, in Amsterdam. Daar zaten tweeënnegentig jaar tussen. Daarin was een boot te koop die nog door zijn vader bleek te zijn gebouwd. Hij kocht hem en maakte er sindsdien, met een min of meer vast gezelschap elk jaar een tocht mee ter ere van zijn verjaardag. Afgelopen augustus zou hij negenennegentig geworden zijn. Hij was er niet meer bij. Alhoewel sommigen daar anders over dachten.
Foto : Kris Spinhoven
Meer Wout : Slaapliedje | Leeftijd
