Zijn sportschool staat bij ons om de hoek dus toen de schrijver daar werd uitgeknikkerd omdat de maatregelen van het kabinet in werking traden, wipte hij even langs. Ook belde de professor aan. Zij had de hele dag binnen gezeten en voelde behoefte aan gezelschap. Aan tafel bespraken we, met in acht neming van de nieuwe sociale afstand, de toestand rond het Corona virus.
Geduldig en rekening houdend met ons niveau vertelde de professor over dat slimme virus en die fantastische wetenschappers die, omdat er bij het kopiëren van genetische codes nu eenmaal altijd foutjes insluipen, een stamboom kunnen maken.
Hoe moet het nu verder? vroegen wij. Daar kon ze geen antwoord opgeven. “Maar elke keer als ik een collegereeks open, doe ik dat met : if it doesn’t kill you, it will make you stronger.” Waarop Otto, tot waardering van de schrijver, nog eens bijschonk.
Een week later …
heb ik de professor aan de telefoon. Sinds dinsdag zit ze in zelfopgelegde quarantaine. Hoofdschuddend bespreekt ze de onnozelheid van al die mensen in het park, op het strand en in de bouwmarkt. “Ze begrijpen niet dat ze met vuur spelen. Dat virus is zo ontzettend besmettelijk. Straks kunnen de ziekenhuizen het niet meer aan en komt de reguliere zorg in gevaar.”
Ze stuurt een bericht door over de drie scenario’s waar ook Rutte het in zijn toespraak over had. Waren we bij het wekelijkse burenborreluurtje nog vol lof over onze Minister-president, na het lezen van The Hammer and the Dance, twijfel ik aan zijn besluit.
