blog

met Anneleen Bijnen

We studeerden ooit op hetzelfde conservatorium maar verloren elkaar uit het oog. Afgelopen zomer stuurde ze me een bericht dat ze iets met gitaar wilde doen en een maand geleden vroeg ze of ik zin had om – samen met haar – in te vallen. Dus nu hebben we een concert.

Zondag 16 maart – 15:00 uur – Kooger Vermaning
Lagendijk 34, 1541 KC Koog aan de Zaan

Wat ik ervan begrepen heb is dat de organisatie nog al bezocht wordt door ziekte, burn outs en tijdgebrek. Daarom vrezen we dat er weinig publiek zal zijn. Maar wie weet. Is onze vrees ongegrond. Kom kijken, zou ik willen zeggen. Anneleen kan heel mooi zingen.

Concerto voor Six

Omdat een kapotte Thalys de rails blokkeerde was ik te laat voor de repetitie. Maar ruim op tijd voor het concert. Het stuk waarvoor ik was ingehuurd stond als laatste geprogrammeerd. Ik moest zes uur wachten.

Het weer was slecht. Het concert uitverkocht. Op de gang viel niks te beleven. Ik besloot in de kleedkamer te blijven. Af en toe melde zich een lid van het ad hoc ensemble dat voor het programma van die avond was samengesteld.

Een violiste maakte zich op. Een ander nam nog even iets door. En weer een ander had voor het eerst van haar leven een Hema broek aan en was daar ZO tevreden mee. Ja ECHT.

‘Je kunt er wel reclame voor gaan maken’, suggereerde ik. ‘Nou, ik heb nog wel een heel goede review achtergelaten.’ ECHT? ja Echt.

Daarna zat ik weer alleen.

Het stuk waarvoor ik was ingehuurd duurde 12 min. Die waren na zes uur kleedkamer best snel voorbij. In de trein terug fantaseerde ik over de mogelijkheden van de Hema als sponsor van een muziekfestival met Hema & Variaties als compositieopdracht.

Dat was dat

muzikale kring

Harm Ede Botje, voorzitter van de Kring, sprak over de Groene -, de Kunst,- en de Literaire Kring: maandagavonden met aandacht voor duurzaamheid, beeldende kunst en literatuur.

Hij had ook graag een Muzikale Kring gehad maar, zei hij, ‘dat (b)lijkt onmogelijk.’
Ik kon me dat niet voorstellen en zei ‘laat mij het maar proberen.’

populair avondje

Een jaar en zeven muzikale kringen later hebben een zanger, een bassist, een dirigent, een cellist, een zakelijk leider, een impresario en een pianiste over hun vak, de liefde voor hun instrument en hun muzikale dromen verteld, en is de Muzikale Kring , om in de woorden van Harm Ede Botje te blijven, een heel populair avondje geworden.

missie volbracht

Maar het organiseren van zo’n avondje heeft nogal wat voeten in de aarde en het leven is te kort en te mooi om niet je eigen – al dan niet muzikale – dromen na te jagen. Daarom, dank aan de gasten, dank aan de redactie Dominique en Corine en dank aan Clairy Polak. De missie is volbracht en het is tijd om het stokje over te dragen. Aan wie precies, is nog niet helemaal duidelijk. Maar Clairy blijft bij de Muzikale Kring betrokken en dat is maar goed ook, want waarschijnlijk is het grootste deel van de populariteit, aan haar te danken.

Ik ga weer verder met waar ik gebleven was.

blijf op de hoogte

Carlos Moscardini. Alsnog.

Afgelopen zaterdag voor een bijna uitverkochte zaal stond in onze serie iets niet op het programma, wat wel was aangekondigd. Ik vermoedde dat dat geen probleem zou opleveren maar de eerste de beste die ik sprak begon over Moscardini.

Roberto Aussel, de solist van de avond wilde liever niet iets hoeven zeggen voorafgaand aan zijn concert, dus deed ik het maar. “Geen Moscardini dus. Maar wel heel veel ander moois.”

Na afloop van het concert vroeg iemand wat of ik toch gezegd had. Ze had er niets van verstaan. Moscardini? Dat er tijdens het concert geen muziek van Moscardini had geklonken, was haar niet opgevallen.

Voor de mensen die hem toch gemist hebben, of zijn muziek hadden willen leren kennen: Hieronder een cd van Moscardini. Een oudje. Door de meester zelf gespeeld.

Meesterpianisten

Meesterpianisten moeilijke mensen?
Och, ik spreek liever van bijzondere mensen…

“Drie weken voor het concert kreeg de Amerikaanse pianist Earl Wild een hartaanval maar hij wilde, nee hij moést zijn concert geven in het Concertgebouw. Er zat een arts op de eerste rij, een huisvriend met een bloeddrukmeter in de kleedkamer en we hadden een paar extra lampjes bij het rechterpedaal neergezet want aan zijn rechteroog was hij praktisch blind. De grote vraag was natuurlijk of hij Fantaisie Impromptu zou kunnen spelen? Met al die medicijnen… Konden zijn vingers het nog wel aan? Tijdens de repetities leek dat een probleem maar op het concert… Ik vond het werkelijk het hoogtepunt van de avond.”

Earl Wild overleed vijf jaar later op 94 jarige leeftijd. “Wat worden ze toch oud, die pianisten”, zei Clairy. “Dirigenten worden nog ouder”, sprak Marco. “Dat komt door al die bewegingen die ze met hun armen maken.”

Muzikale Kring

Impresario Marco Riaskoff was te gast in de Muzikale Kring. Zijn prestigieuze pianoserie in de grote zaal van het Concertgebouw van Amsterdam beleeft dit seizoen zijn 32ste editie. Het gesprek ging over de opbouw van zo’n instituut, over zijn favoriete klavierleeuwen en toonfluisteraars en over Martha Argerich, die hij ondanks haar twee afzeggingen, toch weer heeft uitgenodigd

Op de verjaardag van Mischa Maisky kwam ik haar tegen en was het toch weer gezellig. Nee, geen excuses. Maar ja, ik wil het publiek de gelegenheid ook niet ontnemen…. Want ze is natuurlijk fantastisch…

Meesterpianisten

Riaskoff begon in ’85 voor zichzelf. “Andere pianoseries programmeerden alleen mensen uit hun eigen stal maar ik programmeerde zonder rekening te houden met wie hen vertegenwoordigde”. “Je schoot onder andermans veren!”, zei Clairy. “Dat zou je zo kunnen noemen”, zei Marco. De series verdwenen “langzamerhand op natuurlijke wijze”. Met het Concertgebouw sprak hij af dat zij niet óók een pianoserie zouden programmeren.

“Ik introduceer enkel mensen met wie ik iets heb”, zei Riaskoff. Earl Wild, Alfred Brendel en Alexander Gravylyuk, om er maar een paar te noemen. Met Radu Lupu kreeg hij een speciale band en ontwikkelde hij een heuse vriendschap. “Door Lupu heb ik een wereld ontdekt.” We luisterden naar Lupu die Schubert speelt. “Hij vertrekt vanuit de stilte hoor je wel.”

Arcadi Volodos

“Arcadi Volodos heb ik zelf ontdekt. Die wilde helemaal niet meer optreden. Zijn vorige manager, Mijnheer Wilford van Colombia Artist Management had een clown van hem gemaakt. Iemand gaf mij een cassettebandje, een abominabele amateuropname van een concert. Op een dag was ik alleen op kantoor en ik dacht, ik zal er toch eens naar luisteren. Héél bijzonder. Later vroeg Lupu of ik wel eens van Volodos had gehoord. Lupu zei ‘Volodos heeft meer techniek in zijn pink dan ik in beide handen.’ Dat is onzin natuurlijk. Maar toen wist ik wel, die kan ik met een gerust hart uitnodigen.”

Behalve piano kwam ook viool, schaatsen en jodelen – jazeker, jodelen – ter sprake. De financiële situatie van de serie blijkt niet zo rooskleurig als menigeen denkt. “Het lijkt misschien wel of die zaal elke keer is uitverkocht, maar dat is echt niet altijd zo.” Waarop Clairy, Dominique en ondergetekende spontaan kaarten bestelden.
Wie dat ook wil, doet dat via de website van Meesterpianisten.

Hieronder de fragmenten die Marco Riaskoff heeft laten horen.

Nieuwsbrief Muzikale Kring

Nieuwsbrief Esther Steenbergen

Foto helemaal boven: Grigori Sokolov. Foto via Instagram

Johan Dorrestein

MAN ACHTER DE SCHERMEN

De nieuwjaarsmatinee van het Nederlands Blazers Ensemble, een obligatie voor een huisconcert en de Roma Rock School in Macedonië. U heeft er misschien wel eens van gehoord, maar dat Johan Dorrestein er bij betrokken was, wist u waarschijnlijk niet.

Als minister van financiën van tal van ensembles en festivals wordt hij geacht het culturele huishoudboekje in de gaten te houden maar zijn roem dankt hij vooral aan zijn vermogen tot het ‘binnenhalen’ van geld.

Hoe doet hij dat toch, subsidiegevers overtuigen een project te financieren? Kan hij een ensemble naar een hoger niveau tillen? Mag hij zich ongestraft met de inhoud bemoeien? Vindt hij het eigenlijk wel leuk om zakelijk leider te zijn? Was hij niet liever muzikant gebleven?

MUZIKALE KRING
Allemaal vragen die aan de orde kwamen tijdens de Muzikale Kring. Het antwoord kwam neer op: je doet het samen. Laat je inspireren en zoek mensen die jouw idee een goed idee vinden. Die jouw enthousiasme willen delen. Organisatorisch, muzikaal én financieel. Een belangrijke les tussen de regels : maak reuring. Laat onverwachte gebeurtenissen plaatsvinden. Op het podium. In de zaal. In de pauze.

JOHAN DORRESTEIN
Johan Dorrestein begon als regelneef voor het Amsterdams Gitaartrio waar hij lid van was, en groeide uit tot zakelijk leider van groepen en ensembles als de Amsterdamse Bach Solisten, het Nederlands Blazers Ensemble en Musicians without Borders. Hij was een van the founding fathers van Splendor en werkt tegenwoordig, na een tussenstop bij het Holland Festival, voor de Cello Biënnale.

OVEREENKOMSTEN
Clairy zag overeenkomsten: Een gitarist. Voormalig lid van het Amsterdams Gitaartrio. Goed in organiseren. Maar wat mij betreft houdt het daar op. Om maar iets te noemen. Johan speelt geen gitaar meer.

Hier speelde Johan Dorrestein nog wel samen met Olga Franssen en Helenus de Rijke :
Are you afraid of the dark van Chiel Meijering

blijf op de hoogte van de muzikale kring

blog

met Anneleen Bijnen

Concerto voor Six