GMBB speelt | schrijft | leest
De ene timing is de andere niet en al speelt iedereen wat er staat, met verschillende timing krijg je het nooit gelijk.
Voor in de tel, achter in de tel, op de tel, je kunt het zo gek niet bedenken. Met sommige mensen speel je altijd gelijk. Met andere lukt het nooit.
C’est le ton qui fait la musique zo luidt de uitdrukking, maar in muziek gaat het om de timing.
Alles verloopt in cycli. De maan, de aarde, de vrouw, ja zelfs de opwarming van de aarde. Sla de menselijke maat van Salomon Kroonenberg er maar op na.
Ook het culturele seizoen kent zo zijn wetmatigheden:
De opening is eind augustus
Concerten vinden plaats van september tot en met mei.
De festivals zijn meestal in juni, juli en augustus.
De programmering wordt uiteraard al veel eerder gemaakt.
De grote podia brengen hun seizoensbrochures al eind januari naar de drukker. Het publiek kan in april beginnen met kiezen en bestellen van een abonnement voor het seizoen dat begint na de daaropvolgende zomervakantie. Dit is lekker overzichtelijk. Maar het heeft ook zo zijn nadelen.
Want krijg je als gitariste met brede belangstelling begin januari een goed idee voor een mooi concertprogramma, dan is de kans groot dat, als het concert al wordt gegeven, dat op zijn vroegst, twee jaar later zal zijn.
En dan maar hopen dat de spontaniteit er in de tussentijd niet vanaf is gegaan.
Om 9.00 uur stond Eric voor de deur.
We gingen vol goede moed op pad.
Halverwege werden we gebeld.
Het concert was uitgesteld.
Sinds 1998 organiseer ik Meesters op de gitaar, de internationale gitaarserie in de kleine zaal van het Concertgebouw. De serie bestaat uit drie concerten per seizoen. Sommige gitaristen vragen zelf of ze in de serie kunnen spelen. Anderen hebben daar een manager voor.
Op een ochtend werd ik gebeld door iemand’s manager. Hij vroeg of de gitariste die hij vertegenwoordigde in de komende serie kon spelen. Ik zei dat dat niet kon. De komende serie was al geprogrammeerd. Bovendien had ik haar nog nooit horen spelen. Ook dacht ik, omdat ze (nog) niet zo bekend is, dat ze niet genoeg publiek zou trekken.
Een dag later kreeg ik een mailtje: ik had haar wel degelijk horen spelen. Ik was gewoon te bang om haar uit te nodigen omdat ze een veel betere gitariste was dan ik.
Ik heb nog op haar website gekeken of er een direct telefoonnummer op stond. Dan kon ik haar uitleggen dat dit waarschijnlijk niet de meest effectieve manier was om concerten te krijgen. Maar het enige telefoonnummer dat er op stond was het zijne.
Muziek is een mannending. Hoe kan het anders dat bandjes voor 99% uit jongens bestaan? Dat alleen mannen mij cds geven met hun favoriete muziek? Dat het altijd jongens zijn die alles weten van versterkers, line ups en recording engineers? Dat recensenten, opnametechnici, disc jockeys en klanten van cd-winkels vrijwel altijd mannen zijn? Dat vrouwen het best vinden als je hun muzikale smaak niet deelt maar een man zich persoonlijk aangevallen voelt als je zijn favoriete componist, gitarist of whatever muzikant maar niks vindt?
Ter illustratie: De Wilson Pickett Bokaal. Een nieuwe rubriek in De wereld draait door. Twee muzikanten nemen het tegen elkaar op en het publiek bepaalt wie de beste is. Het is mij als gitariste met brede belangstelling nog niet helemaal duidelijk wat de doorslag geeft. Muzikaliteit, virtuositeit, harmonische vindingrijkheid, timing…? Maar vooralsnog lijkt het instrument een metafoor voor het belangrijkste lichaamsdeel. Matthijs van Nieuwkerk zit er bij en kijkt er naar. Halina Reijn, vertegenwoordigster van het publiek, hanteert de centimeter.