Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

Blog

Weergoden in Taiwan

Tien minuten voor mijn concert begon het keihard te regenen. Toen ik het podium betrad brak het onweer los. Bliksemschichten en keiharde knallen begeleidden mijn concert.

Otto en ik waren te gast op het jaarlijkse gitaarseminar van Taiwan. Otto gaf lezingen en leerde aanwezige gitaristen om kleine reparaties zelf uit te voeren. Ik gaf ‘het’ concert en de dagen daarna een aantal masterclasses. Als ware VIPS werden we ontvangen. In de aankondiging werd gesproken over ‘het liefdespaar’.

De organisatie van het festival had alles perfect voorbereid.  Maar het noodweer kwam als een verassing.

Na de toegift was niet alleen het concert afgelopen, ook het onweer was voorbij.  Ik zei ‘dat is ook toevallig’ maar iemand uit het publiek zei dat het het werk van de goden was geweest.  ‘Die hebben de mensen de kerk in gedirigeerd om naar je concert te komen luisteren.’

In dat geval hadden ze er geen gras over laten groeien. De bliksem had gaten in het wegdek geslagen. Ook in dat van de startbaan van het vliegveld zodat een aantal vluchten moesten worden geannuleerd.

Maar, het moet gezegd, de kerk zat lekker vol.

Programma

Het festival vroeg of ik een soloconcert wilde komen geven. Maar alleen is maar alleen. Dus of er niet af en toe iemand mee mocht doen? Dat mocht.

Programma

J.S.Bach (1675-1750)
Suite BWV 1006a
Prelude – Loure – Gavotte -Menuett I&II -Bourrée -Gigue

Yuquijiro Yocoh
Sakura Theme & Variations

Met mezzo Cheng Hai-Yun
selectie Arie Antiche

Heitor Villa-Lobos (1887-1959)
Suite Populaire Brésilienne
Mazurka  Chôro – Schottisch Chõro – Valsa Chôro -Gavotta Chõro – Chõrinho

Met violist Tsai Tsung-Yen
Astor Piazzolla (1921-1992)
Café 1930

Vittori Monti (1868-1922)
Czardas 

  • toegift met mezzo sopraan Cheng Hai-Yun en violist Tsung-Yen Tsai
  • Otto geeft een workshop

Gitaarfestival op Cyprus

Er was een grens, een paspoortcontrole en een gitaarfestival. Op dat festival heb ik lesgegeven en ik was de enige niet. Zoran Dukic was er ook.

Ik ken Zoran al sinds we nog samen in Keulen aan de Hochschule studeerden. Ik kwam uit Nederland, hij uit Joegoslavië. Daar brak oorlog uit en toen zat Zoran zonder land, zonder nationaliteit en zonder studiebeurs.

Er bleek nóg een gitaarfestival op Cyprus. De kans dat ik daar uitgenodigd wordt schijnt te zijn afgenomen nu ik op dit festival ben geweest. Noord en Zuid liggen elkaar niet en hun regeringen gooien zo nu dan ook nog wat olie op het vuur.

Op het festival citeerde Zoran iemand wiens naam hij vergeten was. ‘Drie dingen veroorzaken de grootste problemen tussen de mensen: Liefde, Religie en Nationalisme.’

Blijf op de hoogte

Copyright

Lisa was 7 toen ze meedeed aan een door Ymere georganiseerd project over ‘spelen in de stad’ . Ze schreef het volgende gedicht:

Ik speel in de stad met jou
Ik speel in de stad met de kou
Ik speel in de stad, met alles wat er bestaat

De slotregel werd mega-groot en prachtig vormgegeven, op een Amsterdamse muur geschilderd en trekt veel aandacht. Van I-Amsterdam, van passerende fietsers, van door de straat slenterende voetgangers en van talloze toeristen die zich al dan niet, door zelfbenoemde stadsgidsen door Amsterdam en de Jordaan laten rondleiden. Zo verschijnt Lisa’s gedicht op Instagram, Tumbler, Pinterest en weet ik waar allemaal.

ik speel in de stad - lisa van der schouw- op google

De publicatie van het gedicht is natuurlijk een fantastisch initiatief van woningcorporatie Ymere. Het is alleen jammer dat de vormgever wel zijn naam onder het gedicht heeft gezet, maar die van Lisa is vergeten.

Ik speel in de stad met alles wat er bestaat-copyright lisa van der schouw

Maarten Mostert

In de laatste Muzikale Kring voor de zomerstop interviewde Clairy Polak cellist Maarten Mostert, oprichter van Amsterdam Sinfonietta, de Cello Biënnale en hoofdvakdocent aan het Conservatorium van Amsterdam.

Maaarten Mostert Cello Muzikale Kring

Het ging over het grootste cellofeest ter wereld, over Nederlands oudste, professionele strijkorkest en over lesgeven aan ambitieuze studenten. Over Pablo Casals, de Pablo Casals Kring en over het geluid van de cello dat een stofje vrijmaakt waar mensen gelukkig van worden. Maarten is er zeker van dat dat laatste bestaat. We speelden muziek van Casals, Elgar en Boccherini. Na afloop dronken we iets te veel drank. Maar op zo’n avond, in zulk gezelschap, op zo’n balkon, in het midden van de stad. Hoe kan het ook anders?

De Muzikale Kring, er zijn inmiddels vier afleveringen geweest, is een succes. Maar het kan nog beter. Daar wordt binnenkort over vergaderd. Jazeker.

Muzikale Kring Maarten Mostert, Clairy Polak, Esther Steenbergen
foto: Thérèse de Goede

Blijf op de hoogte
abonneer op de nieuwsbrief

De Contrabas

“Soms denk ik bij mezelf: een afschuwelijk instrument. Kijk maar eens goed. Hij ziet er uit als een vet oud wijf. Heupen te laag, taille te hoog; en dan die iele, hangende, rachitische schouderpartij – het is om krankzinnig van te worden. De contrabas is het afzichtelijkste, plompste en minst elegante muziekinstrument dat ooit is uitgedacht.”

Wilmar de Visser denkt er heel anders over. Hij is ook contrabassist, net als de hoofdpersoon uit De Contrabas van Patrick Süskind, waaruit bovenstaand afkomstig is.

Wilmar de Visser in de Muzikale Kring

Wilmar de Visser

Wilmar de Visser was te gast in de Muzikale Kring.  Clairy Polak interviewde de contrabassist over in hoeverre je instrument bij je karakter past: “Ik ben een duwer” en over de rol van de bassist in het orkest. Over het Grammy Award Winning Ensemble Ludwig en over ‘zijn’ muzikale broedplaats Splendor. Er blijkt inderdaad iets als ‘bassisme’ te bestaan. De man die er een boek over schreef zat in de zaal.

Wilmar de Visser is vaste bassist bij Het Nederlands Blazers Ensemble, het Radio Philharmonisch Orkest en Ludwig. Behalve bassist is hij o.a. mede-oprichter van Ensemble Cameleon en initiator van Splendor Amsterdam dat in 2015 de Amsterdamprijs voor de Kunst ontving in de categorie Stimulering.

corine haitjema

De contrabas van Wilmar is in 1825 gebouwd door Bernard Simon Fendt (1800-1852). Het vervoer van de bas naar Gartmanplantsoen had nogal wat voeten in de aarde maar dankzij doortastend optreden van Corine was ook de bas op de Kring. Wilmar vertelde er over en speelde er op. Ik speelde af en toe mee.

Wilmar houdt van ontregelen zo bleek. Ik heb zomaar het idee dat hij hier vooral zelf de nadelen van ondervindt.

De Nederlandse vertaling van bovenstaand fragment uit De Contrabas is van Hans W. Bakx.

Dirigent Ed Spanjaard

Samenspelen met een dirigent is een beetje vergezocht en in het zaaltje waar de Muzikale Kring plaatsvindt, ‘wat prachtig die authentieke details’, staat (nog) geen piano. Dus waren we aangewezen op filmpjes, foto’s en vooral verhalen. Die waren er in overvloed. Over moeder Spanjaard die fluit speelde voor een kampbewaarster. Over het souffleren van operadiva’s en het assisteren bij grote dirigenten. Er was tastbare muziekgeschiedenis in de vorm van partituren met opmerkingen, aantekeningen en uitvoeringsdata. En de avond eindigde met praten over het op late leeftijd ontdekte, grote plezier in dansen.

Ed Spanjaard Partituur

De overgang van gitzwart naar uiteindelijk vederlicht verliep onder leiding van interviewster Clairy Polak wonderbaarlijk virtuoos en volledig vanzelfsprekend. Dat Alexander Pola, vader van Clairy, behalve tekstschrijver, acteur en komiek ook nog cartoonist bleek te zijn geweest, en in die hoedanigheid een portret had gemaakt van de aanleiding van deze avond, was een prachtig toeval.