Meesters op de Gitaar

Carlos Moscardini. Alsnog.

Afgelopen zaterdag voor een bijna uitverkochte zaal stond in onze serie iets niet op het programma, wat wel was aangekondigd. Ik vermoedde dat dat geen probleem zou opleveren maar de eerste de beste die ik sprak begon over Moscardini.

Roberto Aussel, de solist van de avond wilde liever niet iets hoeven zeggen voorafgaand aan zijn concert, dus deed ik het maar. “Geen Moscardini dus. Maar wel heel veel ander moois.”

Na afloop van het concert vroeg iemand wat of ik toch gezegd had. Ze had er niets van verstaan. Moscardini? Dat er tijdens het concert geen muziek van Moscardini had geklonken, was haar niet opgevallen.

Voor de mensen die hem toch gemist hebben, of zijn muziek hadden willen leren kennen: Hieronder een cd van Moscardini. Een oudje. Door de meester zelf gespeeld.

Costas Cotsiolis

De Musikhochschule bevond zich in de Dagobertstrasse maar Hubert gaf ook vaak thuis les. Hij woonde destijds samen met Dale die die middag de tweede etude van Villa Lobos aan het studeren was.

Tijdens mijn les bleek er nog een gitarist in huis. Die was ook de tweede etude van Villa Lobos aan het studeren. In de kamer waar ik les had, kon ik beide gitaristen luid en duidelijk horen.

Behalve door elkaar klinkende gebroken akoorden, in verschillende tempi tikkende metronooms en de aanwijzigingen van Hubert, klonk er op een gegeven moment ook een steeds harder wordend orgastisch gekreun.

Zo hard, dat Hubert stopte met praten en Dale met studeren en we alledrie luisterden naar een razende metronoom, een ongekend virtuoze uitvoering van de Tweede Etude en een gitarist die daar zelf, keihard doorheen zat te schreeuwen: OH YES! YES! YES! OH YES! 160! 160! HA! HA! OH YES! Zo leerde ik Costas Cotsiolis kennen.

Afgelopen zaterdag gaf de Griekse gitarist een concert in onze serie. Inmiddels is ook bekend wie er komt spelen in het nieuwe seizoen .

I.M. Roland Dyens

“Bravissimo, Esther. What a good taste you have ! Love these arrangements of my Libra for trio. By the way, did you know that I first wrote (and performed) it for (and with) the same formation except double bass instead of electric bass in 1982 ? So it’s not much surprising to me to hear your beautiful version since it was definitely made for this very trio of instruments. Interesting isn’t it ? Sure the public adores your version, right? I wish you all the very best on your path. Not so often that I get moved by arrangements made on my music..”

Roland Dyens was echt een ontzettend aardige man. Een fantastische, originele componist, gitarist, arrangeur. Hij speelde twee keer in een uitverkocht huis in onze serie. Als donderslag bij heldere hemel kwam gisteren het bericht van zijn overlijden. Veel en veel te jong.

winnaar

De voorronde liep via youtube en afgelopen zaterdag was de finale. Ik zat godzijdank niet in de jury maar ving de deelnemers op. Ik begeleidde ze naar hun inspeelkamer en daarna naar de jury aan wie ze hun voorprogramma moesten laten horen. Dat was nog een hele klus want ook een GMBB kan maar op één etage tegelijk zijn.

Gelukkig ben ik niemand kwijt geraakt en voorzover ik weet heeft ook iedereen het gebouw veilig verlaten. De winnaar speelt zaterdag in het voorprogramma van Sanel Redzic. Sanel geeft een concert geeft in de kleine zaal van het Concertgebouw. Ook dat heb ik georganiseerd. Het loopt behoorlijk uit de hand met dat organiseren. Maar daarover later meer. Eerst uw aandacht voor de winnaar van het concours: Ruben Silva Kas.

Laura

‘Who is that’ waren de eerste woorden die ik haar hoorde uitspreken. ‘That’ was ik, die zojuist de leskamer was binnengelopen waar haar les nog bezig was terwijl die van mij al een tijdje geleden had moeten beginnen.

Ze was één meter zestig hoog, had dik, lang, zwart krullend haar en kwam overduidelijk uit Amerika (wat niet het geval bleek en waarmee ik haar ontzettend beledigde). Haar les liep ontzettend uit zodat mijn les naar de volgende dag werd verplaatst en ik bij mijn leraar moest blijven logeren omdat ik anders weer drie uur heen én terug met de trein zou moeten reizen. Laura, de beste vriendin van de vrouw van onze leraar, bleef ook logeren en samen vertrokken we -na haar les- naar zijn huis.

In de U-Bahn sprak ze over John Williams alsof ze met hem op school had gezeten en over Andres Segovia alsof hij haar opa was. Toen ik wist te melden dat ik Paco de Lucia wel eens uit een limousine had zien stappen zei ze ‘Oh yes, Paco always asks for a limo’.

Later kwam ze in Amsterdam wonen en werden we vriendinnen. Want behalve onmogelijk, neurotisch en zich van geen kwaad bewust als een tank over mensen heen walsend, bleek ze ook ontzettend lief en toen ik aan iets geopereerd moest worden omdat de dokter dacht dat er iets ernstigs was (wat godzijdank niet zo was) speelde ze haar sterkste troef: ze maakte me aan het lachen.

Want als er iets is dat ze goed kan, is het dat. Ze speelt fantastisch gitaar en geeft over de hele wereld concerten maar als ze morgen haar gitaar in de wilgen hangt zal ik er niet te lang om treuren, zolang ze dan maar wel blijft doen waar ze geniaal in is: grappig zijn.

Morgen geeft ze een concert in de kleine zaal. Het zal ongetwijfeld heel goed zijn. Maar u begrijpt, ik hoop dat ze een grapje maakt.

Gitaarwereld

Klassiek gitaristen spreken altijd over de gitaarwereld. Afgelopen weekend kwam een deel daarvan naar Nederland.

Manuel Barrueco gaf een concert in Zwolle en had een extra dagje ingepland voor een bezoek aan Amsterdam. Hij belde en vroeg of we zin hadden om samen te eten, hier voor de eeuwigheid vastgelegd door een passerende polaroid fotograaf.

Behalve Manuel, Asgerdur, Otto en ondergetekende zit ook Marcin Poprawski aan tafel. Hij is de manager van de Poolse gitarist Lukasz Kuropaczewski, die bij Manuel Barrueco studeerde. Marcin was in Amsterdam om Lukasz te begeleiden die samen met twee collega’s een concert gaf in onze serie.

Voor aanvang van dat concert sprak ik met Alvaro Mendizabal een jonge enthousiasteling met ambitieuze plannen voor de gitaarwereld in het algemeen en het Koblenz Guitar Festival en de gitaristen die hij vertegenwoordigt in het bijzonder.

Nu ze zijn allemaal weer naar huis. en kan ik weer terug naar de echte wereld.

Zo dus niet

Sinds 1998 organiseer ik Meesters op de gitaar, de internationale gitaarserie in de kleine zaal van het Concertgebouw. De serie bestaat uit drie concerten per seizoen. Sommige gitaristen vragen zelf of ze in de serie kunnen spelen. Anderen hebben daar een manager voor.

Op een ochtend werd ik gebeld door iemands manager. Hij vroeg of de gitariste die hij vertegenwoordigde in de komende serie kon spelen. Ik zei dat dat niet kon. De komende serie was al geprogrammeerd. Bovendien had (en heb) ik haar nog nooit horen spelen. Ook dacht ik dat, omdat ze (nog) niet zo bekend is, ze niet genoeg publiek zou trekken.

Een dag later kreeg ik een mailtje: ‘ik kende haar wel. Ik was gewoon te bang om haar uit te nodigen omdat ze veel beter was dan ik’.

Ik heb nog op haar website gekeken of er een direct telefoonnummer op stond, zodat ik haar kon uitleggen dat dit waarschijnlijk niet de beste manier was om concerten te krijgen. Maar het enige telefoonnummer dat er op stond was het zijne.