Meesters op de Gitaar

Kapitein Af

Op de valreep kregen we aandacht voor onze serie van het NRC, in de vorm van een interview met Celil Refik Kaya. Hij gaf voor een uitverkochte zaal een prachtig concert. Het laatste dat wij in deze serie organiseerden.

Op de site van Het Concertgebouw staat een interview met ondergetekende over de serie en de overdracht.

Op het blog van Otto staat voor de liefhebber nog een aantal back stage foto’s.

De website blijft voorlopig nog bestaan.

Ook intekenen op de Nieuwsbrief behoort nog tot de mogelijkheden.

Wij blijven kortom, voorlopig nog zijdelings bij de serie betrokken.

Maar om met Mirjam Wijzenbeek te spreken, programmeur van de Kleine Zaal van Het Concertgebouw, “Er is maar één kapitein op het schip.”

Vanaf nu ben ik Kapitein Af.

Balans opmaken

Meesters op de Gitaar is uitgegroeid tot een serie van nationaal en internationaal belang. Het heeft een trouw, gevarieerd en enthousiast publiek en voelt zich thuis in de Kleine Zaal van Het Concertgebouw. Een zaal die perfect van omvang is en misschien wel de mooiste akoestiek voor klassiek gitaar ter wereld heeft.

Het zou natuurlijk heel jammer zijn als de serie zou ophouden te bestaan. Maar ik kan er ook niet eeuwig doorgaan. Bij de voorbereiding van de lopende editie van Meesters op de Gitaar kwam ik erachter dat het seizoen 25 betreft!

Laatste Kaarten

Schubert & the blues

Schubert & the blues

“Schubert & the blues” was de titel van het eerste concert dat Otto en ik in Het Concertgebouw organiseerden. Samen met de prachtige foto, gemaakt door buurman Rollan Didier, vatte het precies samen wat het publiek kon verwachten: een zanger, een gitarist en een programma met klassieke en ‘andere’ muziek.

Ik wilde Schubert & the blues gebruiken om iets uit te leggen over het belang van een goede foto, op een lezing aan studenten van het Conservatorium van Amsterdam over mijn ervaringen als organisator van Meesters op de Gitaar, de gitaarserie in Het Concertgebouw.

Uiteindelijk heb ik de foto niet gebruikt, maar dat betekent niet dat hij nu voorgoed in de la verdwijnt.

De lezing was een succes. Er werden aantekeningen gemaakt. Heel veel vragen gesteld. Het was leerzaam. Voor de studenten. Maar ook voor mij. Ik ga het vaker doen.

Uitstel

Vanwege Corona stelden we het concert een jaar uit. Omdat er toen nog maar tachtig mensen de zaal in mochten maakten we van één concert, twee kortere. Daarna werden er versoepelingen aangekondigd. Nu konden de twee concerten weer worden samengevoegd tot een. Nadat we dat aan iedereen hadden laten weten, bleken de Verenigde Staten hoog risico gebied zodat hij tien dagen in quarantaine moest. Als hij al het vliegtuig in zou komen, want met die besmettelijke variant, wie weet werd hij wel positief getest.

Omdat het een cultureel evenement betrof kon voor de quarantaineregel een uitzondering worden aangevraagd. En toen dat was gebeurd werden de regels versoepeld, verviel de quarantaineplicht en leek er geen vuiltje meer aan de lucht.

Op het balkon in de kleine zaal van het Concertgebouw

zat een man die bij elke virtuoze passage van de gitarist op het podium in de lach schoot. Een paar stoelen verderop in dezelfde rij, zat een vrouw die steeds nadrukkelijk naar voren boog om boos naar de lachende man te kijken. Maar hij merkte haar niet op.

Ook de speciaal voor deze gelegenheid gecomponeerde wereldpremière werkte keihard op de man zijn lachspieren. Tijdens de razendsnelle opening barstte hij in lachen uit.

Opeens zag hij de boze vrouw.

Hij verontschuldigde zich. SORRY. Maar hij kon niet meer stoppen met lachen. Hahaha. ‘Oh sorry’ , ha ha ha ‘pardon’, ja sorry’.

Nu begonnen er mensen mee te lachen. Eerst een paar, maar het werden er steeds meer. Al snel zat het halve balkon te schateren. ‘HA HA HA!!’

De Noorse componist die speciaal voor de première vanuit Oslo naar Amsterdam gekomen was, had verwacht dat het Nederlandse publiek op het gebied van hedendaagse muziek wel wat gewend zou zijn.
‘Dat is ook zo’, zei ik.

Maar hij geloofde me niet.

Carlos Moscardini. Alsnog.

Afgelopen zaterdag voor een bijna uitverkochte zaal stond in onze serie iets niet op het programma, wat wel was aangekondigd. Ik vermoedde dat dat geen probleem zou opleveren maar de eerste de beste die ik sprak begon over Moscardini.

Roberto Aussel, de solist van de avond wilde liever niet iets hoeven zeggen voorafgaand aan zijn concert, dus deed ik het maar. “Geen Moscardini dus. Maar wel heel veel ander moois.”

Na afloop van het concert vroeg iemand wat of ik toch gezegd had. Ze had er niets van verstaan. Moscardini? Dat er tijdens het concert geen muziek van Moscardini had geklonken, was haar niet opgevallen.

Voor de mensen die hem toch gemist hebben, of zijn muziek hadden willen leren kennen: Hieronder een cd van Moscardini. Een oudje. Door de meester zelf gespeeld.

Costas Cotsiolis

De Musikhochschule bevond zich in de Dagobertstrasse maar Hubert gaf ook vaak thuis les. Hij woonde destijds samen met Dale die die middag de tweede etude van Villa Lobos aan het studeren was.

Tijdens mijn les bleek er nog een gitarist in huis. Die was ook de tweede etude van Villa Lobos aan het studeren. In de kamer waar ik les had, kon ik beide gitaristen luid en duidelijk horen.

Behalve door elkaar klinkende gebroken akoorden, in verschillende tempi tikkende metronooms en de aanwijzigingen van Hubert, klonk er op een gegeven moment ook een steeds harder wordend orgastisch gekreun.

Zo hard, dat Hubert stopte met praten en Dale met studeren en we alledrie luisterden naar een razende metronoom, een ongekend virtuoze uitvoering van de Tweede Etude en een gitarist die daar zelf, keihard doorheen zat te schreeuwen: OH YES! YES! YES! OH YES! 160! 160! HA! HA! OH YES! Zo leerde ik Costas Cotsiolis kennen.

Afgelopen zaterdag gaf de Griekse gitarist een concert in onze serie. Inmiddels is ook bekend wie er komt spelen in het nieuwe seizoen .

I.M. Roland Dyens

“Bravissimo, Esther. What a good taste you have ! Love these arrangements of my Libra for trio. By the way, did you know that I first wrote (and performed) it for (and with) the same formation except double bass instead of electric bass in 1982 ? So it’s not much surprising to me to hear your beautiful version since it was definitely made for this very trio of instruments. Interesting isn’t it ? Sure the public adores your version, right? I wish you all the very best on your path. Not so often that I get moved by arrangements made on my music..”

Roland Dyens was echt een ontzettend aardige man. Een fantastische, originele componist, gitarist, arrangeur. Hij speelde twee keer in een uitverkocht huis in onze serie. Als donderslag bij heldere hemel kwam gisteren het bericht van zijn overlijden. Veel en veel te jong.

winnaar

De voorronde liep via youtube en afgelopen zaterdag was de finale. Ik zat godzijdank niet in de jury maar ving de deelnemers op. Ik begeleidde ze naar hun inspeelkamer en daarna naar de jury aan wie ze hun voorprogramma moesten laten horen. Dat was nog een hele klus want ook een GMBB kan maar op één etage tegelijk zijn.

Gelukkig ben ik niemand kwijt geraakt en voorzover ik weet heeft ook iedereen het gebouw veilig verlaten. De winnaar speelt zaterdag in het voorprogramma van Sanel Redzic. Sanel geeft een concert geeft in de kleine zaal van het Concertgebouw. Ook dat heb ik georganiseerd. Het loopt behoorlijk uit de hand met dat organiseren. Maar daarover later meer. Eerst uw aandacht voor de winnaar van het concours: Ruben Silva Kas.

Laura

‘Who is that’ waren de eerste woorden die ik haar hoorde uitspreken. ‘That’ was ik, die zojuist de leskamer was binnengelopen waar haar les nog bezig was terwijl die van mij al een tijdje geleden had moeten beginnen.

Ze was één meter zestig hoog, had dik, lang, zwart krullend haar en kwam overduidelijk uit Amerika (wat niet het geval bleek en waarmee ik haar ontzettend beledigde). Haar les liep ontzettend uit zodat mijn les naar de volgende dag werd verplaatst en ik bij mijn leraar moest blijven logeren omdat ik anders weer drie uur heen én terug met de trein zou moeten reizen. Laura, de beste vriendin van de vrouw van onze leraar, bleef ook logeren en samen vertrokken we -na haar les- naar zijn huis.

In de U-Bahn sprak ze over John Williams alsof ze met hem op school had gezeten en over Andres Segovia alsof hij haar opa was. Toen ik wist te melden dat ik Paco de Lucia wel eens uit een limousine had zien stappen zei ze ‘Oh yes, Paco always asks for a limo’.

Later kwam ze in Amsterdam wonen en werden we vriendinnen. Want behalve onmogelijk, neurotisch en zich van geen kwaad bewust als een tank over mensen heen walsend, bleek ze ook ontzettend lief en toen ik aan iets geopereerd moest worden omdat de dokter dacht dat er iets ernstigs was (wat godzijdank niet zo was) speelde ze haar sterkste troef: ze maakte me aan het lachen.

Want als er iets is dat ze goed kan, is het dat. Ze speelt fantastisch gitaar en geeft over de hele wereld concerten maar als ze morgen haar gitaar in de wilgen hangt zal ik er niet te lang om treuren, zolang ze dan maar wel blijft doen waar ze geniaal in is: grappig zijn.

Morgen geeft ze een concert in de kleine zaal. Het zal ongetwijfeld heel goed zijn. Maar u begrijpt, ik hoop dat ze een grapje maakt.