gitariste met iets te brede belangstelling
Als een in memoriam voor Alex zijn we op bezoek bij Birgitta, zijn weduwe die de zomer doorbrengt in het appartement waar hij woonde voordat hij ziek werd. De grote flat die uitkijkt over de Middellandse zee is eind jaren zestig door zijn ouders gekocht om er te overwinteren. Alex is er in de zeventiger jaren ingetrokken zonder iets aan de inrichting te veranderen. Ook Birgitta heeft het zo gelaten. Het appartement binnengaan is alsof je in een tijdmachine stapt.
Omdat we zowel in Barcelona als in Malaga moeten zijn en op de terugweg nog even bij Francine op bezoek willen, besluiten we met de auto te gaan. Dat daar geen airco in zit blijkt bij 35 graden een groter gemis dan aanvankelijk gedacht. Dus wordt er van Barcelona naar Malaga gevlogen. Als we in Malaga zijn stuurt vriend Luis onderstaande foto van onze, in Barcelona geparkeerde auto.
We gingen naar Michael kijken en de kleine vriend ging mee. Zijn moeder had hem een muts op gezet want een jongen die naar jazz luistert, moet een muts op.
Hij vond het eerste nummer op ruziënde eekhoorntjes lijken. Kneep giechelend zijn neus dicht toen de trombonist zijn demper pakte en trok zijn muts over zijn hoofd toen het volume hem pijn aan zijn oren deed. Op een gegeven moment had hij er genoeg van.
Hij mocht in het trappenhuis spelen waarna we hem een tijdje kwijt waren. Toen we ons begonnen af te vragen waar of hij gebleven was sprong hij uit het niets het podium op en gaf hij de bassist een hand. Daarna nam hij samen met de muzikanten het applaus in ontvangst en verdween met hen de kleedkamer in. Op weg naar huis floot hij ruziënde eekhoorntjes.
Als ik maar eenmaal magneetborden had, dan zou de kluwen aan plannen, afspraken en noodzakelijke voorbereidingen zich vanzelf groeperen in een rustgevend overzicht. Dacht ik.
Ik besloot de borden zelf te maken.
Hiervoor bleek ik behalve meubelplaat, voorstrijk, grondverf (miniaal 2 lagen), magneetverf (minimaal 3), afdekplastic, kwasten, rollers en allerlei soorten bakjes en schuurpapier, ook en vooral, heel veel ruimte nodig te hebben.
Om die te creëren moest er met meubels worden geschoven. Daarom is een en ander is tijdelijk op een andere plaats gelegd, omgevallen, op elkaar gestapeld en ‘zolang’ op de gang gezet.
Nu is dat, wat er aan overzicht was, volledig verdwenen.
Ik ken hem al meer dan twintig jaar en zolang ik hem ken zegt hij dat het binnenkort wel afgelopen met hem zal zijn. Maar een maand geleden vierden we zijn 91ste verjaardag met een boottocht en stapte hij nog overboord om even een stukje te gaan zwemmen. Nu zit hij aan onze keukentafel en zegt ‘wie weet blijf ik er zometeen wel in. Dan zitten jullie met me opgescheept. Je kunt op deze leeftijd eigenlijk niet meer met goed fatsoen bij de mensen op bezoek gaan’.
Francine wil het appartement verhuren en ik ga haar daarbij helpen. Ik ga een website voor haar maken waarop de mensen in Nederland kunnen zien hoe mooi het hier is. En hoe lekker rustig. En zonnig vooral. Ik zit aan de rand van het zwembad en zie dat er in Nederland vandaag 90% kans is op regen.
We hebben op internet gekeken om inspiratie op te doen. Ik heb foto’s genomen en bedacht wat er in het menu moet komen te staan. Francine wil zelf de reserveringen afhandelen. Er is alleen een klein probleem. Francine heeft geen computer. En spreekt enkel Frans.
Update:
De website is af en het computerprobleem opgelost. Als iemand via de website vraagt of het appartement vrij is, komt het bericht bij mij terecht. Ik bel Francine. Daarna geef ik het antwoord schriftelijk door. Zo kan het ook.
Als blogtrottende wereldburger heb je natuurlijk toch een ideaalbeeld van jezelf. Een moderne nomade die espresso drinkend in een authentiek, Portugees cafe nog even de laptop openklapt om er weer een onweerstaanbaar, virtuoos geschreven, hilarisch stukje uit te knallen dat door een gestaag groeiende schare fans met gejuich ontvangen wordt. En al schijnt tuinieren tegenwoordig überhip te zijn, iets in mij zegt dat een volkstuin daar niet in past.
Toch heb ik er een. Met de buurvrouw en vriendin de professor. Van het voornemen om er gelijktijdig te zijn is vooralsnog niet veel terecht terechtgekomen. Thuis vertellen we elkaar wie we gesproken hebben. De Turkse buurvrouw, de Baas, de Zuidasjongen. Ik heb contact met de Rus. De buurvrouw heeft contact met het Jonge Stel. De professor heeft al koffie gedronken bij de Marokkaan maar ik heb zaailingen gekregen van de Portugees terwijl de buurvrouw daar een beetje ruzie mee heeft gemaakt.
Gistermiddag deed ik de voordeur open, precies op het moment dat de postbode een brief door de brievenbus wilde schuiven. Hij zei ‘je hebt een prachtig figuur. Laatst zag ik je lopen met een andere vrouw en ik dacht, die heeft een prachtig figuur hoor’.
Mijnheer Gitaar doet alles en ik geef af en toe een concert. Wij hebben thuis de zaken goed verdeeld. Maar nu is hij op op zakenreis en heb ik een probleem. Want als GMBB moet ik natuurlijk wel de broodnodige vitamines binnenkrijgen en koken kan ik niet. Ik vergooi regelmatig mijn leven met mooie plaatjes kijken op Pinterest en dat staat vol met life and health recipies. Zo komt het dat ik zojuist voor het eerst in mijn leven een pond spinazie heb gedronken.
Ik kom vaak in Frankrijk.
Spreek een aardig woordje mee.
En drink er veel rode wijn.
Op een dag vroeg ik me af of ik oenoloog moest worden. Om uit te vinden waar dat kon ging ik naar Maison Descartes. Daar kwam ik in een rij terecht waar ik een grammaticatest kreeg overhandigd. Die heb ik gemaakt.
Daarna werd ik gefeliciteerd omdat ik was toegelaten tot de cursus. Ik dacht, dit is een teken en volgde twee weken, elk avond Franse les. Très intensif
In Frankrijk zei Francine, ‘wat ben je stil’. Maar ik was me steeds maar aan het afvragen of ik nou de passé composé of de plus-que -parfait moest gebruiken.
