gitariste met iets te brede belangstelling
Je moet het bijhouden.
Wie er speelt, wat er speelt en wie er wanneer jarig is.
De e-mail, de plantjes, de afwas, lichaam en geest en de poes van de buren.
De programmatuur van je computer, vakliteratuur en het verven van je haar.
Maar, vraag ik me af, als ik alles bijhoud, is er dan nog wel tijd voor iets nieuws?
Ik heb ze niet. Maar ik ken er wel een paar. Neem nou mijn grote kleine vriend. Hij is creatief, intelligent en muzikaal. Komt altijd origineel uit de hoek, weet iedereen met zijn charmes in te pakken en lokt enorme knuffelpartijen uit omdat hij zo schattig is. Er zijn rapporten vol over hem geschreven. Want hij ziet niet goed, praat onduidelijk, heeft overgevoelige oren, is superbeweeglijk, heeft vaak een snotneus, zit overal aan, luistert niet goed en kan zich behalve als hij mag doen waar hij zich werkelijk voor interesseert, maar moeilijk concentreren. Hij past niet binnen de marges van, door mensen die er verstand van hebben, vastgestelde criteria.
Ik vraag me wel eens af wat er van hem terecht gaat komen. Ik kom meestal uit op twee mogelijkheden. Hij wordt een groot kunstenaar. Of hij wordt tewerkgesteld op een sociale werkplaats. Hij is een van de redenen waarom ik onderstaand fragment nauwelijks met droge ogen aan kan zien.
dit fragment komt uit Schools kill creativity , een fantastische en grappige lezing van Ken Robinson op TED
Wat te doen met de beker waar je als kind melk uit dronk? Met het potlood dat je vond op straat toen je voor het eerst alleen in New York was? Waar laat je de aansteker van je vader die noodgedwongen het roken er aan gaf nadat die met loeiende sirene was weggevoerd omdat zijn longen het hadden begeven?
Ik leg het allemaal in de vitrinekast en noem die mijn museum. Ik denk er over om het open te stellen voor publiek en er zelf als suppoost professioneel wegdommelend naast te gaan zitten.
We hadden elkaar al een tijd niet gezien en er was nogal wat gebeurd. Omdat het teveel was om op te noemen gingen we wandelen en Flinkie wandelde mee. Het weer was prachtig en we zeiden tegen elkaar: wat een heerlijk geluid maakt dat water, vind je niet?
De man op het perron pakte razendsnel een peuk van de grond.
Zijn blik kruiste de mijne.
Ik wilde hem laten weten dat hij zich nergens voor hoefde te schamen.
Maar de trein zette zich al in beweging.
We waren naar Wuivend Graan geweest en wilden nog wat eten. Leidseplein en omstreken waren ingenomen door het Amsterdam Dance Event. Daarom dachten we aan Harkema maar omdat we niet wisten tot hoe laat de keuken open zou zijn gingen we naar het Kalfje. Dat bleek verhuurd te zijn aan een groep studenten. Bij Duende was de keuken al dicht en dat gold ook voor alle andere restaurants op de Lindengracht. Zo kwamen we bij Dos terecht. Daar aten we tapas en dronken we rode wijn terwijl we verlangden naar Parijs.
afbeelding van Paris Brasseries
Sommige mensen hebben alles voor elkaar maar wij hebben niet eens een bank om op te zitten. We togen naar Villa Arena waar het winkelpersoneel ons huilend om de hals viel omdat ze eindelijk weer eens iemand zagen die geen collega was. Ze gaven ons koffie en vroegen om de haverklap of het een beetje lukte. Maar het lukte niet. Niks zat lekker, niks was mooi en alles leek op elkaar. Op de terugweg kwamen we langs een kringloopwinkel waar een stoeltje ons aankeek. W. kende iemand die kon stofferen. De stof komt van de markt.
‘Ik ben grijs en heb een snor. Net als mijn vrouw , maar die wordt er op aangesproken’.
De fysiotherapeut vatte het onderwerp bondig samen.
afbeelding via techbiotic
Even in de frisse buitenlucht, dat leek hem wel wat. We schuifelden van het bed, richting de tuin. Hij tilde zijn voet over de drempel en zei one small step for mankind, but a giant leap for Mister van der Horst. Het zou de laatste keer zijn dat hij buiten kwam. Maar dat wisten we toen nog niet.
Ik ben in de ban van oude mensen. Dat komt door Wout. Hij is gisteren negentig geworden en vierde dat bij ons aan tafel. Toen iemand het woord prestatie in de mond nam werd hij kwaad en stampvoette ik ben gewoon nog niet doodgegaan. Het komt ook door mijn achillespees. Die doet inmiddels zo’n pijn dat ik geen stap meer zetten kan. Johanna Quaas is bijna twee keer zou oud als ik maar zij lijkt nergens last van te hebben.
