In het kader van tandenpoetsen en de kleine vriend die piano wil leren spelen, sta ik tegenwoordig om 7 uur op, zodat we voor hij naar school gaat, een kwartiertje kunnen oefenen.
Vol goede zin begin ik aan de dag en omarm ik de extra uren die mij door het vroege opstaan ten deel vallen. Maar zodra het middaguur slaat overvalt mij een triestigheid die op niets anders gebaseerd kan zijn dan op het gebrek aan slaap.
Ga dan op tijd naar bed hoor ik u zeggen, maar daar blijk je als avondmens nog somberder van te worden.
Ik vrees dat een dagelijkse siësta onvermijdelijk wordt.
Daar gaan de extra uren.
