Ik ben bang dat ik een trauma heb, zei Linda Polman.
Natuurlijk heeft u een trauma, antwoordde de psychiater. Maar u heeft er blijkbaar geen last van.
In een marathoninterview vertelt de onderzoeksjournaliste over een massaslachting in Rwanda waar ze getuige van was. ‘Ik raakte in een shock die mij in staat stelde, gedistantieerd van mezelf te handelen’, vertelt ze Hans Jaap Melissen, de interviewer.
Van de gruwelijkheden krijgt ze tot haar eigen verbazing, geen last. ‘Ik dacht er niet aan. Lag er niet wakker van. Ik droomde er niet over.’
Toch gaat ze, gealarmeerd door collega’s die gemankeerd uit Joegoslavië terugkwamen, naar Centrum ’40-’45, een instituut gespecialiseerd in traumaverwerking.
De psychiater van dienst ontvouwt haar zijn theorie: de mens is een emmer. Gedurende het leven raakt die emmer gevuld. Als de emmer overstroomt, gaat het mis. Polmans emmer was nog niet vol en stroomde niet over.
Ik fantaseerde er op door. Dat niet iedereen dezelfde maat emmer heeft. Of dat er bij sommige mensen misschien wel een heel klein gaatje in zit. Zo kwam There’s a Hole in my Bucket in een heel ander daglicht te staan.
De mooiste uitvoering van het beroemde liedje hoorde ik, toevallig of niet, op de begrafenis van een moeder wier kinderen en man bij wijze van spreken tot aan hun enkels in de inhoud van elkaars overgelopen emmers stonden. Toch maakte die moeder op mij altijd een vrij opgeruimde indruk.
Linda Polman | Het hele interview | Hans Jaap Melissen |
Esther Steenbergen
Speelt | Schrijft | Produceert
Dit is een bericht uit
Gehoord | Gezien | Gelezen
Lees
Alle Berichten
Blijf op de hoogte
Nieuwsbrief
