Gehoord, Gezien, Gelezen

De Entertainer

Ik wilde gaan, las één, nee twee matige recensies en begon vervolgens te twijfelen. Toen belden vrienden die te veel kaartjes hadden gekocht en zo zat ik alsnog bij De Entertainer. Alsof het een speciaal voor mij geschreven voorstelling betrof over mijn favoriete stokpaardje: achter en voor.

Geen geënsceneerde making of, geen tragische held die de ene na de andere tegenslag moet incasseren. Geen gezwets over hoe de spanning van je afvalt als je eenmaal op het podium staat. Niks van dat al. Archi is een lul maar kan heel goed foute grappen vertellen. Zijn leven is een puinzooi, het vak is in verval en ondertussen probeert hij de ballen in de lucht te houden. Archi doet Alles voor de show. Hij zal wel moeten.

Gijs Scholten van Asschat is niet alleen een fantastische Archi, hij is ook Gijs Scholten van Aschat. Hij schmiert met de actualiteit, de politiek en het theater voor Anne Frank en brengt zo een extra laag aan. Hiermee wordt hij ook een soort Archi. Met dank aan een regering die kunstenaars wegzet als profiteurs, aan een publiek dat tijdens voorstellingen met mobieltjes zit te spelen en aan producenten die theatervoorstellingen als verdienmodellen zien en er event-achtige bedrijfsuitjes van maken.

Er zijn – met dank aan de matige recensies(?) – nog kaarten.
Gaan. Gaan. Gaan.

Eerlijk over yoga

Ik lag op mijn buik, trok aan mijn been en plop zei mijn ribbenkast. Tot zover de yogales. Wellicht dat daarom mijn oog viel op Eerlijk over Yoga. Een vertaling van The Science of Yoga, een titel die de lading beter dekt.

De schrijver windt er geen doekjes om. Je kunt er vreselijke blessures van krijgen en als je het doet om slank of fit van te worden kun je beter iets anders gaan doen. Maar voel je je somber of heb je moeite met concentreren dan is yoga een echte aanrader. Yogi’s hebben minder stress, zijn vrolijker en beleven meer plezier in seks. Ze genezen sneller als ze blessures hebben en hebben minder last van spanningen waardoor er ruimte vrijkomt voor, om maar eens wat te noemen, een goed idee.

Iedereen kan zich yogaleraar noemen. Certificering van scholen is een beetje een wassen neus en in het gunstigste geval een goedbedoelde poging tot houvast dus goed opletten voor je je overgeeft aan de yogaleraar. Maar heb je eenmaal een goede gevonden dan kun je met een gerust hart aan de slag.

Paco de Lucía

Of hij niet eens op een zevensnarige gitaar zou willen spelen? Hij wil op geen enkele gitaar spelen. Niet op een zessnarige gitaar, niet op een zevensnarige gitaar. Gitaarspelen doet hem pijn. La guitarra me mata, zegt hij. Wat letterlijk, de gitaar vermoordt me, betekent.

Op zijn website staat een citaat van zijn dochter.

…Si le invitases a casa
Para comer: Algún plato de cuchara
Para beber: Un tinto
No le hables de: Guitarra, su pesadilla.

oftewel

…Als je hem zou uitnodigen:
Om te eten: iets om op te lepelen
Om te drinken : rode wijn
Niet over praten: de gitaar, zijn nachtmerrie.

Maar oh, oh, oh, wat kon hij het goed. Gitaarspelen.

verwijt

Via via en via Facebook begrijp ik dat bassist Wilmar de Visser zich een slag in de rondte werkt om zijn droom te verwezenlijken. En het lijkt hem te gaan lukken. In september opende Splendor Amsterdam zijn deuren: een plek waar ongebreideld kan worden geëxperimenteerd en uitgeprobeerd. Om dat te vieren vond op 4 januari een feestje plaats in de vorm van een concert. Recensent Roeland Hazendonk was er niet van onder de indruk. In het Parool noemt hij het ‘een incrowd feestje, voor eigen parochie preken en niet verder reiken dan het eigenbelang van al die musici die zo graag willen spelen’.

Musici verwijten dat ze graag willen spelen?
Wat zouden ze anders moeten doen?

wilmar de visser over splendorparade — wilmar de visser op facebook

Achtergrondgeluid

Voor de eenzame medemens die niet tegen stilte kan en het huis niet uit wil. En ter illustratie van de nieuwe wereld. Hiermee wordt geld verdiend.

Tania Kross

Toen ik Tania leerde kennen ging ze haar eerste cd opnemen en op verzoek van haar platenmaatschappij werkte ik daar aan mee. Zij stond aan de vooravond van groot succes maar dat wist ze toen nog niet. Wat ze wel wist, was hoe ze het hebben wilde. Want Tania had een plan. Welke podia, welk repertoire en hoe zij zelf operazangeres… Dat maakte grote indruk op mij. Ik kende niemand met een plan.

Ik ben van de generatie die, heel fijn, de verloren generatie wordt genoemd. Die maakte geen plannen. Die had de Koude Oorlog, die had ’toch geen werk’ en die had een bom, die binnenkort zou vallen en alles zou vernietigen. Ik ging naar het conservatorium omdat ik gitaar wilde spelen. Meer niet. Dat ik er mijn geld mee moest verdienen had niemand mij verteld. Dat er zalen bestonden waar je heel graag of liever niet wilde spelen wist ik niet. Dat er mensen bestonden waar je mee moest samenwerken en anderen waarmee je nog niet dood gevonden wilde worden, ik had er nog nooit over nagedacht maar kwam er al spelend achter.

Sinds die plaatopnamen zijn Tania en ik min of meer bevriend. We werken nog steeds af en toe samen en ik volg haar vanaf de zijlijn. Niet alles gaat altijd helemaal volgens plan, maar heel erg veel wel. Gisteravond zag ik haar een volkomen terechte, staande ovatie in ontvangst nemen nadat ze in een uitverkochte Stadsschouwburg van Amsterdam, de hoofdrol had gezongen in Katibu di Shon, haar eigen opera. Diepe buiging. Groot Respect!

brand store

In zijn biografie las ik dat het per se een glazen trap moest zijn. Hiervoor werd een speciaal, peperduur glas ontwikkeld waar patent op werd verkregen, waar veel geld mee wordt verdiend. De trap van glas. In elke Apple Brand Store is er een. Maar hier in Shanghai hebben ze er een kleedje overheen gelegd. Als GMBB denk ik dat dat niet was gebeurd als hij nog had geleefd.

J. zei dat hij de biografie niet wil lezen omdat die toch ‘alleen maar over geld’ ging. Maar dat klopt niet. Het is een verslag van hoe een combinatie van karakter, opvattingen en omstandigheden een revolutie kan veroorzaken.

Simplificeren, daar ging het hem om. Wat kunnen we weglaten? Welke functies zijn overbodig? Op wat er over is gebleven heb ik dit stukje geschreven.

Toebosch’ eigen tijdschrift

De toekomst is aan de blogger en iedereen gaat voor zichzelf beginnen. Je hoeft geen Lidewijn Edelkoort te heten om dat te concluderen. De Correspondent en Follow the Money doen het als collectief, Theo Toebosch doet het in zijn eentje. Hij heeft een jaloersmakende website, ontworpen door good old Herman Rienstra en hij is de belichaming van de eerste regel uit dit stukje. Ik voorzie heel veel tijdschriften en een gouden toekomst voor curatoren.

Ada

Ik heb haar twee keer helemaal en in losse fragmenten talloos vaak gelezen. Ik raak er niet op uitgekeken en zal het nooit begrijpen. Maar oh wat mooi.

Behalve ik en talloos veel miljoenen, vindt ook Brain Boyd Ada een mooi boek. Boyd is de biograaf van de grote schrijver. Van hem verscheen Stalking Nabokov , een verzameling lezingen en artikelen die Boyd heeft gehouden en geschreven over zijn onderwerp.

In de inleiding zegt hij dat je leven wijden aan andermans leven een verarming lijkt maar een verrijking is. Ik geloof hem.

Lees Ada eerst als boek en ga dan naar Ada Online, deze week met stip binnengekomen in de categorie fantastische websites. Op Ada Online voorziet Brain Boyd, Ada van annotaties. Hij is op pagina 211 en kan nog jaren vooruit.