Esther Steenbergen

GMBB speelt | schrijft | leest

Gehoord, Gezien, Gelezen

Verrek

‘Ik ben uit de na-oorlogse Nederlandse literatuur niet meer weg te denken. Dat heb ik zelf gelezen, in een boek: ik ben niet gek, ik weet waar ik het over heb’. Van het Reve was een meester in het zichzelf in de kijker spelen.

Maar zijn ‘publieke manifestatie’ waarin verwarring zaaien en ironie een grote rol speelden, leidde ook tot ‘onderbelichting van zijn schrijverschap’, aldus Edwin Praat. Hij promoveerde op Reve’s ‘zelfpresentatie’ en hield er in Spui 25 een vermakelijke lunchlezing over.

Binnenkort verschijnt een handelseditie van zijn proefschrift ‘Verrek het is geen kunstenaar’.

Als gitariste met brede belangstelling kijk ik daar erg naar uit.

meer over ‘Veertien Etsen ‘ op

kinderconcert

Waarom bestaan er eigenlijk kinderconcerten? Toch om dezelfde reden als waarom er grote mensen concerten bestaan? Om te betoveren. Om te ontroeren. Om je rillingen op je rug te bezorgen en je gelukkiger naar huis te laten gaan dan je gekomen bent. Wij gingen naar een concert waar met iemand grote ogen een raar stemmetje opzette. Dat is niet echt, fluisterde de kleine vriend mij in mijn oor.

Nee, dan pianist Dominic Harlan. Waren we daar maar naartoe gegaan.

Walraven van Hall

Als gitariste met brede belangstelling toog ik afgelopen vrijdag naar het verzetsmuseum om Bankier van het verzet te bekijken. Een tentoonstelling over Walraven van Hall die een systeem bedacht om verzet, onderduik en Februaristaking financieel mogelijk te maken.

Hij heeft er geen bonus voor gekregen. Integendeel. Drie maanden voor het einde van de oorlog werd hij opgepakt, ontmaskerd en gefusilleerd.

Inmiddels is de tentoonstelling afgelopen. Maar vrijwel alles wat ik daar over Wally Hall aantrof, staat ook op walravenvanhall.nl

Ik raad u aan, alles, helemaal te bekijken.

Brazilië

Iedereen speelt er samba, alle vrouwen zijn beeldschoon en er wordt de hele dag caipirinhas gedronken. Ik wil dolgraag naar Brazilië. Gelukkig ben ik geabonneerd op de nieuwsbrief van het SICA en daarin werd ik geattendeerd op een talkshow over de relatie Nederland-Brazilië. Ik had geen idee wat dat inhield maar het kon vast geen kwaad om een kijkje te gaan nemen. Dat hadden er meer gedacht want het was een gezellige drukte met veel (oude) bekenden die ook naar Brazilië wilden.

We leerden dat 2011 het Nederland-Brazilië jaar is. Dat er een Brazilië festival komt, dat het SICA heeft een website heeft gelanceerd ten behoeve van de culturele uitwisseling en het Festival Europalia in het kader staat van Brazilië . Brazilië is hot. Zoveel is wel duidelijk.

Speciaal voor de talkshow waren er drie echte Brazilianen ingevlogen om te vertellen over het leven als festivaldirectrice, architect of acteur. Zij temperden het inmiddels op de tribune ontstane enthousiasme. Zo blijkt er altijd wel ergens een Brazilië jaar te worden georganiseerd, moet er elk jaar weer opnieuw geld bijeen geschraapt worden en is de subsidieregeling voor kunstprojecten niet meer dan een verkapte vorm van marketing voor het bedrijfsleven.

Maar ze vertelden ook dat de groei van de economie hand in hand gaat met een groeiende middenklasse en een steeds groter wordende behoefte aan invulling van vrije tijd en dat het WK voetbal en de Olympische Spelen een blijvende verandering teweeg zullen brengen. Dus zagen ze ook kansen. Voor kunst en cultuur. Al hoopten ze tegelijkertijd dat er niet alleen geld in kunstprojecten zal worden gestopt want aan het onderwijs valt ook nog wel wat te verbeteren.

Het schijnt dat niet iedereen in Brazilië in favela’s woont – die tegenwoordig ‘communities moeten worden genoemd – dat niet alle Brazilianen de hele dag choro’s zingen en dat ze ook niet allemaal even mooi zijn. Want zeiden de Brazilianen, Nederlanders lopen ook niet de hele dag stoned op houten klompen door het tulpenveld.

Geen clichés dus. Maar wat dan wel? vroeg ik mij als gitariste met brede belangstelling af,  tijdens de na afloop geserveerde caipirinhas. Wat is er dan wel typisch Nederlands – Braziliaans aan deze culturele uitwisseling behalve het paspoort van de deelnemers?

 

Niet zo origineel

Iemand zet Forever van Chris Brown onder een filmpje. YouTube vraagt aan  Sony of dat mag. Sony zegt: nee.

Enige tijd later staat hetzelfde liedje onder een ander filmpje. Nu mag het blijven staan. Het filmpje gaat ‘viral’ en de revival van het inmiddels in de vergetelheid geraakte Forever komt Sony goed uit.

Het filmpje heeft inmiddels 64 miljoen hits en kent talloze kopieën / parodieën waaronder die van T-Mobile. Het echtpaar heeft van alle aandacht gebruik gemaakt door de kijkers te attenderen op een door hen gekozen goed doel waaraan gedoneerd kan worden. T-mobile heeft enkel het idee overgenomen.

Interessant: How youtube thinks about copyright

Wij zijn ons brein

CON_Swaab_14.indd

In Kunstuur afgelopen zaterdag aandacht voor kunstverzamelaars. Eén van hen was professor Nasser D. Khalili verzamelaar van één van de beroemdste collecties islamitische kunst ter wereld waarvan momenteel 500 werken in de Nieuwe Kerk in Amsterdam worden gepresenteerd. Ik sprak er al eerder over als absolute aanrader.  Een andere absolute aanrader is het boek Wij zijn ons brein van hersenonderzoeker Dick Swaab. In Kunstuur zegt Professor Nasser D. Khalili dat de collectie aantoont dat het Jodendom, het Christendom en de Islam dezelfde oorsprong hebben. Met dank aan Dick Swaab meen ik nu weten welke dat is: frontaalkwab-epilepsie.

De winnaars

Pau (Pablo) Casals werd gevraagd wat er nodig was om succesvol te zijn in de muziek. Hij noemde fysieke aanleg, doorzettingsvermogen, discipline, juiste contacten, geluk, karakter… Geen Talent? vroeg de interviewer. Ja talent was onontbeerlijk. Maar dat kwam volgens de grote cellist op allerlaatste plaats.

Oordeel zelf en bekijk  de prachtige documentaire van Paul Cohen en David van Tijn over leven en carrière na het winnen van het Koningin Elisabeth Concours.

Over de beperkingen van virtuositeit volgens Variety.
Over talent en succes aldus de maker die, over ambivalentie gesproken, ook de documentaire over Janine Jansen maakte.