Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

Kunst en Kunstbeleid

Melle Daamen zoekt vrienden

Melle Daamen is de directeur van de stadsschouwburg van Amsterdam en een belangrijke spin in het web van kunstbesturen en culturele raden. Af en toe laat hij eens een proefballonnetje op over invliegende ballerina’s en vraagt hij zich af wat er nou zo Nederlands is aan de uitvoeringspraktijk van klassieke muziek. (Hij heeft duidelijk nog nooit van Gustav Leonhardt, Ton Koopman, Orkest van de XVIII eeuw, Asko/Schönberg, Reinbert de Leeuw, Concertgebouworkest, Nederlands Blazers Ensemble, etc. etc gehoord.)

Ik zat vanochtend heerlijk in een Bach-biografie te lezen toen ik namens hem werd gebeld met de vraag of ik voor € 75,- per jaar, vriend van zijn schouwburg wilde worden.

Ik zei dat ik best vriend wilde worden maar dat ik hem dan ook af en toe eens wil kunnen bellen. Waarom stond hun nummerweergave niet aan? Daar ging ze niet over, zei de vrouw aan de telefoon. Ik kon me opgeven bij het bel me niet register waarvan na ons gesprek een wettelijk verplicht bandje met informatie zou gaan spelen.

Ik ben bang dat je zo geen vrienden maakt.

Marieke meets Namibië

Conflict and Costume: the Herero Tribe of Namibia’ by Jim Naughten

Toen ik deze foto zag moest ik aan Marieke Schneemann denken. Zij heeft een eigen concertserie en voor elk concert maakt Paul Koeleman een foto. Waarom Marieke goggles draagt en een A-4tje om haar hoofd heeft Paul mij moeten uitleggen. Dat de vrouw uit Namibië er zo uitziet is het gevolg van de combinatie van ongenood bezoek van Duitse missionarissen en het imiteren van vee in rituele dansen. Het bewegen in lange rokken suggereert de molligheid van goed gevoede runderen en de hoed imiteert de horens van de koe. Ook deze wijsheid heb ik niet van mezelf maar las ik in  The Independent. Ondanks mijn brede belangstelling blijk ik toch verdomd weinig te weten.

Marieke Schneemann Foto Paul Koeleman
Marieke Schneemann Foto Paul Koeleman
march jim naughten
March by Jim Naughten

Dag van de Klassieke Muziek

Het is vast goed dat zo’n dag bestaat al vind ik het van weinig liefde getuigen om de lezers van klassieke zaken een korting te geven en musici het volle pond te laten betalen. Ik word zo mies van al die lieve, mooie, rare musici met hun foldertjes en stapels CD’s achter hun tafels. Laat ze in vredesnaam die wereldvreemde wezens blijven die met één streek over de snaren of met het verplaatsen van lucht een instant andere wereld scheppen die mij gelukkig maakt.

verhuizen

Als Minister van Cultuur laat ik het ministerie verhuizen naar een mooi, leegstaand pand in het centrum van de stad. Lekker groot met veel lege zalen en elke avond een concert of theatervoorstelling. Gratis toegankelijke tentoonstellingen, afwisselend samengesteld door boeren, burgers, buitenlui én gerenommeerde curatoren. Komt er een belangrijke buitenlandse gast bij ons op bezoek, dan stel ik het ministerie beschikbaar opdat duidelijk wordt dat wij, Nederland, de schoonheid en de kunst, hoog in het vaandel hebben staan.

Het Paleis op de Dam lijkt mij de ideale locatie. Het staat altijd maar leeg. Eventuele nieuwjaarsrecepties en  troonswisselingen kunnen gewoon doorgang blijven vinden.

Jan Wolff

Een stage hoorde bij de studie en zo kwam ik op het kantoor van De IJsbreker terecht. Jan Wolff had mij aangenomen maar was al weer snel vergeten dat ik bestond. Het klusje dat ik klaren moest duurde ongeveer anderhalve dag en de rest van mijn stage keek ik uit over de Amstel. Toch heb ik veel van Jan geleerd. Dat er een bezettingsgraad bestaat van 118% bijvoorbeeld. En na de kennismaking met weer een nieuwe Wethouder van Cultuur zei hij:  ‘die kan ik hebben.’