Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

SPEELT

Concerto voor Six

Het stuk waarvoor ik was ingehuurd stond als laatste geprogrammeerd, dat betekent dat het als eerste wordt gerepeteerd. Maar de trein had vertraging en ik miste de repetitie. Zo belandde ik in het niemandsland voor aanvang van een concert. Het weer was slecht. Het concert uitverkocht. Op de gang viel niks te beleven. Ik besloot in de kleedkamer te blijven. Af en toe melde zich een lid van het ad hoc ensemble dat voor het programma van die avond was samengesteld.

Een violiste maakte zich op. Een ander nam nog even iets door. En weer een ander had voor het eerst van haar leven een Hema broek aan en was daar ZO tevreden mee. Ja ECHT.

‘Je kunt er wel reclame voor gaan maken’, suggereerde ik. ‘Nou, ik heb nog wel een heel goede review achtergelaten.’ ECHT? ja Echt.

Daarna zat ik weer alleen.

Het stuk waarvoor ik was ingehuurd duurde 12 min. Die waren na zes uur kleedkamer best snel voorbij.

Weergoden in Taiwan

Tien minuten voor mijn concert begon het keihard te regenen. Toen ik het podium betrad brak het onweer los. Bliksemschichten en keiharde knallen begeleidden mijn concert.

Otto en ik waren te gast op het jaarlijkse gitaarseminar van Taiwan. Otto gaf lezingen en leerde aanwezige gitaristen om kleine reparaties zelf uit te voeren. Ik gaf ‘het’ concert en de dagen daarna een aantal masterclasses. Als ware VIPS werden we ontvangen. In de aankondiging werd gesproken over ‘het liefdespaar’.

De organisatie van het festival had alles perfect voorbereid.  Maar het noodweer kwam als een verassing.

Na de toegift was niet alleen het concert afgelopen, ook het onweer was voorbij.  Ik zei ‘dat is ook toevallig’ maar iemand uit het publiek zei dat het het werk van de goden was geweest.  ‘Die hebben de mensen de kerk in gedirigeerd om naar je concert te komen luisteren.’

In dat geval hadden ze er geen gras over laten groeien. De bliksem had gaten in het wegdek geslagen. Ook in dat van de startbaan van het vliegveld zodat een aantal vluchten moesten worden geannuleerd.

Maar, het moet gezegd, de kerk zat lekker vol.

Programma

Het festival vroeg of ik een soloconcert wilde komen geven. Maar alleen is maar alleen. Dus of er niet af en toe iemand mee mocht doen? Dat mocht.

Programma

J.S.Bach (1675-1750)
Suite BWV 1006a
Prelude – Loure – Gavotte -Menuett I&II -Bourrée -Gigue

Yuquijiro Yocoh
Sakura Theme & Variations

Met mezzo Cheng Hai-Yun
selectie Arie Antiche

Heitor Villa-Lobos (1887-1959)
Suite Populaire Brésilienne
Mazurka  Chôro – Schottisch Chõro – Valsa Chôro -Gavotta Chõro – Chõrinho

Met violist Tsai Tsung-Yen
Astor Piazzolla (1921-1992)
Café 1930

Vittori Monti (1868-1922)
Czardas 

  • toegift met mezzo sopraan Cheng Hai-Yun en violist Tsung-Yen Tsai
  • Otto geeft een workshop

Gitaarfestival op Cyprus

Er was een grens, een paspoortcontrole en een gitaarfestival. Op dat festival heb ik lesgegeven en ik was de enige niet. Zoran Dukic was er ook.

Ik ken Zoran al sinds we nog samen in Keulen aan de Hochschule studeerden. Ik kwam uit Nederland, hij uit Joegoslavië. Daar brak oorlog uit en toen zat Zoran zonder land, zonder nationaliteit en zonder studiebeurs.

Er bleek nóg een gitaarfestival op Cyprus. De kans dat ik daar uitgenodigd wordt schijnt te zijn afgenomen nu ik op dit festival ben geweest. Noord en Zuid liggen elkaar niet en hun regeringen gooien zo nu dan ook nog wat olie op het vuur.

Op het festival citeerde Zoran iemand wiens naam hij vergeten was. ‘Drie dingen veroorzaken de grootste problemen tussen de mensen: Liefde, Religie en Nationalisme.’

Blijf op de hoogte

Trejos Brothers uit Colombia

los_trejos_brothers

Het Gitaarfestival van Cartagena de Indias vroeg of ik met het trio wilde komen spelen. Maar Eric is sinds zijn remigratie naar Curaçao nogal lastig te bereiken en Enrique was al besproken. Ik wikte en ik woog en ging op zoek naar mogelijke vervangers. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Op een gegeven moment dacht ik: als ik dan toch met een andere ritmesectie moet spelen, dan kan dat net zo goed een Colombiaanse zijn.

Op de website van het festival zag ik dat ook het Amaretto Ensamble geprogrammeerd stond, een ensemble met Colombiaanse muziek met een ritmesectie bestaande uit Camilo en Sebastián Trejos, twee broers die de sterren van de hemel spelen.

Dat komt mooi uit, dacht ik. Ze zijn er toch, en ik schreef hen een e-mail. Zij bekeken mijn partijen en schreven terug: we hebben er zin in.

Toen ik het festival inlichtte bleek dat ik op de website van de vorige editie had gekeken. Ook was de directeur bepaald niet gediend van dergelijk initiatiefrijk gedrag. Maar om een lang verhaal kort te maken, het is toch doorgegaan. En hoe!

Op uitnodiging van de ambassade speelden we ook in Bogotá en in totaal gaven we vier concerten met elkaar. Dat was één groot feest. Alsof we al jaren niets anders hadden gedaan.

Hieronder drie filmpjes. Na het bekijken van de eerste twee besloot ik de broers uit te nodigen. Het derde filmpje is gemaakt tijdens onze eerste repetitie.

Au bord de l’eau

Ik kreeg bericht van een pretty desperate tenor die door zijn gitarist in de steek was gelaten en nu ernstig om een vervanger verlegen zat. Of ik alsjeblieft zo vriendelijk wilde zijn. Ik kon eigenlijk niet maar streek mijn hand over mijn hart. De tenor bleek prachtig te kunnen zingen en ontzettend aardig te zijn bovendien. Het repertoire stond al vast en bevatte o.a. Fauré waarvan ik de muziek moest bewerken. Een van de stukken was Au bord de l’eau waarvan hieronder een prachtige uitvoering van Gérard Souzay. Het toeval wilde dat het kerkje waarin we speelden ook Au bord de l’eau lag.