Het Gitaarfestival van Cartagena de Indias vroeg of ik met het trio wilde komen spelen. Maar Eric is sinds zijn remigratie naar Curaçao nogal lastig te bereiken en Enrique was al besproken. Ik wikte en ik woog en ging op zoek naar mogelijke vervangers. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Op een gegeven moment dacht ik: als ik dan toch met een andere ritmesectie moet spelen, dan kan dat net zo goed een Colombiaanse zijn.
Op de website van het festival zag ik dat ook het Amaretto Ensamble geprogrammeerd stond, een ensemble met Colombiaanse muziek met een ritmesectie bestaande uit Camilo en Sebastián Trejos, twee broers die de sterren van de hemel spelen.
Dat komt mooi uit, dacht ik. Ze zijn er toch, en ik schreef hen een e-mail. Zij bekeken mijn partijen en schreven terug: we hebben er zin in.
Toen ik het festival inlichtte bleek dat ik op de website van de vorige editie had gekeken. Ook was de directeur bepaald niet gediend van dergelijk initiatiefrijk gedrag. Maar om een lang verhaal kort te maken, het is toch doorgegaan. En hoe!
Op uitnodiging van de ambassade speelden we ook in Bogotá en in totaal gaven we vier concerten met elkaar. Dat was één groot feest. Alsof we al jaren niets anders hadden gedaan.
Hieronder drie filmpjes. Na het bekijken van de eerste twee besloot ik de broers uit te nodigen. Het derde filmpje is gemaakt tijdens onze eerste repetitie.
