Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

ingehuurd

Romancero Gitano

romancero gitano
Romancero Gitano

Deze prachtige foto vond ik op het blog van Juan Garcia Santiago, een zigeuner die schrijft over alles wat met zigeuners te maken heeft. Hij past perfect bij Romancero Gitano, een stuk voor gitaar en koor van Mario Castelnuovo Tedesco , op tekst van Federico Garcia Lorca.

In het jaar 2000 speelde ik Romancero Gitano met het Groot Omroepkoor in het Concertgebouw van Amsterdam. Het concert werd live uitgezonden op de radio en een week geleden werd die uitzending herhaald.  Ik had geen idee hoe het gegaan was maar toen ik het terug hoorde vond ik het eerlijk gezegd nogal mooi. Nu heb ik opeens ontzettend zin om het weer te gaan spelen.

Net als het stuk gaat de foto over zigeuners, landschap, geschiedenis. Ik heb alleen geen idee wie hem gemaakt heeft. Dat vertelt het verhaal niet.

Madame Butterfly

Femke van de events vond een zangeres op een podium ‘veel te statisch’ dus of Madame Butterfly zo vriendelijk wilde zijn om haar bel di vedremo vanaf de balustrade te zingen.

Omdat je als begeleider de ademhaling van de zangeres in de gaten moet houden, verhuisde ik mee naar boven. Zo bleven het speciaal voor mij opgetuigde podiumpje leeg en ikzelf onzichtbaar voor het publiek. Dat gold niet voor Isabella. Gelukkig maar want behalve dat ze schitterend zong, had ze ook een prachtig optreedkleedje aan.

Invallen

Op een stralende zondagmorgen, in een lege, grote zaal van het Concertgebouw, liep Olga tegen een draaiende camera te praten. Volgens het draaiboek moest ze daarna het podium oplopen waar Maarten haar zou opwachten om een aantal illustratieve opmerkingen en klanken te verzorgen. Maar Maarten bleek ziek en het was heel kort dag. Ik ben er hoogstwaarschijnlijk uit geknipt. Maar voor hetzelfde geld zit ik straks in een tv-programma.

olga franssen ntr academie

The art of asking

Het ging om een Vivaldi concert en een trio van Paganini. Ik had het nog nooit gespeeld maar Hubert zei dat ik het de eerste paar keer best van blad mocht spelen. De gitarist van het Heidelberger Kammer Orchester moest wegens familieomstandigheden terug naar de VS en er werd met spoed een vervanger gezocht. Het ging om 21 concerten op rij. Een heuse buitenkans.

Ik sprong in de trein, kwam ‘s middags aan in Mannheim en werd,  ingeklemd tussen twee kwebbelende Amerikaanse violistes,  in een spelersbusje naar een theater gereden dat honderden kilometers verderop lag. Ik was jong en enthousiast en er van overtuigd dat mijn carrière vanaf dat moment een enorme vlucht zou nemen. Want hoe vaak krijg je de kans om als solist op te treden in Duitsland? Heel vaak, zou later blijken. Maar dat wist ik toen nog niet.

Nog diezelfde avond worstelde ik me door Vivaldi heen, moest ik in de pauze CDs verkopen – de kurk waar het orkest op dreef –  en speelde ik voor het eerst in mijn leven een trio van Paganini trio, met publiek erbij. Na afloop van het concert  nam de leider van het ensemble het woord en vroeg aan het publiek of iemand misschien nog plek had om een lid van het ensemble te herbergen.

Anders was het niet vol te houden legde Klaus Preis me later uit. Klaus was behalve de klavecinist van het gezelschap, ook de eigenaar van het busje en de CDs. Ook het grote huis in Mannheim waar we sliepen als we in de buurt optraden was van hem. Het Heidelberger Kammer Orchester  was Klaus’ eenmanszaak.

Die eerste avond logeerde ik bij een stel, waar behalve ik, ook de altist bleef slapen. Het echtpaar vond het reuze interessant echte künstler kennen zu lernen. Dat gold vooral voor de vrouw van het stel. Zij trok zich nadat haar man naar zijn werk vertrokken was, na het ontbijt nog even terug met de altist.

Gisteren stuurde Peter me een link naar een TEDTalk  waarin Amanda Palmer betoogt dat kunstenaars moeten durven vragen. Om geld, om hulp en om slaapplaatsen. Ze is er goed in zo blijkt. Maar ze is niet de enige. Het orkest van Klaus speelde met uitzondering van oudejaarsavond, elke dag van het jaar. Ook Klaus  verstond de kunst van het vragen.

heidelberger kammerorchester