In de aanloop naar de premiere bestaat je leven uit twee gedachten: Hoe laat vertrekt het busje? En zijn er nog cue’s veranderd?
Een cue is het woord waarop de muziek moet inzetten. Als Porgy Moord zegt moet ik beginnen. Bij de tweede ga weg zet Olga een lied in.
Die cue’s gaan zo in mijn systeem zitten, dat toen ik gisteren iemand op straat Ik ben het beu hoorde roepen, ik in paniek mijn gitaar zocht.
Tijdens de repetities ben ik een levende cassetterecorder die al naar gelang de scène aan en uit wordt gezet. Ondertussen probeer ik mijn noten uit mijn hoofd te leren. In stilte, zodat ik de acteurs niet stoor die aan het repeteren zijn.
Veel van de muziek is underscore en heeft niet altijd kop of staart. Zo lijkt het of ik letters leer in plaats van woorden, en woorden in plaats van zinnen.
En terwijl ik hiermee bezig ben zie ik Porgy Franssen zijn rol eigen maken, Han Römer een stuk in elkaar zetten en een heel bedrijf, een toneelvoorstelling van de grond proberen te krijgen.
