museum

Philipp Franz Von Siebold

Geboren en getogen in Leiden maar van het Sieboldhuis had ik nog nooit gehoord. Inmiddels weet ik alles van de naamgever en binnenkort ga ik over hem schrijven: Philipp Franz Von Siebold. Er bestaat een link tussen tussen ons; tussen Mijnheer Siebold, mij en zijn sympathieke museum aan het Rapenburg.

Tot 29 mei klinkt mijn Sakura als achtergrondmuziek bij de tentoonstelling Binnenstebuiten en ligt de cd in de – exit through – the giftshop.

Gistermiddag ben ik wezen kijken: kunstwerken van Mieke de Waal in de vorm van kimono’s. Soft sculptures noemt ze het zelf. Bepaald geen optreedkleedjes, zal ik maar zeggen.

stuur mij Esther’s nieuwsbrief

museumstuk

Wat te doen met de beker waar je als kind melk uit dronk? Met het potlood dat je vond op straat toen je voor het eerst alleen in New York was? Waar laat je de aansteker van je vader die noodgedwongen het roken er aan gaf nadat die met loeiende sirene was weggevoerd omdat zijn longen het hadden begeven?

Ik leg het allemaal in de vitrinekast en noem die mijn museum. Ik denk er over om het open te stellen voor publiek en er zelf als suppoost professioneel wegdommelend naast te gaan zitten.

Straatjutter

Krista Peters heeft net als ik een eenmansmuseum.
Ik denk er over om tentoonstellingen te organiseren en als suppoost in de voetsporen van mijn vader te treden. Maar voor ik iets uit mijn eigen collectie toon eerst een pronkstuk uit de prachtige verzameling van Peters die vroeger een website straatjutter had, maar die is helaas van het toneel verdwenen.

Postmoderne Hutspot

Jan Marijnissen vindt het belangrijk dat de mensen weten dat de Gouden Eeuw na de Middeleeuwen komt. Onderwijs ligt voor de hand, maar Jan Marijnissen zag meer in een Nationaal Historisch Museum. Nu staat er in Amsterdam best een behoorlijk museum dat vrij veel aandacht aan de nationale historie besteedt maar dat is vast veuls te elitair voor Jan. Alhoewel het ook nog mogelijk is dat hij daar nooit is geweest.

Dat was namelijk het geval met het Zuiderzee Museum al weerhield hem dat er niet van, de directeur te verwijten daar ‘een postmoderne hutspot’ te hebben gecreëerd.

‘Informatie uit tweede hand’, verklaart Jan later, als hem wordt gevraagd waarom hij diezelfde directeur zijn diensten aanbiedt als ‘verkenner in het politieke krachtenveld.’ Nadat de directeur Jan’s aanbod heeft aangenomen denkt Jan ‘Ik ga er toch eens kijken.’

En ach, ‘het feit dat hij daar een paar huisjes opgetooid heeft met kledingstukken en zo, dat vonden sommige mensen niet gepast. Nou ik vind het Spielerei…’

Een leerzaam uitstapje dus voor iemand die eerder zijn bezorgdheid over de plannen van de directeur verwoordde met ‘Laten we ons hoeden voor het hobbyisme van een stel nieuwlichters‘.

De diensten van Jan hebben de directeur en zijn Nationaal Historisch Museum niet geholpen. Na jaren ruziemaken, stapels bouwplannen en talloze haalbaarheidsonderzoeken, bestaat het museum uit niet meer dan een website waar op te lezen valt dat er geen redactie meer op zal worden gepleegd.

Ik weet niet of de directeur daar zelf erg rouwig om is.

‘Ik hou niet van het woord nationaal… historisch vind ik overbodig, omdat je dat ook op een andere manier kunt zeggen… en museum is natuurlijk een prima woord maar ook niet echt nodig’.

Zo maar een uitspraak van Erik Schilp , directeur van het Nationaal Historisch Museum, gehoord in een fantastische documentaire van Michiel van Erp.

Walraven van Hall

Als gitariste met brede belangstelling toog ik afgelopen vrijdag naar het verzetsmuseum om Bankier van het verzet te bekijken. Een tentoonstelling over Walraven van Hall die een systeem bedacht om verzet, onderduik en Februaristaking financieel mogelijk te maken.

Hij heeft er geen bonus voor gekregen. Integendeel. Drie maanden voor het einde van de oorlog werd hij opgepakt, ontmaskerd en gefusilleerd.

Inmiddels is de tentoonstelling afgelopen. Maar vrijwel alles wat ik daar over Wally Hall aantrof, staat ook op walravenvanhall.nl

Ik raad u aan, alles, helemaal te bekijken.

Dichter bij Elsschot

Omdat de expositie op zijn einde liep vermoedde ik dat het druk zou zijn. Op de website moest je aangeven hoe laat je de expositie wilde bezoeken. Ik werd heen en weer geslingerd tussen de wens om te gaan en grote tegenzin om in een mensenmassa in shifts langs Elsschots manuscripten te schuifelen. De twijfel maakte mij besluiteloos.

Niet eerder dan middernacht hakte ik als gitariste met brede belangstelling de knoop door. Toen bleek het niet langer mogelijk om kaarten via de website te bestellen. Met een pesthumeur ging ik naar bed.

De volgende ochtend pakte Mijnheer Gitaar de telefoon. De man aan de andere kant van de lijn repte in het geheel niet over drukte. Hij raadde ons enkel aan om, als we alles wilden zien, niet later dan 14.30 uur te komen.

Om 13.00 uur liepen we het Letterenhuis binnen.
We waren de enige bezoekers.

Lees ook: De Papieren Man over de expositie