• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud

Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

  • BLOG
  • GITARISTE
  • OVER
  • CONTACT
  • SHOP
  • ENGLISH

Emmer

Ik ben bang dat ik een trauma heb, zei Linda Polman.
Natuurlijk heeft u een trauma, antwoordde de psychiater. Maar u heeft er blijkbaar geen last van.

In een marathoninterview vertelt de onderzoeksjournaliste over een massaslachting in Rwanda waar ze getuige van was. ‘Ik raakte in een shock die mij in staat stelde, gedistantieerd van mezelf te handelen’, vertelt ze Hans Jaap Melissen, de interviewer.
Van de gruwelijkheden krijgt ze tot haar eigen verbazing, geen last. ‘Ik dacht er niet aan. Lag er niet wakker van. Ik droomde er niet over.’

Toch gaat ze, gealarmeerd door collega’s die gemankeerd uit Joegoslavië terugkwamen, naar Centrum ’40-’45, een instituut gespecialiseerd in traumaverwerking.

De psychiater van dienst ontvouwt haar zijn theorie: de mens is een emmer. Gedurende het leven raakt die emmer gevuld. Als de emmer overstroomt, gaat het mis. Polmans emmer was nog niet vol en stroomde niet over.

Ik fantaseerde er op door. Dat niet iedereen dezelfde maat emmer heeft. Of dat er bij sommige mensen misschien wel een heel klein gaatje in zit. Zo kwam There’s a Hole in my Bucket in een heel ander daglicht te staan.

De mooiste uitvoering van het beroemde liedje hoorde ik, toevallig of niet, op de begrafenis van een moeder wier kinderen en man bij wijze van spreken tot aan hun enkels in de inhoud van elkaars overgelopen emmers stonden. Toch maakte die moeder op mij altijd een vrij opgeruimde indruk.

Linda Polman | Het hele interview | Hans Jaap Melissen |

Esther Steenbergen
Speelt | Schrijft | Produceert
Dit is een bericht uit
Gehoord | Gezien | Gelezen

Blijf op de hoogte
Nieuwsbrief

Categorie: Gehoord, Gezien, Gelezen10 januari 2021 6 februari 2023

De Streelrobot

Ik sta blijkbaar op een paar perslijsten want steeds vaker krijg ik een uitnodiging voor een preview. Laat ik maar eens gaan, dacht ik als aspirant galeriehoudster. Eens kijken hoe het er in de echte wereld aan toegaat.

Zo kwam ik bij Onward & Upward terecht, een tentoonstelling in Droog, gecureerd door grand old Renny Ramakers en de door haar uitgenodigde Liselore Frowijn.

Het oorspronkelijke idee was een post quarantaine tentoonstelling maar het gaat altijd anders dan je denkt. Tijdens het selecteren van de kunstwerken bleek niet in quarantaine de verbindende factor, maar troost. De behoefte aan troost. Want we leven in onzekere tijden. Pandemie of geen pandemie.

Al voorbereidend brachten beide dames in lockdown veel tijd in hun tuin door. Voltaire schreef ooit iets over een jardin wat mooi aansloot bij de expositie en een tuin is nu eenmaal vaak troostrijker dan een witte muur, aldus Ramakers in haar welkomstwoord. Zo kwamen de geselecteerde kunstwerken van Onward & Upward in een als surrealistische tuin, vormgegeven ruimte terecht.

Die vormgeving doet soms een beetje geforceerd aan. Maar bij het sluitstuk van de tentoonstelling, de streelrobot, pakt het perfect uit. Of ik hem wilde uitproberen, vroeg de kunstenares. Ik mocht mijn BH aanhouden.

Onward & Upward van 2-10-2020 tot 17-1-2021 in Droog – Staalstraat – Amsterdam
Ga maar lekker zelf kijken. Er hangen zoals altijd mooie en minder mooie werken.

Onward & Upward | Renny Ramakers | Liselore Frowijn | Il faut cultiver | Droog

Categorie: Gehoord, Gezien, GelezenTags: tentoonstelling1 oktober 2020 1 juli 2021

Bericht van de Boekhandelaar

Ha Esther!

Hier alles in orde. Ik hoorde gisterenavond dat 1 op de 3 boekhandels failliet zou zijn na corona. Heb ik groots gevierd. Dacht zelf namelijk fifty/fifty dus dit vergroot mijn kansen! 

Hoe gaat het bij jullie? Voor jou een ander leven, terwijl er voor Otto niet zo veel veranderd is? Zeg ik het zo goed? Let me know. Jullie zitten in ieder geval niet op elkaars lip zoals vele anderen: corona scheidingspiek! Merk ik in de winkel ook soms, en dan huil ik gewoon mee met wie er ook aan het woord is. Als een man z’n zegje gedaan heeft zeg ik: hoe hou je het toch uit met die trut, ik was allang weg geweest, dit is geen doen etc. Bij een vrouw: wat een smeerlap, totaal geen gevoel, ik had je heel anders behandeld, met de liefde die je verdient etc. Enfin, zo komen we de dag door. 

Leuk stuk, over de Koperen Tuin. Sowieso goed in titels, die tandartsfavoriet, Ivoren Wachters, dat is toch ook fraai. Het Glinsterend Pantser heb ik gelezen, ging over iemand met huidproblemen. Eigenlijk moet je alleen de titels van die man lezen en z’n boeken verder lekker laten zitten. De tijd die hij daar aan besteed heeft had hij beter aan iets anders kunnen besteden, tuintje in de schuur witten, alles van Bach luisteren (nog zo iemand die niet van ophouden wist. Er moet toch een tijdgenoot zijn geweest die zei, “Hee Johann, doe ‘s rustig aan, schrijf eens wat minder van die stukken.” “Huh, watte, zei je iets?,…ennnn hup, weer een cantate af”). 

Ik moet elke paar maanden een stukje voor De Gooische Tamtam schrijven over een favoriet boek. Omdat het een vriend van jullie is wordt het “De vierde mei” dit keer. En omdat hij zo vriendelijk was hier een lezing te geven. Was een fijne avond, ontzettend leuke man. Is het een goed boek?

de-vierde-mei_Sipko-Melissen
Boek kopen

drie weken later

Naar aanleiding van de reacties (hieronder):

“Ik ga als halfbakken boekhandelaar, die nog geen twee woorden kan typen zonder het zelf te moeten verbeteren, toch niet denigrerend doen over het oeuvre van Vestdijk. Was gewoon een grapje over zijn titels. Heb de Anton Wachter romans hier nog liggen, in linnen gebonden. Très chique. Ongelezen. Is wel weer jammer.

Maar boek van Sipko Melissen vond ik geweldig! Wat een schrijver! Mag niet hè? Schrijven over je eigen terrein als dat de grachtengordel van Amsterdam is (Hé Eus, bedankt!). Godzijdank heeft Sipko Melissen zich daar niets van aangetrokken, en mij een paar heel mooie uren met “Vierde Mei” bezorgd. Die mijmeringen, de gedachten over muziek, literatuur en beaux arts, gevangen in een prachtig verhaal; het heeft me na lezing nog lang beziggehouden.”

Categorie: onder vriendenTags: boeken lezen11 mei 2020 29 juni 2021

Expositie Beelden Evens Pierre

jazz muts

De kleine vriend is groot geworden en hij blijkt prachtige beeldjes te kunnen maken. Ik dacht, daar gaan we eens wat leuks mee doen.

Catalogus Evens Pierre Expositie beelden, Lust en Kikke

Zonder Nelson, Herman en Arjen was het natuurlijk nooit zo mooi geworden. Otto maakte de hapjes. Die man is ook van alle markten thuis.

  • Website Evens
  • Foto’s Expo
  • Lust en Kikke
Expo Evens Pierre

Esther Steenbergen
Speelt | Schrijft | Produceert
Dit is een bericht uit
LUST EN KIKKE
Lees
Alle Berichten
Blijf op de hoogte
Nieuwsbrief | Blogberichten per mail

Categorie: Lust en KikkeTags: de kleine vriend13 februari 2020 29 juni 2021

Het internet is stuk

‘We zijn de dode olifanten die achterblijven wanneer het ivoor er zonder pardon is afgesloopt.’
Een metafoor van Marleen Stikker uit Het internet is stuk, haar boek met de optimistische ondertitel: maar we kunnen het repareren.

Het internet is stuk bestaat uit drie delen: De opkomst van het internet, een angstaanjagend middendeel en een optimistische afsluiter. Die doet na alle datahandel, surveillance capitalism, artificial intelligence en door dictators gefinancierde start ups die onze samenleving ontwrichten nogal naïef aan. Maar Marleen Stikker heeft er meer verstand van dan ik. Daar hou ik me dan maar aan vast.

Datastropers

Als iets gratis is, ben je zelf het product. Dat dringt maar heel langzaam tot de mensheid door. Maar onze data worden niet alleen door ‘gratis’ diensten verzameld. Het gebeurt permanent. Op straat, in de winkel, op het vliegveld of station. Via onze telefoon, computer of leasefiets.

Bedrijven en instanties die onze data verzamelen weten onze naam, geboortedatum, seksuele voorkeur, politieke voorkeur, geschat jaarinkomen, stroomverbruik, -inclusief wanneer, waarvoor en hoelang – om maar wat te noemen. Ze weten naar welke programma’s we kijken, waarvoor of waartegen we verzekerd zijn, waar we geld aan uitgeven en op welk moment we dat doen. Ze weten wanneer we ons waarheen verplaatsen en of we dat met de auto, een Uber, een leenfiets of het openbaar vervoer doen. En ze weten nog veel en veel meer. Ze verzamelen die data via apparaten die we niet open kunnen maken, via code die we niet kunnen lezen, via algoritmes die geheim zijn.

Met onze gegevens worden zakken vol geld verdiend. Ze worden verkocht en gekocht. Wij weten niet door wie en we weten niet aan wie. Maar ongetwijfeld ook door en aan mensen, bedrijven en politiek leiders , die niet altijd het beste met ons voor hebben.

Datahandel is maar een van de aspecten die in Het internet is stuk aan bod komen. Ik zeg: lees dat boek. Al word je er, ondanks die optimistische afsluiter, niet bepaald vrolijk van.

Categorie: Gehoord, Gezien, GelezenTags: boeken lezen6 januari 2020 10 juni 2021

Max Keuris

We gingen naar Amersfoort want er was iets met Friso zijn vader. Het bleek een boekpresentatie te zijn over diens leven en werk en de opening van een tentoonstelling, samengesteld door de schrijver van het boek, Wichard Maassen.

Max Keuris, meesterverteller

Schilderijen, reclamefilmpjes, boekomslagen, platenhoezen, uithangborden, Max Keuris maakte het allemaal. Hij leed aan een rusteloze natuur en had, vermoed ik, een grote bek. In het boek wordt hij een onstuimig mens genoemd.

Zijn zoon – we mogen wel stellen dat de uitdrukking als twee druppels water hier van toepassing is – is ook onstuimig en kan ook van alles, maar vooral heel goed fotograferen. Een aantal foto’s is onderdeel van de tentoonstelling. Op zijn website staan er nog veel meer, waaronder een prachtige serie over nóg een Keuris : Friso’s halfbroer Tristan. Oudste zoon van vader Max.

De fantastische componist kwam er op de boekpresentatie een beetje bekaaid van af. Twee finalisten van het naar hem vernoemde concours speelden iets maar daar was geen noot bij die door Tristan Keuris geschreven was. ‘Te moeilijk’ was de verklaring. Het Keuris Concours bleek voor amateurs. Waarom voor deze ene keer niet één profi ingehuurd om die bijvoorbeeld, zijn Canzone te laten spelen?

Enfin. Ga naar de tentoonstelling om de schilderijen te zien en het boek te kopen waarin naast het levensverhaal en het werk van de kunstenaar, ook de strijd van de weduwe aan de orde komt, die ‘het BKR-werk’ wilde terugkopen.

Ook te zien: het hieronder door Max Keuris geregisseerde, ontzettend lieve, maar vooral ook muzikaal zo ontzettend goed in elkaar zittende reclamefilmpje. Afkomstig uit de Dollywoodstudio, waar hij als art-director werkzaam was.

Reclamefilmpje voor Philips Radio.
Art direction en regie: Max Keuris

Categorie: Gehoord, Gezien, GelezenTags: gehoord-gezien-gelezen24 juni 2019 1 juli 2021

Brandenburgse Concerten van Anne Teresa de Kaersmaeker

Dansen op muziek van Bach wordt op een podium vrijwel altijd iets oubolligs in een rare jurk of een choreografie die zwakker is dan de muziek waarop die wordt uitgevoerd en daarom ergernis opwekt. Daar is bij de Brandenburgse concerten van Rosas, het gezelschap van Anne Teresa de Keersmaeker absoluut geen sprake van.

In een volledig eigen danstaal heeft Anne Teresa de Keersmaeker de Brandenburgse Concerten gevangen in menselijke beweging. Huppelen, rennen, lopen, zwieren, draaien. Het lijkt willekeurig maar dat is het niet. Als je goed kijkt zie je de architectuur van de compositie. Stemmen die zich losmaken en weer opgaan in het geheel, sequensen, versieringen, inzetten en versieringen. Het is allemaal zichtbaar.

Ik zag de voorstelling tijdens het Holland Festival in Carré. Hij duurde 2 uur zonder pauze. Blij als een kind huppelde ik naar huis. Daar vond ik een illegale download. Stap eens in rond 36:50, als het derde Brandenburgs Concert inzet en zet volgende keer als je gaat hardlopen, Bach op je playlist.

@rosasdance @brock_orchestra @amandinebeyer Foto: @de_volkskrant @hugoglendinning

De voorstelling is nog te zien in het theater. Ga kijken. Als je niet kunt, hoop dan dat hij wordt hernomen.

https://www.rosas.be/nl/productions/654-the-six-brandenburg-concertos

Categorie: Gehoord, Gezien, GelezenTags: Bach, invitation to dance19 juni 2019 3 juni 2021

De grote angst in de bergen

“Er hangt een stroperige, weeë lucht en er ligt een vlies op de hemel zoals het vlies over de ogen van de blinden ligt. De gletsjer hoest, de bergen ontpoppen zich als een woeste, wrede godheid die de mensen straft omdat ze zich hebben willen meten met wat sterker is dan zij.

uit : Nawoord van de vertaler

De grote angst in de bergen van de Zwitser Charles-Ferdinand Ramuz is een prachtig, sprookjesachtig, ‘bij vlagen hallucinatoir’ geschreven boek waarin zich niet minder dan een ramp voltrekt. De vertaling van Rokus Hofstede is prachtig.

Tot mijn grote vreugde bewoont Hofstede samen met Martin de Haan een virtuele schrijfkamer: Blog en archief, ramsjwinkeltje en privé-encyclopedie. Lang leve het internet.

Voor diegenen die ook een brede belangstelling hebben: Charles-Ferdinand Ramuz schreef nog veel meer, waaronder de tekst van Stawinsky’s Histoire du soldat, hieronder waarschijnlijk in de vertaling van Martinus Nijhoff.

Categorie: Gehoord, Gezien, GelezenTags: bloggers, boeken lezen2 mei 2019 10 juni 2021

Een mooie titel

Een mooie titel - afbeelding- Prospect Park
foto: NYC parks

De titel voor zijn nieuwe boek was tijdens een etentje met vrienden niet met onverdeeld enthousiasme ontvangen. Wat of ík van de titel vond, wilde de schrijver weten.

Ik vond de titel wel oké. ‘Als het de lading dekt tenminste’. Want de titel had een lading.
De titel dekte de lading, verzekerde de schrijver me.

Ach, ’t is maar een titel, stelde hij zichzelf gerust. Zo belangrijk is een titel nou ook weer niet.

Nou,… protesteerde ik.

Oh ? vroeg de schrijver. Wel belangrijk? Wat vind jij dan een mooie titel? Noem jij eens een boek met een mooie titel.

Daar moest ik even over nadenken.

De Koperen Tuin. De Koperen Tuin zei ik. Dat vind ik echt een prachtige titel.

… Oké…, zei de schrijver. Dan noem ik mijn boek De Koperen Tuin.

Categorie: onder vriendenTags: boeken lezen, schrijven15 april 2019 17 juni 2020

Olga

Dit is Olga. Officieel heet ze Kompas Olga 800 maar ik vind Olga toch vriendelijker klinken. Olga houdt niet van aandacht, het liefst houdt ze zich onzichtbaar in de stal. Dat lees ik op Over Koetjes en Kalfjes, het blog van boerin Hendrika.

Ik denk niet dat het werk van boerin Hendrika de goedkeuring van de Partij voor de Dieren kan wegdragen, Olga staat op de foto omdat ze 100.000 kg melk heeft geproduceerd. Toch kijk ik graag op Hendrika’s blog. Het is er zo lekker rustig. De foto’s zijn mooi. En er wordt met liefde over de dieren gesproken.

Maar tegenwoordig is Hendrika vooral actief op Twitter. Dat is logisch maar wel jammer. Want retweets, filmpjes, nieuws, opmerkingen over actualiteiten zijn toch anders dan een serie foto’s over mist of een lang bericht over suikerbieten.

Categorie: Gehoord, Gezien, GelezenTags: bloggers2 april 2019 6 januari 2020

  • « Ga naar Vorige pagina
  • Ga naar pagina 1
  • Ga naar pagina 2
  • Ga naar pagina 3
  • Ga naar pagina 4
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Ga naar pagina 25
  • Ga naar Volgende pagina »

Copyright © 2023 esther steenbergen