Ik wilde gaan, las één, nee twee matige recensies en begon vervolgens te twijfelen. Toen belden vrienden die te veel kaartjes hadden gekocht en zo zat ik alsnog bij De Entertainer.  Alsof het een speciaal voor mij geschreven voorstelling betrof over mijn favoriete stokpaardje: achter en voor.

Geen geënsceneerde making of, geen tragische held die de ene na de andere tegenslag moet incasseren. Geen gezwets over hoe de spanning van je afvalt als je eenmaal op het podium staat. Niks van dat al. Archi is een lul maar kan heel goed foute grappen vertellen. Zijn leven is een puinzooi, het vak is in verval en ondertussen probeert hij de ballen in de lucht te houden. Archi doet Alles voor de show. Hij zal wel moeten.

Gijs Scholten van Asschat is niet alleen een fantastische Archi, hij is ook Gijs Scholten van Aschat. Hij schmiert met de actualiteit, de politiek en het theater voor Anne Frank en brengt zo een extra laag aan. Hiermee wordt hij ook een soort Archi. Met dank aan een regering die kunstenaars wegzet als profiteurs, aan een publiek dat tijdens voorstellingen met mobieltjes zit te spelen en aan producenten die theatervoorstellingen als verdienmodellen zien en er event-achtige bedrijfsuitjes van maken.

Er zijn – met dank aan de matige recensies(?) – nog kaarten.
Gaan. Gaan. Gaan.