Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

achter en voor

Concerto voor Six

Het stuk waarvoor ik was ingehuurd stond als laatste geprogrammeerd. Het weer was slecht. Het concert uitverkocht. Op de gang viel niks te beleven. Ik besloot in de kleedkamer te blijven. Af en toe melde zich een lid van het ad hoc ensemble dat voor het programma van die avond was samengesteld.

Een violiste maakte zich op. Een ander nam nog even iets door. En weer een ander had voor het eerst van haar leven een Hema broek aan en was daar ZO tevreden mee. Ja ECHT.

‘Je kunt er wel reclame voor gaan maken’, suggereerde ik. ‘Nou, ik heb nog wel een heel goede review achtergelaten.’ ECHT? ja Echt.

Daarna zat ik weer alleen.

Het stuk waarvoor ik was ingehuurd duurde 12 min. Die waren na zes uur kleedkamer best snel voorbij. In de trein terug fantaseerde ik over de mogelijkheden van de Hema als sponsor van een muziekfestival met Hema & Variaties als compositieopdracht.

De vaste lijn

Vanwege de file kwamen we te laat op de repetitie. Dus op de dag van het concert vertrokken we nóg eerder. Maar toen viel de file mee en zaten we om 16.00 uur in een verlaten restaurant.

die schone mullerin met koor-achter en voor

Of hij even gebruik mocht maken van de vaste lijn vroeg Maarten aan de serveerster, want hij moest een radiointerview geven. Dat moet ik even aan mijn manager vragen, zei de serveerster.

Maar de manager zat zelf aan de vaste lijn. Haar gesprek duurde zolang dat toen ze kwam vragen waarmee ze ons van dienst kon zijn, Maarten’s radioprogramma alweer voorbij was.

die schone mullerin met koor
Schubert op Gitaar
Programmatoelichting

De Entertainer

Ik wilde gaan, las één, nee twee matige recensies en begon vervolgens te twijfelen. Toen belden vrienden die te veel kaartjes hadden gekocht en zo zat ik alsnog bij De Entertainer.  Alsof het een speciaal voor mij geschreven voorstelling betrof over mijn favoriete stokpaardje: achter en voor.

Geen geënsceneerde making of, geen tragische held die de ene na de andere tegenslag moet incasseren. Geen gezwets over hoe de spanning van je afvalt als je eenmaal op het podium staat. Niks van dat al. Archi is een lul maar kan heel goed foute grappen vertellen. Zijn leven is een puinzooi, het vak is in verval en ondertussen probeert hij de ballen in de lucht te houden. Archi doet Alles voor de show. Hij zal wel moeten.

Gijs Scholten van Asschat is niet alleen een fantastische Archi, hij is ook Gijs Scholten van Aschat. Hij schmiert met de actualiteit, de politiek en het theater voor Anne Frank en brengt zo een extra laag aan. Hiermee wordt hij ook een soort Archi. Met dank aan een regering die kunstenaars wegzet als profiteurs, aan een publiek dat tijdens voorstellingen met mobieltjes zit te spelen en aan producenten die theatervoorstellingen als verdienmodellen zien en er event-achtige bedrijfsuitjes van maken.

Er zijn – met dank aan de matige recensies(?) – nog kaarten.
Gaan. Gaan. Gaan.