bloggers

De grote angst in de bergen

“Er hangt een stroperige, weeë lucht en er ligt een vlies op de hemel zoals het vlies over de ogen van de blinden ligt. De gletsjer hoest, de bergen ontpoppen zich als een woeste, wrede godheid die de mensen straft omdat ze zich hebben willen meten met wat sterker is dan zij.

uit : Nawoord van de vertaler

De grote angst in de bergen van de Zwitser Charles-Ferdinand Ramuz is een prachtig, sprookjesachtig, ‘bij vlagen hallucinatoir’ geschreven boek waarin zich niet minder dan een ramp voltrekt. De vertaling van Rokus Hofstede is prachtig.

Tot mijn grote vreugde bewoont Hofstede samen met Martin de Haan een virtuele schrijfkamer: Blog en archief, ramsjwinkeltje en privé-encyclopedie. Lang leve het internet.

Voor diegenen die ook een brede belangstelling hebben: Charles-Ferdinand Ramuz schreef nog veel meer, waaronder de tekst van Stawinsky’s Histoire du soldat, hieronder waarschijnlijk in de vertaling van Martinus Nijhoff.

Olga

Dit is Olga. Officieel heet ze Kompas Olga 800 maar ik vind Olga toch vriendelijker klinken. Olga houdt niet van aandacht, het liefst houdt ze zich onzichtbaar in de stal. Dat lees ik op Over Koetjes en Kalfjes, het blog van boerin Hendrika.

Ik denk niet dat het werk van boerin Hendrika de goedkeuring van de Partij voor de Dieren kan wegdragen, Olga staat op de foto omdat ze 100.000 kg melk heeft geproduceerd. Toch kijk ik graag op Hendrika’s blog. Het is er zo lekker rustig. De foto’s zijn mooi. En er wordt met liefde over de dieren gesproken.

Maar tegenwoordig is Hendrika vooral actief op Twitter. Dat is logisch maar wel jammer. Want retweets, filmpjes, nieuws, opmerkingen over actualiteiten zijn toch anders dan een serie foto’s over mist of een lang bericht over suikerbieten.

Toebosch’ eigen tijdschrift

De toekomst is aan de blogger en iedereen gaat voor zichzelf beginnen. Je hoeft geen Lidewijn Edelkoort te heten om dat te concluderen. De Correspondent en Follow the Money doen het als collectief, Theo Toebosch doet het in zijn eentje. Hij heeft een jaloersmakende website, ontworpen door good old Herman Rienstra en hij is de belichaming van de eerste regel uit dit stukje. Ik voorzie heel veel tijdschriften en een gouden toekomst voor curatoren.

Boven is het stil

Boven is het stil is verfilmd. De schrijver is er niet ontevreden over zo lees ik op zijn blog waar ik op terecht kwam nadat ik het boek (fantastisch!) uit had. Het blog van de schrijver heeft een beetje een lullige naam en de foto zit het doorlezen regelmatig in de weg maar het wordt consequent bijgehouden en bij vlagen staan er prachtige stukjes op. Ik had het er al eerder over en ik ga er nog wel even over door want er zijn niet veel bloggende schrijvers. Als ze al bloggen maken ze de stukjes te lang, te actueel of schrijven ze enkel en alleen Kijk mij eens, weer een nieuw boek. Dat is jammer want een berichtje op zijn tijd van iemand die schrijven kan is erg prettig.

afbeelding afkomstig van tzum

Gerrit Komrij

De dood, die geen uitzonderingen kent en iedere ontduiker uiteindelijk opspoort, wordt door ons graag beschouwd als een toevallige kennis. We kunnen aan hem denken en kunnen ook niet aan hem denken. Af en toe zwaaien we naar hem op de stoep aan de andere kant van de straat, in de hoop dat hij niet oversteekt. Meestal steekt hij ook niet over. Of probeert hij het en draait zich halverwege om. Tot die ene keer. Uit Demonen

I.M Gerrit Komrij (1944-2012)

De necrologieën lezend kom ik erachter dat hij behalve dichter, polemist, etc. ook blogger is geweest. Gerrit Komrij schreef waarschijnlijk altijd. In zijn hoofd. Op papier, in de krant en dus ook op internet. Nadat hij Facebook had ontdekt is daar de meeste van zijn internetschrijftijd in gaan zitten. Hij blogde ook voor NRC.

Update 14-4-2019

Voor diezelfde NRC schreef hij columns over internet die na zijn dood onder de naam Twee Punt Nul zijn uitgegeven en door de ijdele hoofdredacteur van commentaar zijn voorzien. De commentaren zijn weergegeven als zogenaamd twitterbericht, zodat elke column begint met tekst (en foto!) van de hoofdredacteur. Leefde hij nog maar. Al was het maar enkel en alleen om hier een column over te schrijven.

Goede voornemens

Al jaren zijn mijn goede voornemens hetzelfde: elke dag een goede daad en vloeiend Spaans leren spreken. Vroeger stond er ook minder drinken op het lijstje maar toen bleek dat vloeiend Spaans sterk afhangt van de ingenomen hoeveelheid alcohol, heb ik dat er weer afgehaald.

Naar aanleiding van onderstaand filmpje is er nog een goed voornemen bijgekomen: elke dag bloggen.

Nieuw Seizoen

Het is gebruikelijk om aan het begin van een nieuw seizoen, een presentatie te geven van wat er komen gaat. Maar als gitariste met brede belangstelling wil ik graag beginnen met een evaluatie. Ik heb het hier over dit blog.

Achterliggende gedachte was: ik wil ook wel eens wat zeggen. Van muzikanten wordt over het algemeen niet verwacht dat ze iets te zeggen hebben. Ze worden maar zelden aan het woord gelaten. Als ze al ergens mogen komen praten is het om hun laatste plaat te promoten maar omdat er niet zoveel CDs meer worden geproduceerd is ook dat een aflopende zaak.

De opvatting dat musici niet zo veel te zeggen hebben is niet uit de lucht gegrepen. Wanneer je je leert uit te drukken in noten verlies je langzaam maar zeker de vaardigheid om het met woorden te doen.

Niet alleen musici hebben moeite met praten. Voetballers, wielrenners, de meeste politici en toevallige voorbijgangers beschikken ook niet allemaal over de gave van het woord. Dat neemt niet weg dat er voor hen veel tijd en ruimte wordt vrijgemaakt in de media. Waarom dat is, is mij niet helemaal duidelijk maar wellicht kan iemand mij daar binnenkort eens tekst en uitleg over geven.

Als je wat zegt, wil je natuurlijk ook dat er naar je geluisterd wordt.
Ik heb zo’n 60 vaste lezers.
Daar ben ik heel blij mee.
Ik ga door.