boeken lezen

Bericht van de Boekhandelaar

Ha Esther!

Hier alles in orde. Ik hoorde gisterenavond dat 1 op de 3 boekhandels failliet zou zijn na corona. Heb ik groots gevierd. Dacht zelf namelijk fifty/fifty dus dit vergroot mijn kansen!

Hoe gaat het bij jullie? Voor jou een ander leven, terwijl er voor Otto niet zo veel veranderd is? Zeg ik het zo goed? Let me know. Jullie zitten in ieder geval niet op elkaars lip zoals vele anderen: corona scheidingspiek! Merk ik in de winkel ook soms, en dan huil ik gewoon mee met wie er ook aan het woord is. Als een man z’n zegje gedaan heeft zeg ik: hoe hou je het toch uit met die trut, ik was allang weg geweest, dit is geen doen etc. Bij een vrouw: wat een smeerlap, totaal geen gevoel, ik had je heel anders behandeld, met de liefde die je verdient etc. Enfin, zo komen we de dag door.

Leuk stuk, over de Koperen Tuin. Sowieso goed in titels, die tandartsfavoriet, Ivoren Wachters, dat is toch ook fraai. Het Glinsterend Pantser heb ik gelezen, ging over iemand met huidproblemen. Eigenlijk moet je alleen de titels van die man lezen en z’n boeken verder lekker laten zitten. De tijd die hij daar aan besteed heeft had hij beter aan iets anders kunnen besteden, tuintje in de schuur witten, alles van Bach luisteren (nog zo iemand die niet van ophouden wist. Er moet toch een tijdgenoot zijn geweest die zei, “Hee Johann, doe ‘s rustig aan, schrijf eens wat minder van die stukken.” “Huh, watte, zei je iets?,…ennnn hup, weer een cantate af”).

Ik moet elke paar maanden een stukje voor De Gooische Tamtam schrijven over een favoriet boek. Omdat het een vriend van jullie is wordt het “De vierde mei” dit keer. En omdat hij zo vriendelijk was hier een lezing te geven. Was een fijne avond, ontzettend leuke man. Is het een goed boek?

de-vierde-mei_Sipko-Melissen — Boek kopen

drie weken later

Naar aanleiding van de reacties (hieronder):

“Ik ga als halfbakken boekhandelaar, die nog geen twee woorden kan typen zonder het zelf te moeten verbeteren, toch niet denigrerend doen over het oeuvre van Vestdijk. Was gewoon een grapje over zijn titels. Heb de Anton Wachter romans hier nog liggen, in linnen gebonden. Très chique. Ongelezen. Is wel weer jammer.

Maar boek van Sipko Melissen vond ik geweldig! Wat een schrijver! Mag niet hè? Schrijven over je eigen terrein als dat de grachtengordel van Amsterdam is (Hé Eus, bedankt!). Godzijdank heeft Sipko Melissen zich daar niets van aangetrokken, en mij een paar heel mooie uren met “Vierde Mei” bezorgd. Die mijmeringen, de gedachten over muziek, literatuur en beaux arts, gevangen in een prachtig verhaal; het heeft me na lezing nog lang beziggehouden.”

Esther Steenbergen
Speelt | Schrijft | Produceert
Dit is een bericht uit
Dagelijks Bestaan
Lees
Alle Berichten
Blijf op de hoogte
Nieuwsbrief | Blogberichten per mail

Het internet is stuk

‘We zijn de dode olifanten die achterblijven wanneer het ivoor er zonder pardon is afgesloopt.’
Een metafoor van Marleen Stikker uit Het internet is stuk, haar boek met de optimistische ondertitel: maar we kunnen het repareren.

Het internet is stuk bestaat uit drie delen: De opkomst van het internet, een angstaanjagend middendeel en een optimistische afsluiter. Die doet na alle datahandel, surveillance capitalism, artificial intelligence en door dictators gefinancierde start ups die onze samenleving ontwrichten nogal naïef aan. Maar Marleen Stikker heeft er meer verstand van dan ik. Daar hou ik me dan maar aan vast.

Datastropers

Als iets gratis is, ben je zelf het product. Dat dringt maar heel langzaam tot de mensheid door. Maar onze data worden niet alleen door ‘gratis’ diensten verzameld. Het gebeurt permanent. Op straat, in de winkel, op het vliegveld of station. Via onze telefoon, computer of leasefiets.

Bedrijven en instanties die onze data verzamelen weten onze naam, geboortedatum, seksuele voorkeur, politieke voorkeur, geschat jaarinkomen, stroomverbruik, -inclusief wanneer, waarvoor en hoelang – om maar wat te noemen. Ze weten naar welke programma’s we kijken, waarvoor of waartegen we verzekerd zijn, waar we geld aan uitgeven en op welk moment we dat doen. Ze weten wanneer we ons waarheen verplaatsen en of we dat met de auto, een Uber, een leenfiets of het openbaar vervoer doen. En ze weten nog veel en veel meer. Ze verzamelen die data via apparaten die we niet open kunnen maken, via code die we niet kunnen lezen, via algoritmes die geheim zijn.

Met onze gegevens worden zakken vol geld verdiend. Ze worden verkocht en gekocht. Wij weten niet door wie en we weten niet aan wie. Maar ongetwijfeld ook door en aan mensen, bedrijven en politiek leiders , die niet altijd het beste met ons voor hebben.

Datahandel is maar een van de aspecten die in Het internet is stuk aan bod komen. Ik zeg: lees dat boek. Al word je er, ondanks die optimistische afsluiter, niet bepaald vrolijk van.

De grote angst in de bergen

“Er hangt een stroperige, weeë lucht en er ligt een vlies op de hemel zoals het vlies over de ogen van de blinden ligt. De gletsjer hoest, de bergen ontpoppen zich als een woeste, wrede godheid die de mensen straft omdat ze zich hebben willen meten met wat sterker is dan zij.

uit : Nawoord van de vertaler

De grote angst in de bergen van de Zwitser Charles-Ferdinand Ramuz is een prachtig, sprookjesachtig, ‘bij vlagen hallucinatoir’ geschreven boek waarin zich niet minder dan een ramp voltrekt. De vertaling van Rokus Hofstede is prachtig.

Tot mijn grote vreugde bewoont Hofstede samen met Martin de Haan een virtuele schrijfkamer: Blog en archief, ramsjwinkeltje en privé-encyclopedie. Lang leve het internet.

Voor diegenen die ook een brede belangstelling hebben: Charles-Ferdinand Ramuz schreef nog veel meer, waaronder de tekst van Stawinsky’s Histoire du soldat, hieronder waarschijnlijk in de vertaling van Martinus Nijhoff.

Een mooie titel

De titel voor zijn nieuwe boek was tijdens een etentje met vrienden niet met onverdeeld enthousiasme ontvangen. Wat of ík van de titel vond, wilde de schrijver weten.

Ik vond de titel wel oké. ‘Als het de lading dekt tenminste’. Want de titel had een lading.
De titel dekte de lading, verzekerde de schrijver me.

Ach, ’t is maar een titel, stelde hij zichzelf gerust. Zo belangrijk is een titel nou ook weer niet.

Nou,… protesteerde ik.

Oh ? vroeg de schrijver. Wel belangrijk? Wat vind jij dan een mooie titel? Noem jij eens een boek met een mooie titel.

Daar moest ik even over nadenken.

De Koperen Tuin. De Koperen Tuin zei ik. Dat vind ik echt een prachtige titel.

… Oké…, zei de schrijver. Dan noem ik mijn boek De Koperen Tuin.

Joseph Roth

Nooit was ik zo onder de indruk van een schrijver als van Joseph Roth. Hij schrijft zonder inleiding over het verloren gaan van zijn geliefde wereld waarvan hij wist: die komt nooit weerom. Hij groeide op in het Oostenrijks-Hongaarse Rijk.

Zijn beschrijving van het uiteenvallen daarvan doet denken aan ons eigen Europa, dat te groot is geworden en onbestuurbaar lijkt en verstrikt is geraakt in haar eigen regels en wetten en verguisd wordt, zelfs door politici die van haar houden, maar die enkel om stemmen te winnen, meehuilen met de wolven in het bos en nu het tij niet meer lijken te kunnen keren.

Joseph Roth’s boeken verschenen in Nederland bij Atlas Contact en bij Bas Lubberhuizen. Zijn Gesammelte Werken worden door Scheltema voor €11,95 bij u thuis bezorgd.

Ik ben niet de enige die door Joseph Roth is gegrepen. Er is een internationaal Joseph Rothgenootschap en ook een Vlaams-Nederlands Joseph Roth Genootschap .

“de sceptische lichtzinnigheid, de melancholieke waanwijsheid, de zondige nonchalance, de hoogmoedige verlorenheid, allemaal tekenen van de ondergang die wij toen nog niet zagen komen. Boven de glazen waar we overmoedig uit dronken, kruiste de onzichtbare dood reeds zijn knokige handen. “

Uit Kapucijner Crypte, vertaling Wilfred Oranje

Leerzame middag

zeldzame aarden,sandro veronesi — Zeldzame aarden, Sandro Veronesi, vertaling Rob Gerritsen.

De auteur van bestseller Kalme Chaos vond dat men hoofdpersoon Pietro Paladini wel erg sympathiek was gaan vinden. Ten onrechte, aldus zijn schepper. Daarom schreef hij Zeldzame Aarden. Zodat het beeld zou worden worden bijgesteld.

Sandro Veronesi wil zijn door Rob Gerritsen in het Nederlands vertaalde boeken, in het Italiaans laten terugvertalen en vermoedt dat dat een beter boek op zal leveren dan zijn eigen origineel.

Rob Gerritsen begint gelijk met vertalen en weet, terwijl hij daarmee bezig is, niet hoe het verhaal verlopen zal. Dat houdt het spannend, zegt hij.

Volgens Veronesi is de opera er debet aan, dat de XXste eeuwse, Italiaanse literatuur, zo ‘armoedig’ is. ‘Terwijl er in de rest van Europa, romans werden geschreven hield het literair potentieel van Italië zich in de XIXe eeuw bezig met het schrijven van libretti.’

Ja ja. De uitreiking van de Europese Literatuur Prijs aan Sandro Veronesi en Rob Gerritsen was bijzonder informatief.