Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

boeken lezen

Boven is het stil

Boven is het stil is verfilmd. De schrijver is er niet ontevreden over zo lees ik op zijn blog waar ik op terecht kwam nadat ik het boek (fantastisch!) uit had. Het blog van de schrijver heeft een beetje een lullige naam en de foto zit het doorlezen regelmatig in de weg maar het wordt consequent bijgehouden en bij vlagen staan er prachtige stukjes op. Ik had het er al eerder over en ik ga er nog wel even over door want er zijn niet veel bloggende schrijvers. Als ze al bloggen maken ze de stukjes te lang, te actueel of schrijven ze enkel en alleen Kijk mij eens, weer een nieuw boek. Dat is jammer want een berichtje op zijn tijd van iemand die schrijven kan is erg prettig.

afbeelding afkomstig van tzum

Gerrit Komrij

De dood, die geen uitzonderingen kent en iedere ontduiker uiteindelijk opspoort, wordt door ons graag beschouwd als een toevallige kennis. We kunnen aan hem denken en kunnen ook niet aan hem denken. Af en toe zwaaien we naar hem op de stoep aan de andere kant van de straat, in de hoop dat hij niet oversteekt. Meestal steekt hij ook niet over. Of probeert hij het en draait zich halverwege om. Tot die ene keer.   Uit Demonen

I.M Gerrit Komrij (1944-2012)

De necrologieën lezend kom ik erachter dat hij behalve dichter, polemist, etc. ook blogger is geweest. Gerrit Komrij schreef waarschijnlijk altijd. In zijn hoofd. Op papier, in de krant en dus ook op internet.  Nadat hij Facebook had ontdekt is daar de meeste van zijn internetschrijftijd in gaan zitten. Hij blogde ook voor NRC.

Update 14-4-2019

Voor diezelfde NRC schreef hij columns over internet die na zijn dood onder de naam Twee Punt Nul zijn uitgegeven en door de ijdele hoofdredacteur van commentaar zijn voorzien. De commentaren zijn weergegeven als zogenaamd twitterbericht, zodat elke column begint met tekst (en foto!) van de hoofdredacteur. Leefde hij nog maar. Al was het maar enkel en alleen om hier een column over te schrijven.

Dubbel boekhouden

Het begint met een kras op de gevel en gaat van kwaad tot erger.  Christie Malry houdt een grootboek bij waarin hij zijn persoonlijke rekening met de maatschappij vereffent.

Aan de debetkant noteert hij het onrecht dat hem is aangedaan – een onheuse bejegening van zijn directeur is de eerste van een lange lijst – aan de creditkant de schade die hij toebrengt met vergeldingsmaatregelen. Die zijn niet mis. Aan het opmaken van zijn tegoed komt hij dan ook niet toe.

Ik heb het over De dubbele boekhouding van Christie Malry, een boek van B.S. Johnson.

F. Springer

“Ik heb nog wel contact met een paar mensen uit die periode. Toen ik ze voor het laatst zag, hadden ze een peniskoker en nu hebben ze e-mail. Troost je, de vooruitgang is niet te stuiten, (…)…”

F. Springer in een interview dat verscheen in Bunker Hill en dat Tzum.info naar aanleiding van het overlijden van de schrijver op de website plaatste.

Iedereen moet Springer lezen.

F. Springer (1932-2012)

Verrek

‘Ik ben uit de na-oorlogse Nederlandse literatuur niet meer weg te denken. Dat heb ik zelf gelezen, in een boek: ik ben niet gek, ik weet waar ik het over heb’. Van het Reve was een meester in het zichzelf in de kijker spelen.

Maar zijn ‘publieke manifestatie’ waarin verwarring zaaien en ironie een grote rol speelden, leidde ook tot ‘onderbelichting van zijn schrijverschap’, aldus Edwin Praat. Hij promoveerde op Reve’s ‘zelfpresentatie’ en hield er in Spui 25 een vermakelijke lunchlezing over.

Binnenkort verschijnt een handelseditie van zijn proefschrift ‘Verrek het is geen kunstenaar’.

Als gitariste met brede belangstelling kijk ik daar erg naar uit.

meer over ‘Veertien Etsen ‘ op

Wij zijn ons brein

CON_Swaab_14.indd

In Kunstuur afgelopen zaterdag aandacht voor kunstverzamelaars. Eén van hen was professor Nasser D. Khalili verzamelaar van één van de beroemdste collecties islamitische kunst ter wereld waarvan momenteel 500 werken in de Nieuwe Kerk in Amsterdam worden gepresenteerd. Ik sprak er al eerder over als absolute aanrader.  Een andere absolute aanrader is het boek Wij zijn ons brein van hersenonderzoeker Dick Swaab. In Kunstuur zegt Professor Nasser D. Khalili dat de collectie aantoont dat het Jodendom, het Christendom en de Islam dezelfde oorsprong hebben. Met dank aan Dick Swaab meen ik nu weten welke dat is: frontaalkwab-epilepsie.

Van hoge naar nieuwe kunst

Afgelopen weekend las ik Van hoge naar nieuwe kunst waar afgelopen voorjaar nogal veel over te doen is geweest.  De auteur beweert dat het klassieke concert ten dode is opgeschreven. Er komt geen jong publiek meer op af en het publiek dat wel komt bestaat alleen maar uit oude mensen. De wereld van de klassieke muziek is een tikkende tijdbom en iedereen doet alsof zijn neus bloedt.

Stil zitten

Hans Abbing vertelt dat hij als student op de kunstacademie naar concerten ging om muzikanten te tekenen. Bij twee klassieke concerten werd hem verzocht hiermee op te houden. Hij vindt dit een illustratie van het ‘intolerante, strenge, eredienstachtige karakter’ van het klassieke concert. Iets anders doen dan stil zitten luisteren, zou als oneerbiedig worden ervaren en irritatie opwekken.

Mij lijkt het waarschijnlijker dat de luisteraar wilde luisteren naar de muziek in plaats van naar een tekenende Hans Abbing moeten kijken. Een mens kan tenslotte maar een ding tegelijk. Naar muziek moet je luisteren. Naar bewegend beeld moet je kijken. Voeg je muziek en bewegend beeld samen dan wint het laatste. De videoclip maakt van de muziek die zij promoot achtergrondmuziek. De televisieregistratie van een concert is vrijwel altijd een saaie boel. Een hand hier. Een dirigent daar. Daar vul je geen twee uur televisie mee.

Volgens Hans Abbing is er bij klassieke concerten geen communicatie tussen musici en het publiek en laten popconcerten zich goed vergelijken met klassieke concerten omdat in beide gevallen de hoogst opgeleiden onder het publiek oververtegenwoordigd zijn.

Het boek, de schrijver noemt het een essay, is een vrucht van de Boekmanleerstoel die hij bekleedde aan de Universiteit van Amsterdam. Een wetenschappelijk werk waarin Abbing mensen aanvalt die naar klassieke concerten gaan en betwijfelt of ze wel van muziek genieten.

Waar haalt zo’n man het vandaan vraag je je als gitariste met brede belangstelling af. Niet uit de praktijk zo blijkt.

Saxofonist Ties Mellema vroeg Abbing waarom hij toch zo de nadruk legde op concerten van symfonie-orkesten terwijl de klassieke muziekpraktijk uit zo veel meer bestaat. Het antwoord was even simpel als ontluisterend. Abbing wilde gewoon een beetje aandacht voor zijn boek. Zo was hij  nog nooit naar een concert van bijvoorbeeld het NBE  geweest.