De man op het perron pakte razendsnel een peuk van de grond.
Zijn blik kruiste de mijne.
Ik wilde hem laten weten dat hij zich nergens voor hoefde te schamen.
Maar de trein zette zich al in beweging.
Schaamte
communiceren
Verrek
‘Ik ben uit de na-oorlogse Nederlandse literatuur niet meer weg te denken. Dat heb ik zelf gelezen, in een boek: ik ben niet gek, ik weet waar ik het over heb’. Van het Reve was een meester in het zichzelf in de kijker spelen.
Maar zijn ‘publieke manifestatie’ waarin verwarring zaaien en ironie een grote rol speelden, leidde ook tot ‘onderbelichting van zijn schrijverschap’, aldus Edwin Praat. Hij promoveerde op Reve’s ‘zelfpresentatie’ en hield er in Spui 25 een vermakelijke lunchlezing over.
Binnenkort verschijnt een handelseditie van zijn proefschrift ‘Verrek het is geen kunstenaar’.
Als gitariste met brede belangstelling kijk ik daar erg naar uit.
meer over ‘Veertien Etsen ‘ op
Ondernemersvirus
Vroeger informeerde ze hoe het met me ging, tegenwoordig vraagt ze hoe ik denk dat in de markt te gaan zetten. Vriendin E. is gegrepen door het ondernemersvirus.
Ze bedoelt het niet naar. Integendeel. Ze is vol bewondering over mijn in haar ogen ongekende kwaliteiten op velerlei gebied. Ze ziet alleen niet dat ik in het land der blinden éénoog koning ben.
Dichter bij Elsschot
Omdat de expositie op zijn einde liep vermoedde ik dat het druk zou zijn. Op de website moest je aangeven hoe laat je de expositie wilde bezoeken. Ik werd heen en weer geslingerd tussen de wens om te gaan en grote tegenzin om in een mensenmassa in shifts langs Elsschots manuscripten te schuifelen. De twijfel maakte mij besluiteloos.
Niet eerder dan middernacht hakte ik als gitariste met brede belangstelling de knoop door. Toen bleek het niet langer mogelijk om kaarten via de website te bestellen. Met een pesthumeur ging ik naar bed.
De volgende ochtend pakte Mijnheer Gitaar de telefoon. De man aan de andere kant van de lijn repte in het geheel niet over drukte. Hij raadde ons enkel aan om, als we alles wilden zien, niet later dan 14.30 uur te komen.
Om 13.00 uur liepen we het Letterenhuis binnen.
We waren de enige bezoekers.
Lees ook: De Papieren Man over de expositie
Volle zalen
Als gitariste met brede belangstelling valt je natuurlijk wel eens wat op.
Als de directeur van het theater aanwezig is bij de voorstelling, je persoonlijk de hand komt schudden, een mening over de voorstelling heeft en zich onder de artiesten en het publiek beweegt, dan is de zaal vrijwel altijd goed gevuld.
Je hoeft er geen marketing voor te hebben gestudeerd: een geïnteresseerde directeur = volle zaal.
Het is ook niet meer dan logisch. Een goeie directeur of programmeur bouwt een relatie op met het publiek. Het publiek weet wat het kan verwachten en als de smaak van de directeur overeenkomt met de eigen smaak, komt het publiek ook als er iets onbekends geprogrammeerd staat.
Het werkt hetzelfde als bij een goeie slager, groenteboer of boekverkoper. Na een tijdje weet je wat je aan elkaar hebt. En als hij of zij zegt, ‘probeer dit maar eens’ dan doe je dat.
Regelmatig spelen we in theaters waar niemand van de organisatie aanwezig is. Waarom en door wie zijn we eigenlijk uitgenodigd? vraag je je af, terwijl je in de artiestenfoyer zit te wachten tot de magnetron zijn werk heeft gedaan.
En je voelt het op je klompen aan: vanavond, matige opkomst.
