Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

dagelijks bestaan

gems

chamois

Guy kwam thuis met een kwart gems. Dat is nog eens iets anders dan een pakje boterhammenworst. Eén kwart is goed voor een keuken vol vlees. We moeten zo langzamerhand op huis aan maar we mogen niet weg voor we de gems hebben geproefd. Het beest moet minstens twee dagen in de marinade voordat er ook maar iets mee kan gebeuren. Het onweer barst los. De regen houdt aan. De wifi houdt er mee op. Maar we kunnen niet weg. Het beest bepaalt wanneer we vertrekken. ‘Niet jullie, niet Guy, maar het beest’, zegt Francine.

op de brug

Als we gas geven lijkt het wel alsof er een vliegtuig opstijgt. De buurman heeft er verstand van dus of hij er even naar wil kijken. Dat wil hij wel. Hij doet aan Hans van Manen denken. De manier waarop hij beweegt, hoe hij zijn sigaret vasthoudt en zelfs hoe hij naar de onderkant van onze auto kijkt. Het blijkt een breuk in een of andere buis te zijn. De buurman last de breuk en wil er niets voor hebben. Thuis hangt hij toch alleen maar voor de televisie, zegt hij. Dan repareert hij net zo lief onze auto.

auto op de brug

Malaga

tijdmachine

Als een in memoriam voor Alex zijn we op bezoek bij Birgitta, zijn weduwe die de zomer doorbrengt in het appartement waar hij woonde voordat hij ziek werd. De grote flat die uitkijkt  over de Middellandse zee is eind jaren zestig door zijn ouders gekocht om er te overwinteren. Alex is er in de zeventiger jaren ingetrokken zonder iets aan de inrichting te veranderen. Ook Birgitta heeft het zo gelaten. Het appartement binnengaan is alsof je in een tijdmachine stapt.

koud water

compro coches

Omdat we zowel in Barcelona als in Malaga moeten zijn en op de terugweg nog even bij Francine op bezoek willen, besluiten we met de auto te gaan. Dat daar geen airco in zit blijkt bij 35 graden een groter gemis dan aanvankelijk gedacht. Dus wordt er van Barcelona naar Malaga gevlogen. Als we in Malaga zijn stuurt vriend Luis onderstaande foto van onze, in Barcelona geparkeerde auto.

compro coches

jazzmuts

jazz muts

We gingen naar Michael kijken en de kleine vriend ging mee. Zijn moeder had hem een muts op gezet want een jongen die naar jazz luistert, moet een muts op.

Hij vond het eerste nummer op ruziënde eekhoorntjes lijken. Kneep giechelend zijn neus dicht toen de trombonist zijn demper pakte en trok zijn muts over zijn hoofd toen het volume hem pijn aan zijn oren deed. Op een gegeven moment had hij er genoeg van.

Hij mocht in het trappenhuis spelen waarna we hem een tijdje kwijt waren. Toen we ons begonnen af te vragen waar of hij gebleven was sprong hij uit het niets het podium op en gaf hij de bassist een hand. Daarna nam hij samen met de muzikanten het applaus in ontvangst en verdween met hen de kleedkamer in. Op weg naar huis floot hij ruziënde eekhoorntjes.

Domaine de Janet

Francine wil het appartement verhuren en ik ga haar daarbij helpen. Ik ga een website voor haar maken waarop de mensen in Nederland kunnen zien hoe mooi het hier is. En hoe lekker rustig. En zonnig vooral. Ik zit aan de rand van het zwembad en zie dat er in Nederland vandaag 90% kans is op regen.

We hebben op internet gekeken om inspiratie op te doen. Ik heb foto’s genomen en bedacht wat er in het menu moet komen te staan. Francine wil zelf de reserveringen afhandelen. Er is alleen een klein probleem. Francine heeft geen computer. En spreekt enkel Frans.

domaine de janet

Update:

De website is af en het computerprobleem opgelost. Als iemand via de website vraagt of het appartement vrij is, komt het bericht bij mij terecht. Ik bel Francine. Daarna geef ik het antwoord schriftelijk door. Zo kan het ook.

volkstuin

Als blogtrottende wereldburger heb je natuurlijk toch een ideaalbeeld van jezelf. Een moderne nomade die espresso drinkend in een authentiek, Portugees cafe nog even de laptop openklapt om er weer een onweerstaanbaar, virtuoos geschreven, hilarisch stukje uit te knallen dat door een gestaag groeiende schare fans met gejuich ontvangen wordt. En al schijnt tuinieren tegenwoordig überhip te zijn, iets in mij zegt dat een volkstuin daar niet in past.

Toch heb ik er een. Met de buurvrouw en vriendin de professor. Van het voornemen om er gelijktijdig te zijn is vooralsnog niet veel terecht terechtgekomen. Thuis vertellen we elkaar wie we gesproken hebben. De Turkse buurvrouw, de Baas, de Zuidasjongen. Ik heb contact met de Rus. De buurvrouw heeft contact met het Jonge Stel. De professor heeft al koffie gedronken bij de Marokkaan maar ik heb zaailingen gekregen van de Portugees terwijl de buurvrouw daar een beetje ruzie mee heeft gemaakt.

foto George Schepens

verleden tijd

Ik kom vaak in Frankrijk en sprak een aardig woordje mee. Ook drink er veel rode wijn. Op een dag vroeg ik me af of ik geen oenoloog moest worden. Om uit te vinden waar ik wijn kon studeren ging ik naar Maison Descartes. Daar kwam ik in een rij terecht waar ik een grammaticatest kreeg overhandigd.

Nadat die was nagekeken werd ik gefeliciteerd. Ik was toegelaten tot de cursus. Dit kon ik niet negeren. Ik schreef me in en kreeg wekenlang, dagelijks onderwijs.

Weer terug in Frankrijk zei Francine, wat ben je stil. Maar ik was me steeds aan het afvragen of ik de passé composé of de plus-que -parfait moest gebruiken.

kinderen

Ik heb ze niet.  Maar ik ken er wel een paar. Neem nou mijn grote kleine vriend. Hij is creatief, intelligent en muzikaal. Komt altijd origineel uit de hoek, weet iedereen met zijn charmes in te pakken en lokt enorme knuffelpartijen uit omdat hij zo schattig is. Er zijn rapporten vol over hem geschreven. Want hij ziet niet goed, praat onduidelijk, heeft overgevoelige oren, is superbeweeglijk, heeft vaak een snotneus, zit overal aan, luistert niet goed en kan zich behalve als hij mag doen waar hij zich werkelijk voor interesseert, maar moeilijk concentreren. Hij past niet binnen de marges van, door mensen die er verstand van hebben, vastgestelde criteria.

Ik vraag me wel eens af wat er van hem terecht gaat komen. Ik kom meestal uit op twee mogelijkheden. Hij wordt een groot kunstenaar. Of hij wordt tewerkgesteld op een sociale werkplaats. Hij is een van de redenen waarom ik onderstaand fragment nauwelijks met droge ogen aan kan zien.

dit fragment komt uit Schools kill creativity , een fantastische en grappige lezing van Ken Robinson op TED