Nu de verhuur van het appartement zo lekker loopt vroeg Guy of ik niet ook iets voor de verkoop van zijn huis in de Ardèche kon betekenen. Hij heeft het helemaal opgeknapt en er jaren met plezier verkeerd. Nu wordt het tijd om het rustiger aan te doen.
We gingen met hem mee naar het plaatsje Mezilhac. Daar bleek het niet om één maar om twee huizen te gaan.
Als volleerde makelaars maakten we foto’s van alle kamers in beide huizen. Thuis had ik geen idee wat ik met al die foto’s aan moest. Nu heb ik er een website voor gemaakt. Zegt het voort. Er staat een huis te koop in de Ardèche.
Het is Blue Monday maar hier wordt keihard gewerkt. Er wordt geschreven, geregeld, gereisd én een nieuw programma voorbereid. Ik ben de enige niet die er de vaart in heeft gezet. Jasper heeft een nieuwe CD gepresenteerd, van Sipko is een nieuw boek uit. Therese mag zich van nu af aan Doctor noemen. Merel heeft uitverkoop, Ook komt er weer een concert aan in onze serie. En dan is er nog het laatste boek van Nico. Niet nieuw. Wel mooi. Koop, lees, beluister en bezoek het allemaal. Zo komen we januari wel door.
Op een stralende zondagmorgen, in een lege, grote zaal van het Concertgebouw, liep Olga tegen een draaiende camera te praten. Volgens het draaiboek moest ze daarna het podium oplopen waar Maarten haar zou opwachten om een aantal illustratieve opmerkingen en klanken te verzorgen. Maar Maarten bleek ziek en het was heel kort dag. Ik ben er hoogstwaarschijnlijk uit geknipt. Maar voor hetzelfde geld zit ik straks in een tv-programma.
Toen ik Tania leerde kennen ging ze haar eerste cd opnemen en op verzoek van haar platenmaatschappij werkte ik daar aan mee. Zij stond aan de vooravond van groot succes maar dat wist ze toen nog niet. Wat ze wel wist, was hoe ze het hebben wilde. Want Tania had een plan. Welke podia, welk repertoire en hoe zij zelf operazangeres… Dat maakte grote indruk op mij. Ik kende niemand met een plan.
Ik ben van de generatie die, heel fijn, de verloren generatie wordt genoemd. Die maakte geen plannen. Die had de Koude Oorlog, die had ‘toch geen werk’ en die had een bom, die binnenkort zou vallen en alles zou vernietigen. Ik ging naar het conservatorium omdat ik gitaar wilde spelen. Meer niet. Dat ik er mijn geld mee moest verdienen had niemand mij verteld. Dat er zalen bestonden waar je heel graag of liever niet wilde spelen wist ik niet. Dat er mensen bestonden waar je mee moest samenwerken en anderen waarmee je nog niet dood gevonden wilde worden, ik had er nog nooit over nagedacht maar kwam er al spelend achter.
Sinds die plaatopnamen zijn Tania en ik min of meer bevriend. We werken nog steeds af en toe samen en ik volg haar vanaf de zijlijn. Niet alles gaat altijd helemaal volgens plan, maar heel erg veel wel. Gisteravond zag ik haar een volkomen terechte, staande ovatie in ontvangst nemen nadat ze in een uitverkochte Stadsschouwburg van Amsterdam, de hoofdrol had gezongen in Katibu di Shon, haar eigen opera. Diepe buiging. Groot Respect!
Dit is de grote witte sleedoorn, in 2004 geschilderd door Hennie van der Vegt. Het schilderij ging in de nacht van drie op vier april in vlammen op, samen met honderden andere schilderijen die in het grote atelier in de opslag stonden. Van der Vegt wordt achtervolgd door vuur zegt hij. Het is de tweede keer dat vrijwel al zijn werk door brand wordt verwoest. ‘Schilderkunst is verf en linnen. De artistieke waarde laat zich moeilijk verzekeren. Voor mij telt vooral het verlies van de ongelofelijke hoop energie die ik in al dat werk heb gestoken’. Dertig jaar werk. Zaterdag 13 april houdt hij open atelier in zijn atelier in de Tuinstraat.
