Iedereen speelt er samba, alle vrouwen zijn beeldschoon en er wordt de hele dag caipirinhas gedronken. Ik wil dolgraag naar Brazilië. Gelukkig ben ik geabonneerd op de nieuwsbrief van het SICA en daarin werd ik geattendeerd op een talkshow over de relatie Nederland-Brazilië. Ik had geen idee wat dat inhield maar het kon vast geen kwaad om een kijkje te gaan nemen. Dat hadden er meer gedacht want het was een gezellige drukte met veel (oude) bekenden die ook naar Brazilië wilden.
We leerden dat 2011 het Nederland-Brazilië jaar is. Dat er een Brazilië festival komt, dat het SICA heeft een website heeft gelanceerd ten behoeve van de culturele uitwisseling en het Festival Europalia in het kader staat van Brazilië . Brazilië is hot. Zoveel is wel duidelijk.
Speciaal voor de talkshow waren er drie echte Brazilianen ingevlogen om te vertellen over het leven als festivaldirectrice, architect of acteur. Zij temperden het inmiddels op de tribune ontstane enthousiasme. Zo blijkt er altijd wel ergens een Brazilië jaar te worden georganiseerd, moet er elk jaar weer opnieuw geld bijeen geschraapt worden en is de subsidieregeling voor kunstprojecten niet meer dan een verkapte vorm van marketing voor het bedrijfsleven.
Maar ze vertelden ook dat de groei van de economie hand in hand gaat met een groeiende middenklasse en een steeds groter wordende behoefte aan invulling van vrije tijd en dat het WK voetbal en de Olympische Spelen een blijvende verandering teweeg zullen brengen. Dus zagen ze ook kansen. Voor kunst en cultuur. Al hoopten ze tegelijkertijd dat er niet alleen geld in kunstprojecten zal worden gestopt want aan het onderwijs valt ook nog wel wat te verbeteren.
Het schijnt dat niet iedereen in Brazilië in favela’s woont – die tegenwoordig ‘communities moeten worden genoemd – dat niet alle Brazilianen de hele dag choro’s zingen en dat ze ook niet allemaal even mooi zijn. Want zeiden de Brazilianen, Nederlanders lopen ook niet de hele dag stoned op houten klompen door het tulpenveld.
Geen clichés dus. Maar wat dan wel? vroeg ik mij als gitariste met brede belangstelling af, tijdens de na afloop geserveerde caipirinhas. Wat is er dan wel typisch Nederlands – Braziliaans aan deze culturele uitwisseling behalve het paspoort van de deelnemers?
