Ik zit als publiek in de zaal en ben vol verwachting van wat komen gaat. Het doek is open. De stoel op het podium nog leeg. De zaal stroomt vol. Mensen zoeken naar hun plaats. Het zaallicht gaat uit. De presentator komt op. Hij neemt het applaus in ontvangst, heet iedereen van harte welkom en zegt ‘en dan nu uw aandacht voor’ en noemt mijn naam.

Iedereen klapt en kijkt verwachtingsvol mijn kant op. Ik wil zeggen dat er een misverstand in het spel is. Dat ik hier niets van wist. Dat ik al weken geen gitaar heb aangeraakt. Dat als ik iets van een toon wil maken ik toch echt eerst mijn nagels moet vijlen. Dat ik niet ingespeeld ben. Dat …

Dan gaat de wekker.

Het is een mooi maar een hard vak.