i.m.

I.M. Roland Dyens

“Bravissimo, Esther. What a good taste you have ! Love these arrangements of my Libra for trio. By the way, did you know that I first wrote (and performed) it for (and with) the same formation except double bass instead of electric bass in 1982 ? So it’s not much surprising to me to hear your beautiful version since it was definitely made for this very trio of instruments. Interesting isn’t it ? Sure the public adores your version, right? I wish you all the very best on your path. Not so often that I get moved by arrangements made on my music..”

Roland Dyens was echt een ontzettend aardige man. Een fantastische, originele componist, gitarist, arrangeur. Hij speelde twee keer in een uitverkocht huis in onze serie. Als donderslag bij heldere hemel kwam gisteren het bericht van zijn overlijden. Veel en veel te jong.

Slaapliedje

Het feit dat hij, energiek en vol verwondering, gewoon maar door bleef leven, terwijl hij al jaren vond dat het op zijn leeftijd eigenlijk afgelopen moest zijn, intrigeerde hem mateloos.

Toch begon hij zich steeds vaker af te vragen waarom hij zich nog druk zou maken over aardse zaken. Hij was moe.

Toen de jonge Wout mij vroeg of ik op de begrafenis van zijn oude vader iets wilde spelen dacht ik aan dit slaapliedje.

Notes

‘I don’t do chords, I do notes.
If you let somebody else do the chords.
I’ll do my notes’
B.B. King (1925-2015)

Uit The Life of Riley

Jimmy Scott

Toen Eric mij Jimmy Scott’s versie van Nothing compares liet horen, dacht ik even met een klassiek concert te maken te hebben.

Paco de Lucía

Of hij niet eens op een zevensnarige gitaar zou willen spelen? Hij wil op geen enkele gitaar spelen. Niet op een zessnarige gitaar, niet op een zevensnarige gitaar. Gitaarspelen doet hem pijn. La guitarra me mata, zegt hij. Wat letterlijk, de gitaar vermoordt me, betekent.

Op zijn website staat een citaat van zijn dochter.

…Si le invitases a casa
Para comer: Algún plato de cuchara
Para beber: Un tinto
No le hables de: Guitarra, su pesadilla.

oftewel

…Als je hem zou uitnodigen:
Om te eten: iets om op te lepelen
Om te drinken : rode wijn
Niet over praten: de gitaar, zijn nachtmerrie.

Maar oh, oh, oh, wat kon hij het goed. Gitaarspelen.

Jan Wolff

Een stage hoorde bij de studie en zo kwam ik op het kantoor van De IJsbreker terecht. Jan Wolff had mij aangenomen maar was al weer snel vergeten dat ik bestond. Het klusje dat ik klaren moest duurde ongeveer anderhalve dag en de rest van mijn stage keek ik uit over de Amstel. Toch heb ik veel van Jan geleerd. Dat er een bezettingsgraad bestaat van 118% bijvoorbeeld. En na de kennismaking met weer een nieuwe Wethouder van Cultuur zei hij: ‘die kan ik hebben.’

Alex

Even in de frisse buitenlucht, dat leek hem wel wat. We schuifelden van het bed, richting de tuin. Hij tilde zijn voet over de drempel en zei one small step for mankind, but a giant leap for Mister van der Horst. Het zou de laatste keer zijn dat hij buiten kwam. Maar dat wisten we toen nog niet.

Gerrit Komrij

De dood, die geen uitzonderingen kent en iedere ontduiker uiteindelijk opspoort, wordt door ons graag beschouwd als een toevallige kennis. We kunnen aan hem denken en kunnen ook niet aan hem denken. Af en toe zwaaien we naar hem op de stoep aan de andere kant van de straat, in de hoop dat hij niet oversteekt. Meestal steekt hij ook niet over. Of probeert hij het en draait zich halverwege om. Tot die ene keer. Uit Demonen

I.M Gerrit Komrij (1944-2012)

De necrologieën lezend kom ik erachter dat hij behalve dichter, polemist, etc. ook blogger is geweest. Gerrit Komrij schreef waarschijnlijk altijd. In zijn hoofd. Op papier, in de krant en dus ook op internet. Nadat hij Facebook had ontdekt is daar de meeste van zijn internetschrijftijd in gaan zitten. Hij blogde ook voor NRC.

Update 14-4-2019

Voor diezelfde NRC schreef hij columns over internet die na zijn dood onder de naam Twee Punt Nul zijn uitgegeven en door de ijdele hoofdredacteur van commentaar zijn voorzien. De commentaren zijn weergegeven als zogenaamd twitterbericht, zodat elke column begint met tekst (en foto!) van de hoofdredacteur. Leefde hij nog maar. Al was het maar enkel en alleen om hier een column over te schrijven.

F. Springer

“Ik heb nog wel contact met een paar mensen uit die periode. Toen ik ze voor het laatst zag, hadden ze een peniskoker en nu hebben ze e-mail. Troost je, de vooruitgang is niet te stuiten, (…)…”

F. Springer in een interview dat verscheen in Bunker Hill en dat Tzum.info naar aanleiding van het overlijden van de schrijver op de website plaatste.

Iedereen moet Springer lezen.

F. Springer (1932-2012)

Jan van Waveren

Het enige bericht in de krant was de overlijdendsadvertentie: Jan van Waveren. Eén van de belangrijkste mensen uit de geschiedenis van de Nederlandse kamermuziek.

Ik leerde hem kennen toen ik mijn doctoraalscriptie schreef over de totstandkoming van een advies van de Raad voor de Kunst. De Raad zocht een stok om de hond te slaan die Nederlands Impresariaat heette. Daar wilde ik het mijne van weten. Ik belde en vroeg of ik eens mocht komen praten. Dat mocht.

Ik trof Jan temidden van louter vrouwelijke medewerkers. In zijn handen een fax bestemd voor het Ministerie van OCW. Van zijn oorspronkelijke plan, de fax met behulp van plakband op vrijdagavond non-stop door het apparaat te laten gaan zodat de ambtenaren op maandagochtend kilometers thermisch papier in het kantoor zouden aantreffen, had hij tot zijn spijt af moeten zien. Iemand had hem verteld dat dit tot oververhitting van de fax zou kunnen leiden. Zelfs brand zou kunnen veroorzaken. Dat wilde hij nou ook weer niet op zijn geweten hebben. Maar hier zullen ze ook niet blij mee zijn sprak Jan en liet me de boodschap lezen vol verzuchtingen over het gebrek aan logica achter de laatste maatregelen.

De relatie tussen het ministerie, de Raad, dat wat het veld heet en het NI was een ingewikkelde. Jarenlang heeft de Raad geprobeerd de invloed van het NI te beperken. Dat dat niet lukte kwam door Jan. Door zijn onorthodoxe manier van besturen en reageren, door zijn vasthoudendheid én door het succes van zijn beleid, dat hij aantoonde in cijfers, een unicum in de kunstwereld.

Zijn beleid, stimuleren van de vraag in plaats van het aanbod, bleek een gouden greep en zette talloze verenigingen, kerken en schouwburgen er toe aan concerten te organiseren. Daar profiteert iedereen van, zei Jan. Te commercieel, concurrentievervalsend, oneerlijk, zeiden de anderen. Uiteindelijk hebben zij gewonnen. Het NI is verdwenen. Net zoals de meeste kamermuziekverenigingen en de door hen georganiseerde concerten.

Toen ik Jan mijn scriptie opstuurde belde hij mij diezelfde avond nog op. Uit mijn onderzoek was o.a. gebleken dat de Raad moest toegeven dat het NI zo slecht nog niet was. Jan feliciteerde mij en zei dat ik welkom was om op het NI te komen werken. Maar dat wilde ik niet. Ik wilde concerten geven.

Jaren later kwam ik hem nog eens tegen op de trap bij de KAM. Hij was zichtbaar verheugd om me te zien en vroeg of ik nog steeds mijn leven aan het vergooien was.