Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

i.m.

I.M. Roland Dyens

“Bravissimo, Esther. What a good taste you have ! Love these arrangements of my Libra for trio. By the way, did you know that I first wrote (and performed) it for (and with) the same formation except double bass instead of electric bass in 1982 ? So it’s not much surprising to me to hear your beautiful version since it was definitely made for this very trio of instruments. Interesting isn’t it ? Sure the public adores your version, right? I wish you all the very best on your path. Not so often that I get moved by arrangements made on my music..”

Roland Dyens was echt een ontzettend aardige man. Een fantastische, originele componist, gitarist, arrangeur. Hij speelde twee keer in een uitverkocht huis in onze serie. Als donderslag bij heldere hemel kwam gisteren het bericht van zijn overlijden. Veel en veel te jong.

Slaapliedje

Het feit dat hij, energiek en vol verwondering, gewoon maar door bleef leven, terwijl hij al jaren vond dat het op zijn leeftijd eigenlijk afgelopen moest zijn, intrigeerde hem mateloos.

Toch begon hij zich steeds vaker af te vragen waarom hij zich nog druk zou maken over aardse zaken. Hij was moe.

Toen de jonge Wout mij vroeg of ik op de begrafenis van zijn oude vader iets wilde spelen dacht ik aan dit slaapliedje.

Paco de Lucía

Of hij niet eens op een zevensnarige gitaar zou willen spelen?  Hij wil op geen enkele gitaar spelen. Niet op een zessnarige gitaar, niet op een zevensnarige gitaar. Gitaarspelen doet hem pijn. La guitarra me mata, zegt hij. Wat letterlijk, de gitaar vermoordt me, betekent.

Op zijn website staat een citaat van zijn dochter.

…Si le invitases a casa
Para comer: Algún plato de cuchara
Para beber: Un tinto
No le hables de: Guitarra, su pesadilla.

oftewel

…Als je hem zou uitnodigen:
Om te eten: iets om op te lepelen
Om te drinken : rode wijn
Niet over praten: de gitaar, zijn nachtmerrie.

Maar oh, oh, oh, wat kon hij het goed. Gitaarspelen.

paco de lucía y el camarón

Jan Wolff

Een stage hoorde bij de studie en zo kwam ik op het kantoor van De IJsbreker terecht. Jan Wolff had mij aangenomen maar was al weer snel vergeten dat ik bestond. Het klusje dat ik klaren moest duurde ongeveer anderhalve dag en de rest van mijn stage keek ik uit over de Amstel. Toch heb ik veel van Jan geleerd. Dat er een bezettingsgraad bestaat van 118% bijvoorbeeld. En na de kennismaking met weer een nieuwe Wethouder van Cultuur zei hij:  ‘die kan ik hebben.’