gitariste met iets te brede belangstelling
We gingen naar Michael kijken en de kleine vriend ging mee. Zijn moeder had hem een muts op gezet want een jongen die naar jazz luistert, moet een muts op.
Hij vond het eerste nummer op ruziënde eekhoorntjes lijken. Kneep giechelend zijn neus dicht toen de trombonist zijn demper pakte en trok zijn muts over zijn hoofd toen het volume hem pijn aan zijn oren deed. Op een gegeven moment had hij er genoeg van.
Hij mocht in het trappenhuis spelen waarna we hem een tijdje kwijt waren. Toen we ons begonnen af te vragen waar of hij gebleven was sprong hij uit het niets het podium op en gaf hij de bassist een hand. Daarna nam hij samen met de muzikanten het applaus in ontvangst en verdween met hen de kleedkamer in. Op weg naar huis floot hij ruziënde eekhoorntjes.
Ik heb ze niet. Maar ik ken er wel een paar. Neem nou mijn grote kleine vriend. Hij is creatief, intelligent en muzikaal. Komt altijd origineel uit de hoek, weet iedereen met zijn charmes in te pakken en lokt enorme knuffelpartijen uit omdat hij zo schattig is. Er zijn rapporten vol over hem geschreven. Want hij ziet niet goed, praat onduidelijk, heeft overgevoelige oren, is superbeweeglijk, heeft vaak een snotneus, zit overal aan, luistert niet goed en kan zich behalve als hij mag doen waar hij zich werkelijk voor interesseert, maar moeilijk concentreren. Hij past niet binnen de marges van, door mensen die er verstand van hebben, vastgestelde criteria.
Ik vraag me wel eens af wat er van hem terecht gaat komen. Ik kom meestal uit op twee mogelijkheden. Hij wordt een groot kunstenaar. Of hij wordt tewerkgesteld op een sociale werkplaats. Hij is een van de redenen waarom ik onderstaand fragment nauwelijks met droge ogen aan kan zien.
dit fragment komt uit Schools kill creativity , een fantastische en grappige lezing van Ken Robinson op TED
Ik wilde naar de mobielen kijken van Alexander Calder in het Gemeentemuseum in den Haag. In de krant las ik dat daar ook workshops voor kinderen zijn waar ze zelf met ijzerdraad aan de slag kunnen. Dat leek me echt iets voor de kleine vriend en ik vertelde het aan zijn moeder. Zij vond nog een gaatje in zijn drukke agenda en de afspraak werd gemaakt. Precies op een dag zonder workshops naar later bleek. Zo veranderde mijn perspectief van gezellig samen naar Calder in waar hebben ze in vredesnaam wél iets voor kinderen georganiseerd. We kwamen in het Teylers terecht waar we experimenteerden met Kracht, Licht, Geluid en Elektriciteit.
De experimenten waren georganiseerd in een soort eilandjes met op elk eiland een opdrachtkast. Voor elke opdracht was maar beperkt tijd. De kinderen vonden de kleine vriend maar raar en wilden hem er niet bij laten. Veel te lang bleven ze proberen of ze iets konden laten branden, knipperen of ‘exploderen’. De kleine vriend liet het allemaal gebeuren. De klok tikte door en op een gegeven moment riep ik ‘en nu mag hij!’ Tot ieders verbazing zette hij alles razendsnel in elkaar. Alle lampjes gingen branden.
Waarom bestaan er eigenlijk kinderconcerten? Toch om dezelfde reden als waarom er grote mensen concerten bestaan? Om te betoveren. Om te ontroeren. Om je rillingen op je rug te bezorgen en je gelukkiger naar huis te laten gaan dan je gekomen bent. Wij gingen naar een concert waar met iemand grote ogen een raar stemmetje opzette. Dat is niet echt, fluisterde de kleine vriend mij in mijn oor.
Nee, dan pianist Dominic Harlan. Waren we daar maar naartoe gegaan.
In het kader van tandenpoetsen en de kleine vriend die piano wil leren spelen, sta ik tegenwoordig om 7 uur op, zodat we voor hij naar school gaat, een kwartiertje kunnen oefenen.
Vol goede zin begin ik aan de dag en omarm ik de extra uren die mij door het vroege opstaan ten deel vallen. Maar zodra het middaguur slaat overvalt mij een triestigheid die op niets anders gebaseerd kan zijn dan op het gebrek aan slaap.
Ga dan op tijd naar bed hoor ik u zeggen, maar daar blijk je als avondmens nog somberder van te worden.
Ik vrees dat een dagelijkse siësta onvermijdelijk wordt.
Daar gaan de extra uren.
