De voormalig directeur van de VSCD is voor zichzelf begonnen en houdt op zijn site een blog bij. Zo kwam ik als gitariste met brede belangstelling bij China weet heel goed waarom kunst gesubsidieerd moet worden terecht.
Hierin vertelt Hans Onno van den Berg dat de Chinese overheid miljoenen spendeert aan o.a. het prestigieuze National Center for the Performing Arts (NCPA) en ook nog eens geld overheeft voor lokale initiatieven, zoals een fietsmuseum.
Kijk, concludeert de schrijver, in tegenstelling tot Nederland is er in China wél draagvlak voor overheidsfinanciering van de kunsten. Sterker nog, en hier citeert hij de tekst die de overheid bij de ingang van het NCPA heeft aangebracht
in China vindt de overheid het niet alleen gerechtvaardigd (veel) overheidsgeld aan kunst uit te geven omdat kunst ‘het culturele leven van de bevolking verrijkt’, of zelfs ‘het leven verandert’, maar er mag zelfs geld worden uitgeven aan mislukkingen om van fouten te kunnen leren en ‘elke dag de perfectie dichter te benaderen’.
Hans Onno van den Berg laat na te vermelden dat er ook een schaduwkantje kleeft aan het draagvlak van de Chinese overheid voor de kunst. Dat de niet gekozen overheid misschien zelf wel niet zo veel draagvlak heeft bijvoorbeeld. Of blijkbaar van mening is dat niet alle kunst het publiek dient. Waarom zou zij anders sommige kunstenaars gevangen zetten of hen het recht op vrije meningsuiting ontnemen?
Naar aanleiding van het artikel realiseerde ik me dat het gevaar van overheidsbemoeienis als argument altijd ontbreekt in discussies over (bezuinigingen op) de kunstbegroting. Zijn we zo doorgedemocratiseerd dat het niet eens meer in ons en Hans Onno van den Berg opkomt dat ‘overheidsdraagvlak’ voor de kunsten ook een ‘schaduwkant’ heeft?
