Meesters op de Gitaar

Carlos Moscardini. Alsnog.

Afgelopen zaterdag voor een bijna uitverkochte zaal stond in onze serie iets niet op het programma, wat wel was aangekondigd. Ik vermoedde dat dat geen probleem zou opleveren maar de eerste de beste die ik sprak begon over Moscardini.

Roberto Aussel, de solist van de avond wilde liever niet iets hoeven zeggen voorafgaand aan zijn concert, dus deed ik het maar. “Geen Moscardini dus. Maar wel heel veel ander moois.”

Na afloop van het concert vroeg iemand wat of ik toch gezegd had. Ze had er niets van verstaan. Moscardini? Dat er tijdens het concert geen muziek van Moscardini had geklonken, was haar niet opgevallen.

Voor de mensen die hem toch gemist hebben, of zijn muziek hadden willen leren kennen: Hieronder een cd van Moscardini. Een oudje. Door de meester zelf gespeeld.

Costas Cotsiolis

De Musikhochschule bevond zich in de Dagobertstrasse maar Hubert gaf ook vaak thuis les. Hij woonde destijds samen met Dale die die middag de tweede etude van Villa Lobos aan het studeren was.

Tijdens mijn les bleek er nog een gitarist in huis. Die was ook de tweede etude van Villa Lobos aan het studeren. In de kamer waar ik les had, kon ik beide gitaristen luid en duidelijk horen.

Behalve door elkaar klinkende gebroken akoorden, in verschillende tempi tikkende metronooms en de aanwijzigingen van Hubert, klonk er op een gegeven moment ook een steeds harder wordend orgastisch gekreun.

Zo hard, dat Hubert stopte met praten en Dale met studeren en we alledrie luisterden naar een razende metronoom, een ongekend virtuoze uitvoering van de Tweede Etude en een gitarist die daar zelf, keihard doorheen zat te schreeuwen: OH YES! YES! YES! OH YES! 160! 160! HA! HA! OH YES! Zo leerde ik Costas Cotsiolis kennen.

Afgelopen zaterdag gaf de Griekse gitarist een concert in onze serie. Inmiddels is ook bekend wie er komt spelen in het nieuwe seizoen .

winnaar

De voorronde liep via youtube en afgelopen zaterdag was de finale. Ik zat godzijdank niet in de jury maar ving de deelnemers op. Ik begeleidde ze naar hun inspeelkamer en daarna naar de jury aan wie ze hun voorprogramma moesten laten horen. Dat was nog een hele klus want ook een GMBB kan maar op één etage tegelijk zijn.

Gelukkig ben ik niemand kwijt geraakt en voorzover ik weet heeft ook iedereen het gebouw veilig verlaten. De winnaar speelt zaterdag in het voorprogramma van Sanel Redzic. Sanel geeft een concert geeft in de kleine zaal van het Concertgebouw. Ook dat heb ik georganiseerd. Het loopt behoorlijk uit de hand met dat organiseren. Maar daarover later meer. Eerst uw aandacht voor de winnaar van het concours: Ruben Silva Kas.

Gitaarwereld

Klassiek gitaristen spreken altijd over de gitaarwereld. Afgelopen weekend kwam een deel daarvan naar Nederland.

Manuel Barrueco gaf een concert in Zwolle en had een extra dagje ingepland voor een bezoek aan Amsterdam. Hij belde en vroeg of we zin hadden om samen te eten, hier voor de eeuwigheid vastgelegd door een passerende polaroid fotograaf.

Behalve Manuel, Asgerdur, Otto en ondergetekende zit ook Marcin Poprawski aan tafel. Hij is de manager van de Poolse gitarist Lukasz Kuropaczewski, die bij Manuel Barrueco studeerde. Marcin was in Amsterdam om Lukasz te begeleiden die samen met twee collega’s een concert gaf in onze serie.

Voor aanvang van dat concert sprak ik met Alvaro Mendizabal een jonge enthousiasteling met ambitieuze plannen voor de gitaarwereld in het algemeen en het Koblenz Guitar Festival en de gitaristen die hij vertegenwoordigt in het bijzonder.

Nu ze zijn allemaal weer naar huis. en kan ik weer terug naar de echte wereld.

Zo dus niet

Sinds 1998 organiseer ik Meesters op de gitaar, de internationale gitaarserie in de kleine zaal van het Concertgebouw. De serie bestaat uit drie concerten per seizoen. Sommige gitaristen vragen zelf of ze in de serie kunnen spelen. Anderen hebben daar een manager voor.

Op een ochtend werd ik gebeld door iemands manager. Hij vroeg of de gitariste die hij vertegenwoordigde in de komende serie kon spelen. Ik zei dat dat niet kon. De komende serie was al geprogrammeerd. Bovendien had (en heb) ik haar nog nooit horen spelen. Ook dacht ik dat, omdat ze (nog) niet zo bekend is, ze niet genoeg publiek zou trekken.

Een dag later kreeg ik een mailtje: ‘ik kende haar wel. Ik was gewoon te bang om haar uit te nodigen omdat ze veel beter was dan ik’.

Ik heb nog op haar website gekeken of er een direct telefoonnummer op stond, zodat ik haar kon uitleggen dat dit waarschijnlijk niet de beste manier was om concerten te krijgen. Maar het enige telefoonnummer dat er op stond was het zijne.