Meesters op de Gitaar

Vanwege Corona stelden we het concert een jaar uit. Omdat er toen nog maar tachtig mensen de zaal in mochten maakten we van één lang concert, twee kortere. Daarna werden er versoepelingen aangekondigd en konden de twee concerten weer worden samengevoegd tot een. Nadat we dat aan iedereen hadden laten weten, bleken de Verenigde Staten hoog risico gebied zodat hij tien dagen in quarantaine moest. Als hij al het vliegtuig in zou komen, want met die besmettelijke variant, wie weet werd hij wel positief getest.

Omdat het een cultureel evenement betrof kon voor de quarantaineregel een uitzondering worden aangevraagd. En toen dat was gebeurd werden de regels versoepeld, verviel de quarantaineplicht en leek er geen vuiltje meer aan de lucht.

Afgelopen zaterdag voor een bijna uitverkochte zaal stond in onze serie  iets niet op het programma, wat wel was aangekondigd. Ik vermoedde dat dat geen probleem zou opleveren maar de eerste de beste die ik sprak begon over Moscardini.

Roberto Aussel, de solist van de avond wilde liever niet iets hoeven zeggen voorafgaand aan zijn concert, dus deed ik het maar. “Geen Moscardini dus. Maar wel heel veel ander moois.”

Na afloop van het concert vroeg iemand wat of ik toch gezegd had. Ze had er niets van verstaan. Moscardini? Dat er tijdens het concert geen muziek van Moscardini had geklonken, was haar niet opgevallen.

Voor de mensen die hem toch gemist hebben, of zijn muziek hadden willen leren kennen: Hieronder een cd van Moscardini. Een oudje. Door de meester zelf gespeeld.

De Musikhochschule bevond zich in de Dagobertstrasse maar Hubert gaf ook vaak thuis les. Hij woonde destijds samen met Dale die die middag de tweede etude van Villa Lobos aan het studeren was.

Tijdens mijn les bleek er nog een gitarist in huis. Die was ook de tweede etude van Villa Lobos aan het studeren. In de kamer waar ik les had, kon ik beide gitaristen luid en duidelijk horen.

Behalve door elkaar klinkende gebroken akoorden, in verschillende tempi tikkende metronooms en de aanwijzigingen van Hubert, klonk er op een gegeven moment ook een steeds harder wordend orgastisch gekreun.

Zo hard, dat Hubert stopte met praten en Dale met studeren en we alledrie luisterden naar een razende metronoom, een ongekend virtuoze uitvoering van de Tweede Etude en een gitarist die daar zelf, keihard doorheen zat te schreeuwen: OH YES! YES! YES! OH YES! 160! 160! HA! HA! OH YES! Zo leerde ik Costas Cotsiolis kennen.

Afgelopen zaterdag gaf de Griekse gitarist een concert in onze serie. Inmiddels is ook bekend wie er komt spelen in het nieuwe seizoen .

Klassiek gitaristen spreken altijd over de gitaarwereld. Afgelopen weekend kwam een deel daarvan naar Nederland.

Manuel Barrueco gaf een concert in  Zwolle en had een extra dagje ingepland voor een bezoek aan Amsterdam. Hij belde en vroeg of we zin hadden om samen te eten, hier voor de eeuwigheid vastgelegd door een passerende polaroid fotograaf.

Behalve Manuel, Asgerdur, Otto en ondergetekende zit ook Marcin Poprawski aan tafel. Hij is de manager van de Poolse gitarist Lukasz Kuropaczewski, die bij Manuel Barrueco studeerde. Marcin was in Amsterdam om Lukasz te begeleiden die samen met twee collega’s een concert gaf in onze serie.

Voor aanvang van dat concert sprak ik met Alvaro Mendizabal een jonge enthousiasteling met ambitieuze plannen voor de gitaarwereld in het algemeen en het Koblenz Guitar Festival en de gitaristen die hij vertegenwoordigt in het bijzonder.

Nu ze zijn allemaal weer naar huis. en kan ik weer terug naar de echte wereld.