Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

minister van cultuur

verhuizen

Als Minister van Cultuur laat ik het ministerie verhuizen naar een mooi, leegstaand pand in het centrum van de stad. Lekker groot met veel lege zalen en elke avond een concert of theatervoorstelling. Gratis toegankelijke tentoonstellingen, afwisselend samengesteld door boeren, burgers, buitenlui én gerenommeerde curatoren. Komt er een belangrijke buitenlandse gast bij ons op bezoek, dan stel ik het ministerie beschikbaar opdat duidelijk wordt dat wij, Nederland, de schoonheid en de kunst, hoog in het vaandel hebben staan.

Het Paleis op de Dam lijkt mij de ideale locatie. Het staat altijd maar leeg. Eventuele nieuwjaarsrecepties en  troonswisselingen kunnen gewoon doorgang blijven vinden.

Youssou N’Dour Minister van Cultuur

Melina Mercouri en Gilberto Gil gingen hem voor en er zijn er vast en zeker meer. Toch is een vakminister in deze tak van sport vrij ongebruikelijk. In Nederland is het voor zover ik weet nog nooit voorgekomen. Ik zie het ook niet zo snel gebeuren want hier wordt de post vooral gezien als een stageplaats voor het echte werk. Niet voor niets antwoordde Rick van der Ploeg  op de vraag wat hij van de hem toebedeelde post vond iets wat je een verse Minister van Financiën niet snel zult horen zeggen

Ik heb er niet zoveel verstand van maar ik zal me de komende tijd er eens in verdiepen.

Als spielerei, uit oprechte belangstelling en uit frustratie over zoveel gemiste kansen vraag ik me regelmatig af wat ik zou ik doen als ik Minister van Cultuur zou zijn. Daarover later meer. Eerst maar eens aandacht voor de nieuwe Minister van Cultuur (en Toerisme) van Senegal.

 

Postmoderne Hutspot

Jan Marijnissen vindt het belangrijk dat de mensen weten dat de Gouden Eeuw na de Middeleeuwen komt. Onderwijs ligt voor de hand, maar Jan Marijnissen zag meer in een Nationaal Historisch Museum. Nu staat er in Amsterdam best een behoorlijk museum dat vrij veel aandacht aan de nationale historie besteedt maar dat is vast veuls te elitair voor Jan. Alhoewel het ook nog mogelijk is dat hij daar nooit is geweest.

Dat was namelijk het geval met het Zuiderzee Museum al weerhield hem dat er niet van, de directeur te verwijten daar ‘een postmoderne hutspot’ te hebben gecreëerd.

‘Informatie uit tweede hand’, verklaart Jan later, als hem wordt gevraagd waarom hij diezelfde directeur zijn diensten aanbiedt als ‘verkenner in het politieke krachtenveld.’  Nadat de directeur Jan’s aanbod heeft aangenomen denkt Jan  ‘Ik ga er toch eens kijken.’

En ach, ‘het feit dat hij daar een paar huisjes opgetooid heeft met kledingstukken en zo, dat vonden sommige mensen niet gepast. Nou ik vind het Spielerei…’

Een leerzaam uitstapje dus voor iemand die eerder zijn bezorgdheid over de plannen van de directeur verwoordde met  ‘Laten we ons hoeden voor het hobbyisme van een stel nieuwlichters‘.

De diensten van Jan hebben de directeur en zijn Nationaal Historisch Museum niet geholpen. Na jaren ruziemaken, stapels bouwplannen en talloze haalbaarheidsonderzoeken, bestaat het museum uit niet meer dan een website waar op te lezen valt dat er geen redactie meer op zal worden gepleegd.

Ik weet niet of de directeur daar zelf erg rouwig om is. ‘Ik hou niet van het woord nationaal… historisch vind ik overbodig, omdat je dat ook op een andere manier kunt zeggen… en museum is natuurlijk een prima woord maar ook niet echt nodig’.

Zo maar een uitspraak van Erik Schilp , directeur van het Nationaal Historisch Museum, gehoord in een fantastische documentaire van Michiel van Erp.

Minister van Cultuur

Als ik burgemeester van Amsterdam zou zijn heette, als ik me niet vergis, de rubriek die vroeger in de Volkskrant stond. Elke week zette iemand uiteen wat beter kon of veranderen moest. Behalve dat Remco Campert een wandelboulevard langs de Amstel wilde, herinner ik me niet veel van de aangedragen ideeën maar toch was het leuk om te lezen. De mensen die aan het woord kwamen wisten waar ze over spraken. En geen van hen liet zich beperken door realiteitszin of ambtelijke regels.

Stel dat ik Minister van Cultuur zou zijn ging het laatst door mijn hoofd. Als gitariste met brede belangstelling moet je tenslotte ook een beetje aan je toekomst denken en voor een regelmatige baan met vaste inkomsten valt wel wat te zeggen.

Je schijnt er voor gevraagd te moeten worden. En lid te moeten zijn van een politieke partij. Dat laatste is mocht het zover komen een oplosbaar probleem al heeft het partijloze bestaan uiteraard mijn voorkeur. Voor je het weet word je geacht het partijbelang boven het cultuurbeleid te stellen. Gevraagd worden lijkt me lastiger te realiseren.

Je hoeft niet per se behept te zijn met veel kennis van zaken. Ik herinner me Rick van der Ploeg in reactie op zijn benoeming tot staatssecretaris tegen een journalist van het NOS journaal ‘Het lijkt me leuk. Ik weet er niet zoveel van. Ik ga me er eens in verdiepen’.

Afijn. Bij deze dus mijn nieuwe rubriek. Waarin mijn ideeën en opvattingen over het Ideale Cultuurbeleid. Mocht het er ooit van komen dan kan ik tenminste gelijk aan de slag en komen we niet zoals nu in een onheilspellend soort vacuüm terecht. Het gevolg vermoed ik van een visie voornamelijk gestoeld is op : het moet helemaal anders en de hele sector bestaat uit subsidieslurpers.