optreedkleedje

Madame Butterfly

Femke van de events vond een zangeres op een podium ‘veel te statisch’ dus of Madame Butterfly zo vriendelijk wilde zijn om haar bel di vedremo vanaf de balustrade te zingen.

Omdat je als begeleider de ademhaling van de zangeres in de gaten moet houden, verhuisde ik mee naar boven. Zo bleven het speciaal voor mij opgetuigde podiumpje leeg en ikzelf onzichtbaar voor het publiek. Dat gold niet voor Isabella. Gelukkig maar want behalve dat ze schitterend zong, had ze ook een prachtig optreedkleedje aan.

Optreedkleedje #2

Ik had natuurlijk een soepel vallende blouse moeten laten maken van speciale stof maar daarvoor was het nu te laat. Dus stond ik in de wc van een Chinese toko een hesje te passen waarin inderdaad een bloesempatroon zat verweven. Het leek mij namelijk wel een goed idee om Sakura in een bijpassend optreedkleedje te spelen.

Thuis heb ik nog geprobeerd om er wat van te maken. Knoopjes los, t-shirt eronder, jasje eroverheen. Maar het bleef er uitzien alsof ik een pyjama aan had. Uiteindelijk heb ik gewoon gedragen wat ik vrijwel altijd aan heb: iets zwarts.

In het publiek zaten twee prachtige oosterse dames met nauwsluitende jurken van zijdeachtige stof vol prachtige bloemen. Precies wat ik voor ogen had gehad.

optreedkleedje

Een leuk optreedkleedje. Dat is zo makkelijk nog niet. Want lange mouwen, niet te strak, niet te casual, niet te stijf, geen knoopjes die tegen de klankkast gaan trillen en je moet je er ook nog op je gemak in voelen. Terugrijdend van een bijeenkomst voor de meesters had ik het er over met Do. Die zei ‘ga maar even naar bij mij om de hoek want daar hebben ze uitverkoop’.

Ik werd door twee als verkoopsters vermomde leeuwinnen in mijn nekvel gegrepen en van het ene naar het andere hes, tuniek en jurkje gesleept. Ik kon alleen maar afwijzen, want te korte mouwen, te strak, te etcetera en zie boven. ‘Je moet het aanzien’ zeiden ze bij elke ‘nee’. Maar ik durfde niet meer te bewegen en kon enkel denken: ‘ik moet zo snel mogelijk iets kopen anders laten ze me nooit meer vrij’.

foto: Yvonne Stokman