Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

schrijven

Een mooie titel

Een mooie titel - afbeelding- Prospect Park
foto: NYC parks

De titel voor zijn nieuwe boek was tijdens een etentje met vrienden niet met onverdeeld enthousiasme ontvangen. Wat of ík van de titel vond, wilde de schrijver weten.

Ik vond de titel wel oké. ‘Als het de lading dekt tenminste’. Want de titel had een lading.
De titel dekte de lading, verzekerde de schrijver me.

Ach, ’t is maar een titel, stelde hij zichzelf gerust. Zo belangrijk is een titel nou ook weer niet.
Nou,… protesteerde ik.

Oh ? vroeg de schrijver, nu gealarmeerd. Wel belangrijk?
Wat vind jij dan een mooie titel? Noem jij eens een boek met een mooie titel.

Daar moest ik even over nadenken. Ik kwam op De Koperen Tuin.
De Koperen Tuin zei ik. Dat vind ik echt een prachtige titel.

… Oké…, zei de schrijver.
…
Dan noem ik mijn boek De Koperen Tuin.

Met Do in het visrestaurant

Wat is dat voor een vis?
Een doktersvis mevrouw.
Wat een schatje, heeft hij ook een vriendinnetje?
Nee mevrouw, hij is helemaal alleen.
…, .
Net als ik overigens. Ik heb op dit moment ook geen partner.
…,
…,
Maar u zit niet in een aquarium.

de moeder van de bruidegom

De moeder van de bruid sprak vol vertedering over ‘haar meissie’. Daarna was de vader van de bruidegom aan de beurt. ‘Ik zal het kort houden’ zei hij en stak van wal. Hij begon met de geboorte. Daarna behandelde hij de kleuterschool en na een half uur wisten we dat de bruidegom op de lagere school een klas had overgeslagen.

Met één hand in de broekzak en de ander losjes wapperend in de lucht, zette hij kort uiteen hoe de bruidegom als jongen was geweest. Welke positie hij in het schoolvoetbalteam had gehad (links back) en hoe de relatie met zijn tweelingbroer was (gezond competitief).

De moeder van de bruidegom zat op de eerste rij en schudde zachtjes haar hoofd. Daarbij mompelde ze wat en slaakte ze een diepe zucht. Bij het woord cijferlijst wilde ze opstaan, wat haar schoonzus, die achter haar zat voorkwam, door haar met beide handen op haar schouders naar beneden te duwen. De gasten zochten halsreikend waar of het gerommel vandaan kwam, maar aan de spreker, die in de verte starend zijn geheugen aftastte, ging het voorbij.

Toen ze haar linkerarm de lucht in stak en met haar rechterwijsvinger op de wijzerplaat van haar horloge begon te tikken had ze wel de aandacht van de ambtenaar van de burgerlijke stand te pakken. Deze stond naast de vader van de bruidegom, klaar om met het officiële gedeelte te beginnen.

De vader vroeg zich hardop af wat er nog meer over zijn zoon te vertellen viel? Oh ja, er was ook wel eens een ander meisje geweest. ‘En nou hou je op’ schreeuwde zijn vrouw die zich inmiddels van haar schoonzus had bevrijd en zich richting het altaar bewoog.

Abonneer op BlogBerichten

Magneetbord

magneetverf magneetbord maken

Als ik maar eenmaal magneetborden had, dan zou de kluwen aan plannen, afspraken en noodzakelijke voorbereidingen zich vanzelf groeperen in een rustgevend overzicht. Dacht ik.

Ik besloot de borden zelf te maken.

Hiervoor bleek ik behalve meubelplaat, voorstrijk, grondverf (miniaal 2 lagen), magneetverf (minimaal 3), afdekplastic, kwasten, rollers en allerlei soorten bakjes en schuurpapier, ook en vooral, heel veel ruimte nodig te hebben.

Om die te creëren moest er met meubels worden geschoven. Daarom is een en ander is tijdelijk op een andere plaats gelegd, omgevallen, op elkaar gestapeld en ‘zolang’ op de gang gezet.

Nu is dat, wat er aan overzicht was, volledig verdwenen.