In Malaga en omgeving wonen meer dan een miljoen mensen en één daarvan is gitarist Manuel Jesús Pérez Vela. We zijn naar hem op zoek want Birgitta wil morgen met hem meerijden naar een feest, 120 kilometer verderop. Ondanks dat ze hem graag mag heeft ze hem al zeker drie jaar niet meer gezien. Ze heeft wel zijn telefoonnummer maar spreekt geen woord Spaans en Manuel geen woord Engels. Moeten wij hem bellen? vragen we als we op een druk terras in het centrum van de stad zitten. Birgitta geeft geen antwoord want is met stomheid geslagen. Manuel zit aan het tafeltje naast ons.

Als een in memoriam voor Alex zijn we op bezoek bij Birgitta, zijn weduwe die de zomer doorbrengt in het appartement waar hij woonde voordat hij ziek werd. De grote flat kijkt uit over de Middellandse zee en is eind jaren zestig door zijn ouders gekocht om er te overwinteren. Alex is er in de zeventiger jaren ingetrokken zonder ook maar iets aan de inrichting te veranderen. Ook Birgitta heeft het zo gelaten. Het appartement binnengaan is alsof je in een tijdmachine stapt.

Als de kleine vriend niet verder wil lopen omdat hij moe is of het te koud vindt om naar buiten te gaan zegt zijn moeder dat hij niet moet zeuren want ‘we zijn GEEN watje’. Ik zeg het nu ook tegen mezelf. Als ik met mijn grote teen het water van de zee controleer, door een veld vol loeiende koeien moet lopen, of in de tijdmachine van Birgitta onder de douche ga. Er is alleen koud water maar we zijn GEEN watje.