Esther Steenbergen

gitariste met iets te brede belangstelling

televisie kijken

Maestro

Door elke week een stelletje BNers voor gek te laten staan weet straks iedereen dat Festival Classique bestaat. Ik begrijp heus wel waarom de Avro het programma Maestro uitzendt. Bijkomend voordeel: het laat de gewone man kennis maken met klassieke muziek. Het haalt het klassiek uit zijn verheven tempel en het voedt de kijker op want wat blijkt: dirigeren is best lastig. Wie had dat gedacht.

Misschien kan de Avro in de volgende uitzending vertellen dat het ook best lastig is om in een orkest te spelen. Dat je daarvoor al als kind een instrument moet kiezen. Uren moet studeren. Vier, vijf jaar naar een conservatorium moet, audities moet doen omdat er voor jou, tien, wat zeg ik, honderd anderen zijn. Nee, orkestlid ben je niet zo één, twee, drie.

Als het je uiteindelijk gelukt is en je zit in een orkest, dan bestaat er ook nog de kans dat op een dag Catherine Keyl of Michiel Romeyn  armenzwaaiend voor je neus komen staan. Daar heb je dan misschien geen zin in maar omdat bij je orkest – bah linkse hobby! – binnenkort negentig mensen worden ontslagen kun je als orkestlid maar beter niet al te kieskeurig zijn.

 

Postmoderne Hutspot

Jan Marijnissen vindt het belangrijk dat de mensen weten dat de Gouden Eeuw na de Middeleeuwen komt. Onderwijs ligt voor de hand, maar Jan Marijnissen zag meer in een Nationaal Historisch Museum. Nu staat er in Amsterdam best een behoorlijk museum dat vrij veel aandacht aan de nationale historie besteedt maar dat is vast veuls te elitair voor Jan. Alhoewel het ook nog mogelijk is dat hij daar nooit is geweest.

Dat was namelijk het geval met het Zuiderzee Museum al weerhield hem dat er niet van, de directeur te verwijten daar ‘een postmoderne hutspot’ te hebben gecreëerd.

‘Informatie uit tweede hand’, verklaart Jan later, als hem wordt gevraagd waarom hij diezelfde directeur zijn diensten aanbiedt als ‘verkenner in het politieke krachtenveld.’  Nadat de directeur Jan’s aanbod heeft aangenomen denkt Jan  ‘Ik ga er toch eens kijken.’

En ach, ‘het feit dat hij daar een paar huisjes opgetooid heeft met kledingstukken en zo, dat vonden sommige mensen niet gepast. Nou ik vind het Spielerei…’

Een leerzaam uitstapje dus voor iemand die eerder zijn bezorgdheid over de plannen van de directeur verwoordde met  ‘Laten we ons hoeden voor het hobbyisme van een stel nieuwlichters‘.

De diensten van Jan hebben de directeur en zijn Nationaal Historisch Museum niet geholpen. Na jaren ruziemaken, stapels bouwplannen en talloze haalbaarheidsonderzoeken, bestaat het museum uit niet meer dan een website waar op te lezen valt dat er geen redactie meer op zal worden gepleegd.

Ik weet niet of de directeur daar zelf erg rouwig om is. ‘Ik hou niet van het woord nationaal… historisch vind ik overbodig, omdat je dat ook op een andere manier kunt zeggen… en museum is natuurlijk een prima woord maar ook niet echt nodig’.

Zo maar een uitspraak van Erik Schilp , directeur van het Nationaal Historisch Museum, gehoord in een fantastische documentaire van Michiel van Erp.

Tweeënzeventig jaar

Picasso was te gast, live op de Engelse televisie. Kijkers konden vragen stellen per telefoon. Een beller vroeg hem om een paard te tekenen. Picasso tekende een paard. Later in de uitzending werd de tekening geveild. Het bracht heel veel geld op. Een volgende beller zei dat Picasso het maar makkelijk had. In één minuut zoveel geld verdienen. Picasso antwoordde:  ‘Niet in één minuut. In tweeënzeventig jaar’

Gehoord in Wintergasten

Wij zijn ons brein

CON_Swaab_14.indd

In Kunstuur afgelopen zaterdag aandacht voor kunstverzamelaars. Eén van hen was professor Nasser D. Khalili verzamelaar van één van de beroemdste collecties islamitische kunst ter wereld waarvan momenteel 500 werken in de Nieuwe Kerk in Amsterdam worden gepresenteerd. Ik sprak er al eerder over als absolute aanrader.  Een andere absolute aanrader is het boek Wij zijn ons brein van hersenonderzoeker Dick Swaab. In Kunstuur zegt Professor Nasser D. Khalili dat de collectie aantoont dat het Jodendom, het Christendom en de Islam dezelfde oorsprong hebben. Als gitariste met brede belangstelling meen ik met dank aan Dick Swaab te weten welke dat is: frontaalkwab-epilepsie.

Wie heeft de langste?

Muziek is een mannending. Hoe kan het anders dat bandjes voor 99% uit jongens bestaan? Dat alleen mannen mij cds geven met hun favoriete muziek? Dat het altijd jongens zijn die alles weten van versterkers, line ups en recording engineers? Dat recensenten, opnametechnici, disc jockeys en klanten van cd-winkels vrijwel altijd mannen zijn? Dat vrouwen het best vinden als je hun muzikale smaak niet deelt maar een man zich persoonlijk aangevallen voelt als je zijn favoriete componist, gitarist of whatever muzikant maar niks vindt?

Ter illustratie: De Wilson Pickett Bokaal. Een nieuwe rubriek in De wereld draait door. Twee muzikanten nemen het tegen elkaar op en het publiek bepaalt wie de beste is. Het is mij als gitariste met brede belangstelling nog niet helemaal duidelijk wat de doorslag geeft. Muzikaliteit, virtuositeit, harmonische vindingrijkheid, timing…? Maar vooralsnog lijkt het instrument een metafoor voor het belangrijkste lichaamsdeel. Matthijs van Nieuwkerk zit er bij en kijkt er naar. Halina Reijn, vertegenwoordigster van het publiek, hanteert de centimeter.